The Simulations

Hoofdstuk 2

Ik lig nog steeds op bed en probeer me te herinneren wat ik van de vorige jaren heb gezien.
Het Duitse meisje was bang voor spinnen, en weer een Noorse jongen had faalangst.
Veel van de simulatie laten ze niet zien, alleen de makers krijgen alles te zien. Zo kunnen zij er eventueel nog dingen aanpassen.
Ik word uit mijn gedachten gewekt door een geluidje van mijn mobiel. Ik zie dat het Amy is.

Amy: Hey! ik hoef helaas (kuchkuch) niet naar de simulaties ;-)
Ik: Kunnen jij en Julia vanavond langskomen?
Amy: Tuurlijk! is er iets dan?
Amy: ?
Amy: Hallo? Luna!?

Ik staar naar het schermpje. Ze heeft vast wel gezien dat ik het gelezen heb, maar ik besluit toch om niet te reageren. Ik vind het zo lullig om het via whatsapp te zeggen.
Ik leg mijn mobiel op mijn nachtkastje en staar naar het plafond. Toen ik klein was heb ik er allemaal glow in the dark sterretjes aangehangen omdat ik bang was voor het donker.
Mijn vader stelde me altijd dan gerust. Hij zei dat de sterren altijd bij me zouden blijven en me zouden beschermen tegen het donker. Dankzij hem ben ik wel over mijn angst heen gekomen, gelukkig. Ik draai op mijn zij.
Hoe kunnen ze het toch zover laten komen dat kinderen van zestien jaar tegen je eigen angst moet vechten! Dat slaat toch echt nergens op! Alleen maar omdat Oekraïne uiteen viel.
In mijn hoofd probeer ik weer terug te denken aan de geschiedenis lessen die we over Oekraïne en het uiteen vallen hadden.

"Doordat Oekraïne een verschrikkelijke oorlog heeft gehad met Rusland en vooral in angst heeft geleefd moeten wij daar voor boeten. Ieder jaar zijn de simulatie testen. Als je zestien wordt, worden er twee jongens en twee meisje uit verschillende landen gekozen. Enkele lanen hoeven niet mee te doen. Dit komt omdat zij Oekraïne hebben geholpen. Na deze wrede oorlog is Oekraïne naar een eiland in de Middellandse zee vertrokken. Ze noemen zichzelf  tot op de dag van vandaag: The Empire. Ieder jaar moeten de jongens en meisjes vechten voor hun angst. Hoe banger, hoe sneller het verkeerd met ze afloopt. Hoe minder bang, hoe minder lang je in de simulatie zit. Één jongen en één meisje zullen winnen en mogen in The Empire wonen en genieten van hun geluk, terwijl de rest verbannen wordt naar het land de Estate. Als je dan nog leeft.."
Dit verhaal heeft me erg gefascineerd. Ik ben er altijd al erg geïnteresseerd erin geweest, maar ik hoefde er zelf nooit in. Nu gaat het echt gebeuren, zaterdag vlieg ik naar The Empire om in de simulaties te gaan. 
Voor de simulaties worden we eerst nog gepresenteerd aan de wereld, Elk land moet dan aan het einde van de week één favoriet kiezen die ze eventueel, als het misgaat, kunnen helpen.
Mijn gedachtes worden verstoord doordat erop de deur wordt geklopt.
'Luna?' Tyler stapt mijn kamer binnen. Ik ga rechtop zitten.
'Het spijt me van.. van net..' Zegt hij en komt naast mij zitten. Hij wrijft over mijn haren.
Ik kijk hem aan, zonder iets te zeggen. Ondanks dat hij mijn broer is, voelt het alsof hij mijn vader is die ik nooit heb gehad.
Zijn donker blauwe ogen geven mij een oud en vertrouwd gevoel.
'Het maakt niks uit, jij kan er niks aan doen dat ik in de simulaties moet.'  Zeg ik en ik ga weer liggen.
Zijn ogen zijn op de grond gericht en daarna weer op mij.
'Schuif eens op.' Hij komt naast me liggen.
Hij slaat een arm om mij heen.
Dit heeft hij allang niet meer gedaan, maar dat komt vooral omdat we zoveel ruziën.
'Weetje nog? Toen ik je hielp met sterren op te hangen,' ik glimlach.
'En dat ik het per se zelf wou doen,'
'En dat je toen van het bed viel en je pols brak.' We beginnen te gniffelen.
'Ja, dat weet ik nog.'
Ik kijk naar Tyler. Met een tevreden gezicht kijkt hij naar boven.
Zelf snap ik niet dat hij nog geen vriendin heeft. Hij is knap, lief en zorgzaam.
'Luna?' Vraagt Tyler.
'Ja?'
'Kan je één ding voor mij doen?'
'Ligt eraan wat.'
'Wil je proberen te winnen?'
Eventjes dacht ik niet meer aan de simulaties.
'Doe het voor mam, ze kan niet weer instorten! Ik heb haar nodig en jij haar ook.'
Na de dood van onze vader is ze een tijdje alcoholic geweest en werden we bijna overgeplaatst als pleegkinderen.
Het blijft een tijdje stil.
'Doe het dan voor mij?' Ik kijk hem aan. Zijn ogen zijn wanhopig blauw en ik knik langzaam.
'Ik ga mijn best doen.'
Een pijnscheut schiet mijn lijf in. Ik weet gewoon dat ik niet ga winnen en dat ik glashard tegen hem sta te liegen.
Hij staat op en geeft me een kus op mijn hoofd en loopt de deur uit.
Nog geen seconde later komt mijn moeder binnen.
'Luna, kan ik je spreken?' Vraagt ze en ze sluit de deur.
Ik knik en ze komt naast mij zitten.
'Luna, ik wil je één ding vragen en dan ben ik weer weg.' Ik knik en ga rechtop zitten.
'Kan je alsjeblieft winnen?' Ik zie de tranen al in haar ogen verschijnen.
'Ik ga mijn best doen.' Piep ik en ga weer liggen. Mam staat langzaam op.
'ik wil liever dat je morgen niet naar school gaat, het is je laatste dag dan.'
Ik schiet overeind.
'Ik ga dus wel naar school! Ik moet van iedereen afscheid nemen en bovendien jullie zien jullie mij de rest van de dag nog wel.'
'We hebben het er morgen nog wel over.' Zegt ze en ze sluit mijn deur.
Snel pak ik mijn kussen en schreeuw er zo hard mogelijk in. De tranen rollen over mijn wangen. Dit kan gewoon niet gebeuren. Niet mij.