The Simulations

Epiloog

Alles is nu zo anders dan eerst. Sinds ik heb gewonnen is de wereld anders geworden.
Mijn beeld op alles is zo veranderd sinds de simulaties. Positief maar ook negatief.
Je moet écht genieten in de wereld waarin je nu leeft want alles kan in één klap zo veranderen.
Ik mis vooral de oude mij, de mij die nergens bang voor was. De mij met zelfvertrouwen en die plezier in alles had.
Het gaat goed met me, echt. Maar mijn beeld sinds de simulatie is erg veranderd.
Tijdens de ceremonie is Emma binnen gevallen. Ze hebben alles kapot gemaakt.
Ze hebben mij en Matteo weggehaald en op het eerste en beste vliegtuig naar huis gezet.
Was ik blij? Opgelucht dat ik daar niet hoefde te zitten de rest van mijn leven? Ik weet het niet. Alles ging zo snel.
Mensen waarvan ik ondertussen ben gaan houden zijn weg, weg naar hun eigen land. Daar bedoel ik niet alleen Matteo mee, maar ook Maya, Eva, Thom, Erik, Liv..
Ik weet nog toen ik thuis kwam. Ik heb Tyler minuten lang omhelst. Ook Julia en Amy.
Het voelde zo fijn om weer bij hun te zijn maar er was toch een bepaalde leegte.
Die leegte had ik op de één of andere manier daar niet.
Maar het leven ging door. Ik ging weer naar school, deed mijn normale klusjes thuis.
Alles leek weer normaal. Natuurlijk bleef ik raar aangekeken worden op straat en op school.
Ik hoorde dan mensen zeggen van: 'Zij is toch van de simulaties?', 'Wat doet zij hier? Hoort ze niet van haar roem te genieten?' Of 'Ik zou daar gebleven zijn als ik mocht kiezen. Geluk, rijkdom en natuurlijk lekker weer.'
Ik trok me er niks van aan. Nee ik trek me er niks van aan.
Het maakt ze niks uit wat er met mij is gebeurd. Ze denken allemaal alleen maar aan zichzelf. Één van de negatieve dingen die ik in heb gezien.
De simulaties zijn er nog steeds, het gaat waarschijnlijk ook nooit verdwijnen.
Ondanks dat alles verwoest was, hebben ze het weer opnieuw opgebouwd. Ze zijn gewoon weer verder gegaan. Het maakt ze niks uit hoe wij ons voelen, zolang zij maar iets hebben om mensen te entertainen. Het maakt me gewoon ziek. Ze weten niet hoe wíj dit beleefd hebben, hoe wíj dit allemaal doorstaan moeten hebben.
Ik zal je zeggen, één ding na de simulaties is nooit veranderd.
De nachtmerries.
De zweet uitbrekende momenten 's nachts. De moment dat ik gillend wakker wordt omdat ik mezelf weer aan dat ladder touw zie hangen. Ze hebben mij verpest. Ik ben niet meer dat vrolijke meisje die zelfvertrouwen had en nergens bang voor was. De simulatie heeft mij verpest en dat doet me pijn.

Aankomende zomer laat ik dit alles achter. Ik verhuis naar Italië, waar ik samen met Matteo in een appartementje ga wonen. Ik weet het, ik laat mijn familie in de steek. Tyler vooral. Maar ik kan dit zelf allemaal niet meer aan. Elke straat, elke hoek doet me denken aan dat moment van die brief. Ik word er gek van. Bovendien ben ik twintig en wil ik mijn eigen leven. Een nieuw leven, zodat ik dit alles achter me kan laten. Voor zover dit achter te laten valt.
Ik weet dat de nachtmerries nooit helemaal zullen verdwijnen, maar misschien kan ik het plekje geven. Wanneer de tijd rijp is, zal ik vechten voor mijn plek, vechten tegen de simulaties zodat niemand meer hoeft te ervaren wat ik heb ervaart.