The Simulations

Hoofdstuk 8

Als we net een uur onderweg zijn springt het schermpje van de tv opeens aan.
Renée verschijnt op het beeldscherm.
Snel drink ik het laatste restje uit mijn tweede glas Fanta op en kijk naar het scherm.
'Beste kandidaten van de simulatie's, ik ben Renée maar dat wisten jullie al zeker,'
Hmm, eerder opgenomen dus. Lijkt me logisch.
'Ik zal jullie de dag planning vertellen, nu jullie door de rode loper zijn geweest, rijden jullie nu richten ons privé "penthouses" ja we hebben meerdere.'
Ze kijkt op haar papiertje net alsof ze een nieuws lezeres is.
'Jullie worden verdeeld in verschillende groepen, maar liefst 4. Sommige mensen hebben geluk als je bij elkaar zit, maar het is vooral op variaties gericht.
Groep 1 bestaat uit: Andrew, Sofie, Nicolas, Heather, Niko, Didier, Ciara, Florenzo, Kita, Erik, Lars, Lukas, Dunya, Berto, Heidi en Felix.'
Ik haal opgelucht adem als mijn naam nog niet geweest is.
'Groep 2: Angel, Kaj, Judith, Ethan, Hella, Pièrre, Bridget, Alice, Sato, Luna, Liv, Sophia, Igor, Rosa, Philip en Maya.'
Ik kijk naar Eva. We zitten niet bij elkaar, natuurlijk wel te verwachten. Gelukkig zit ik wel bij Maya.
'Groep 3: Nate, Natalie, Mathias, April, Fynn, Cecile, Daric, Matteo, Hana, Eva, Marit, Nico, Jelena, Chale, Jonas en Elsa.'
Ik kijk Eva, ze zit op haar nagels te bijten.
'Het komt wel goed, we zien elkaar wel joh!' Probeer ik haar gerust te stellen.
'En groep 4, de laatste: Anna, Walter, Jennifer, Jake, Mia, Charlot, Bram, Fiona, Toyo, Thom, Finn, Lara, Grigori, Elisa, Ilse en Carl. Ik wens jullie nog een goede reis. En je weet het: Keep yourself up and leave the fear behind!'
En de verbinding wordt verbroken.
We zitten stil bij elkaar.
Wat haat ik die quote, altijd al een hekel aangehad, tenminste voor hoelang ik de quote weet.
Ik voel dat de auto een grint pad op rijd.
'Wow! Moet je zien!' Zegt Erik en hij zit met zijn neus tegen de ruit geplakt.
We kijken met ze vieren naar buiten en we zien een grote muur met daarachter uitstekels van een paar daken.
Een gouden poort voor ons gaat open en we rijden een grintpad op.
In de verte zie ik al dat groepen uit de limousine zijn gestapt.
Ik voel dat onze limousine stopt en de deur open gaat.
Een vel zonnetje schijnt op mijn bleke huid en ik stap uit.
Voor mij staat iedereen in hun "landen groepje."
'Wat denk je dat we gaan doen?' Vraagt Erik zenuwachtig. Ik geef hem een por in zijn zij.
'Waarom denk je dat we hier zijn?' Ik glimlach flauwtjes en veeg mijn haren uit mijn gezicht.
Ik heb weer het gevoel dat ik op het vliegveld sta en hem voor het eerst zie.
Eigenlijk is het pas vierentwintig uur geleden dat ik hem voor het eerst leerde kennen.
Tevens Eva, Maya en Thom.
Eigenlijk heb ik nu al het gevoel dat ik ze al jaren ken en zoals ik al zij; ik ken ze nog maar vierentwintig uur.
'Ja sorry, je hebt gelijk, ik ben een beetje zenuwachtig namelijk.' Nagelbijtend kijkt hij om zich heen.
Als de laatste limousine is gearriveerd, van Zweden, gaat Renée op een steen staan, naast haar staat Andrea.
'Welkom, welkom! Dit is het verblijf waar jullie je de komende dagen blijven. Jullie zien vier huizen, ieder groepje heeft een eigen huis. Wij zullen jullie een rondleiding geven,' Renée kijkt op haar blaadje en schraapt haar keel.
'Eerst laten we jullie één huisje zien, dan de sportvelden, daarna de kerk, en als laatst de oefen simulaties.'
Renée stapt van de steen af en we lopen met ze allen haar achterna.

'Dit is het eerste huis, hier verblijft groep 1. Laten we naar binnen gaan.' We lopen langs een mooi zwembad.
Ik wou dat ik hier woonde.
'Als jullie willen kunnen jullie kliftduiken, of ,als je niet durft, kan je dat trappertje af lopen en dan kom je op een klein strandje in de rotsen.' Renée wijst naar een stenen trapje dat de grond in gaat.
'En vanaf wanneer mag je kliftduiken.' Vraagt een Japans meisje. Ze heeft een lijkbleke huid en ze ziet er vermoeid uit.
'Wanneer je wilt, iemand mag het gerust even voor doen!' Het blijft stil. Niemand wilt springen.
Als ik het lef had om het te doen, had ik het allang gedaan.
'Maar nu gaan we echt naar binnen.' Zegt Andrea en ze werpt een vuile blik naar Renée.
Renée grinnikt en we volgen Andrea het huis binnen.
'Dit is de woonkamer,' ik sta midden in een moderne kamer met een paar rare banken, een wit vloerkleed, een kast met een raar ding erop.
'Hier kunnen jullie na de oefeningen uitrusten, bijkomen en we hebben zelfs een tv voor jullie om te kijken op welke plek je staat.'
'We gaan door naar de keuken.' Zegt Renée.
Eenmaal in de keuken staat een professionele grote keuken met in het midden een bar met twee krukken erom heen.
'Ik zal even uitleggen,' zegt Renée en ze loopt naar de koelkast.
'Als je wat wilt eten klik je op dit schermpje en die laat je de mogelijkheden zien wat je kan nemen,' Renée klikt op en borst spaghetti.
Ze doet de koelkast open en haalt een kant-en-klare bord spaghetti eruit.
Iedereen kijkt verbaast naar de koelkast.