The Simulations

Hoofdstuk 33

Ik heb sta inmiddels in de buis.
Het geeft me naar gevoel. De reden hiervan? Ik stond hier ook precies een week geleden.
Niet wetende wat er mij nog te wachten stond. Nu weet ik het inmiddels wel, en ik weet niet of ik daar blij mee moet zijn of juist niet.
Want je weet het maar nooit met de Spelmakers. Dit zou zomaar eens mijn ergste nachtmerrie kunnen worden.
Ik krijg een setje met kleren naar binnen geschoven. Het is weer hetzelfde als de vorige keer; een strak groen kort broekje en een t-shirt.
Ik trek het pakje vluchtig aan en kijk naar mijzelf.
Ik zie er anders uit dan eerst. Mijn haar is langer, dat sowieso, maar er ontbreekt iets, alleen kan ik er even niet opkomen.
Mijn spiegelbeeld wordt wazig en dan zie ik mezelf met een lange, wijde jurk.
Gelijk beginnen Andrea en Renée te klappen en te juichen.
'Dit is perfect!' Roept Andrea.
'Zeker weten! Wat vind jij, Luna?'
Ik kijk weer opnieuw naar mezelf. De jurk is lang en breed waardoor het mijn figuur dikker maakt.
'Ik weet het niet..' Zeg ik uiteindelijk.
'Ach! het staat je beeldig,' zegt Renée.
'Deze doen we gewoon.' Zegt Andrea tenslotte.
Ik kijk werp laatste blik naar mezelf. Het staat afschuwelijk!

〰➰〰

Ik open langzaam mijn ogen als ik voel dat we dalen.
Naast mij zit Maya die wit is weggetrokken en daarnaast zit Eva die stevig haar hand vasthoud.
Eva en ik hadden afgesproken dat zij bij de landing van het vliegtuig, de hand van Maya zou vasthouden.
Ik ga rechtop zitten en ik kijk op mijn horloge.
vijf over half 7.
Ik gaap en rek me dan uit.
'Zo, onze schone slaapster is ook wakker geworden.' Eva kijkt me aan.
Ik grinnik.
'Zekers! Ik had zo nog verder kunnen slapen hoor!' Zeg ik.
Als ik na Eva en Maya kijk zie ik dat ze hun jurk al aan hebben.
'Ehm, Eva? heb je je jurk zelf aangetrokken?' Eva kijkt naar zichzelf en ze schudt haar hoofd.
'Nee, ik heb hem aan gekregen door de tijd. Mijn tijd stond op half 7.' verteld Eva.
Mijn ogen worden groot en snel kijk naar mezelf. Niks.
Ik heb nog gewoon mijn alledaagse kleren aan.
Shit! Waarschijnlijk is er iets mis gegaan.
Ik raak langzaam in paniek. Oké, Luna, rustig blijven, er is niks aan de hand.
Dan komt het vliegtuig met een rap tempo tot stilstand.
Ik stoot mijn hoofd tegen het tafeltje van de passagiers stoel en veer dan weer terug.
Ik voel aan mijn hoofd waar ik tegen het tafeltje ben aan gekomen.
Langzaam haal ik mijn vinger over de wond en ik kijk ernaar.
Bloed.
Een flashback schiet doormijn hoofd heen.

Ik zie mezelf naar mijn handen staren waar bloed aan zit.
Ik laat mijn arm weer rusten en ik zie dan de grote plas bloed in de witte sneeuw liggen.

Zodra de flashback voorbij is, open ik mijn ogen weer.
'Gaat het?' Vraagt Eva.
'Ja, ik denk het wel.' En opdat moment verlies ik het bewustzijn.
______________________________________________

Héé! wat vonden jullie van dit hoofdstuk? (sorry hij is niet al te lang maar beter iets dan niets :P)
Wat denken jullie hoe het gaat aflopen met Luna? Laat het me weten, ik ben erg benieuwd :D
Schrijf/ spellingsfouten gezien? meld het even :) Ik ben opdit moment bij hoofdstuk 5 met verbeteren van fouten en zinsvolgordes.
Iedereen nog een fijne Koningsdag morgen!