The Simulations

Hoofdstuk 34

Ik open langzaam mijn ogen. Ik knipper een paar keer voordat ik me echt realiseer waar ik ben.
Thuis. Thuis in mijn eigen bed.
Ik ga rechtop zitten. Dit is onmogelijk.
Enkele secondes geleden zat ik nog in het vliegtuig, op weg naar mijn eigen 'ondergang' maar nu, lig ik gewoon hier, in mijn bloed eigen kamer. What the hell is happening?
'Luna! Schiet op over enkele minuten moet je naar school!' De stem van mijn moeder vult mijn kamer.
'ja!' Ik doe mijn best om zo normaal mogelijk te klinken.
Ik sla mijn dekens van mij af en stap in mijn pantoffels.
Ik kan het nog steeds niet beseffen dat ik gewoon weer thuis ben.
Gapend loop ik naar mijn kast. Ik trek er het eerste en beste shirt en broek wat ik zie eruit en trek dat meteen aan.
Snel open ik mijn deur.
De overloop, niks bijzonders zou je denken, maar voor mij nu wel.
Ik schud mijn hoofd en storm zo snel als ik kan de trap af.
Zodra ik de deur naar de woonkamer open doe, vult de heerlijke geur van vanille en macadamia mijn neusgaten.
De geur die mijn moeder altijd opheeft.
Met stevige pas loop ik naar de keuken waar ik mijn moeder achter het fornuis zie staan en Tyler aan tafel zie zitten.
Tyler.
Ik staar hem enkele minuten aan en kijk dan naar mijn moeder.
Mam draait zich om en glimlacht.
'Ook een goedemorgen,' grinnikt ze. Alleen op haar betere dagen doet ze zo.
Ik stammel wat en ga dan aan tafel zitten.
'Pannenkoek?' Vraagt ze en ik knik.

〰➰〰

Ik sluit de voordeur achter mij dicht. De frisse lente geur vult mijn longen en ik begin langzaam te lopen.
Weetje waar naar toe?
School. School!
Dat ik zelfs school zo erg kon missen. Misschien miste ik het alleen om mijn vrienden.
Met een stevige pas loop ik naar de boom waar Amy, Julia en ik altijd afspreken om samen naar school te lopen.
Als ik wat beter kijk, zie ik dat ze er al staan.
'Zozo! Daar komt onze slaapkop aan,' Grinnikt Julia en ze vouwt haar armen.
Ik rol met mijn ogen. 'Sorry, Ik was vergeten mijn wekker te zetten.' Verzin ik.
Natuurlijk was ik niet vergeten om mijn wekker te zetten, hoe kan ik trouwens mijn wekker zetten als ik ongeveer een half uur geleden nog in het vliegtuig zat?
'In ieder geval, we moeten nu wel echt vaart maken om het nog te halen.' Zegt Amy.
Ik knik en we lopen met stevige pas door.

〰➰〰
'Julia! kan je alsjeblieft bij de les blijven?' buldert mevrouw Ten Brink door de klas heen.
Ik schud Julia wakker.
'Sorry mevrouw,' zegt Julia autochtoon.
Ik grinnik.
'Zei je wat, Luna?' Boos kijkt mevrouw Ten Brink nu naar mij.
Ik houd meteen mijn mond en ik schudt mijn hoofd.
'Mooi zo, dan kunnen we weer verder met de les, waar was ik gebleven,'
Tringtringtring
de bel gaat en iedereen staat op.
'Vergeet niet het huiswerk te maken, ik controleer het en wie het niet af heeft mag nablijven!' Roept ze ons nog achterna, maar de helft van de klas is al weg.

Samen met Julia en Amy loop ik naar mijn kluisje. Zodra ik het kluisje open doe komt er een geur van zweet me te gemoed.
Ik hoest een paar keer.
'Deo nodig?' Vraagt Amy.
Ik knik en krijg al snel een deo bus van dove in mijn hand gedrukt.
Ik spuit er een walm in en ruik nog een keer.
'Beter.' Zeg ik met een tevreden gezicht en ik geef de deo bus weer aan Amy.
Ik gooi de boeken van de afgelopen lessen in mijn kluisje, pak mijn jas eruit en gooi mijn kluisje dicht.

〰➰〰

Ik prik met mijn vork in mijn aardappelen.
Mam is enthousiast aan het vertellen over haar nieuwe baan en haar fijne collega's.
Het interesseert me niet zo. Tyler luistert wel.
Ik bedoel, nouja, ik ben wel blij voor haar dat ze een nieuwe baan heeft gevonden en dat ze zichzelf niet meer helemaal te pletter zuipt, maar ik ben er gewoon niet in geïnteresseerd.
Ik zucht.
'En hoe was het bij jou dan op school, Luna?' Ik schrik op uit mijn gedachtes en ik kijk mijn moeder aan.
'Ehm, nouja, je-weet-wel, saai, scholig,' ik zucht nog een keer en prik de aardappel in mijn mond.
Het blijft stil. Je kan het getik van de klok horen.
'Jongens, ik moet jullie wat vertellen,' begint mam en ze kijkt ons ernstig aan.
Dingdong
De bel. Wie belt erop dit tijdstip aan?
'Hij is er eerder dan verwacht.' Mompelt mam in zichzelf en loopt richting de voordeur.
Tyler en ik kijken elkaar verschrikt aan.
Hij?
Aan de voordeur horen we een mannen stem praten tegen onze moeder.
'Jongens, ik heb een verrassing,' zegt onze moeder als ze de keuken in komt lopen.
Een gespierde man in een leger uniform komt de kamer binnen lopen.
Hij heeft fel blauwe ogen - net zo blauw als die van Tyler - een kleine neus, en een smalle mond.
De geur van citroen en peterselie omringd langzaam mijn neus.
De geur komt mij bekend voor, heel bekend.
'Pap?'