The Simulations

Hoofdstuk 21

Ik staar wezenloos naar het water.
Ik zit weer op de rots.
Mijn hoofd rust op mijn hand.
Ik zucht.
Ik heb de afgelopen twee uur alleen maar gehuild. Ik ben in ieder geval toch nog blij dat ik Tyler nog heb kunnen spreken.
Ik sluit mijn ogen voor het moment en kruip in elkaar.
Ik probeer weer terug te denken aan vorige week, toen ik nog gewoon op school zat en dat ik Julia en Amy nog elke dag zag.
Die momenten dat we de leraren plaagde of dat we bij het meldpunt of het in de kou naar school fietsen en dat je dan bij je vriendinnen ging klagen omdat je moeder je niet eens naar school wou brengen.
Die dingen. het is zo kort geleden maar tegelijk ook weer zo ver, het lijkt wel jaren.
Ik open mijn ogen en ga rechtop zitten. ik kijk naar het water.
Ik zou er zo graag in willen duiken en eventje alles vergeten.
Ik haal mijn wenkbrauw op.
Waarom zou ik dat ook niet gewoon doen?
Ik kijk om me heen. Niemand.
Snel trek ik mijn broek, shirt en schoenen uit en ren in mijn bh en onderbroek de zee in.
Ik duik onderwater en kom dan gelijk weer boven.
Ik veeg mijn haren naar achter en laat me dan op het water drijven.
In de lucht beginnen er langzaam wat sterretjes zich te vormen. Voor mij zie ik de kliften en het huis.
Ik hoor gejuich en muziek uit het huis komen.
Er is bijna elke avond wel een feestje. Zuchtend zwem ik langzaam weer terug naar de kant.
Op het strand ga ik weer op de rots zitten.
Het is 9 uur 's avonds maar het nog steeds een graad of 25. De warmte is hier echt verschrikkelijk.
'Ik dacht al dat je hier was.'
Ik schrik op van de stem en kijk gelijk opzij.
Ik zie Matteo op de trap staan.
'Volgende keer als je gaat zwemmen kun je beter je bikini aan doen.' Grinnikt hij en hij komt naast me zitten.
Ik kijk naar mezelf. Shit! Ik zit nog in mijn onderbroek en mijn bh.
Met een rood hoofd glimlach ik.
'Je hoeft je niet voor mij te schamen hoor.' Zegt hij vriendelijk.
Ik kijk stap van de rots af en doe snel mijn kleren weer aan.
Dan klim ik weer naast hem op de rots.
'Hoe ging het?' Ik doe mijn haren in een elastiekje.
'Hoe ging wat?' Vraag ik.
'Het bellen?'
Het telefoon gesprek schiet weer door mijn hoofd heen en tranen vormen zich.
Snel kijk ik de andere kant op.
'Als je er niet over wilt praten, het hoeft niet hoor.' Ik kijk naar het zand.
'Dat is het probleem niet, ik zou het heel graag met iemand erover willen hebben maar... ik kan het niet.' Zeg ik.
Hij legt een arm op mijn schouder.
'Ik ben een goede luisternaar, ik kan je misschien helpen.' ik kijk hem aan. Hij glimlacht lief.
Ik zucht zachtjes.
'Oké, goed dan.' zeg ik met een klein hoog piep stemmetje.
'Toen ik een jaar of drie was ben ik mijn vader verloren,' ik slik de tranen weg.
'Mijn moeder is toen een paar jaar alcoholist geweest en ze was er nooit voor mij en mijn broer.'
Ik probeer zoveel mogelijk de tranen weg te slikken maar het gaat moeizaam.
'Nouja, ik zou je de details besparen maar het was vreselijk die tijd.' Zeg ik.
'Na dat ik ''gekozen'' werd, was ik zo bang dat mijn moeder weer ging instorten en ze mijn broer weer alleen achter zou laten,' vertel ik. 'En ja dat wou ik dus niet. Ík was vroeger altijd degene die hem verzorgde en hielp met van alles en nog wat terwijl mijn moeder zich verdronk in de alcohol.' Ik kijk hem aan.
Hij knikt.
'Toen ik hem vanmiddag belden, toen ik zijn stem weer hoorden, ik kon het niet droog houden. Samen met hem heb ik gehuild en we hebben beide er maar enkele zinnen eruit gekregen.' Ik slik.
'Maar dat is toch juist fijn?' Hij wrijft over mijn arm heen.
Ik knik. 'Ja. dat was het ook eigenlijk,' zeg ik. 'Maar aan het einde van het gesprek kon ik hem niet meer zeggen dat ik van hem hield en dat ik altijd bij hem zo blijven.' Ik barst in huilen uit.
Matteo wrijft hevig over mijn rug en trek me naar hem toe.
'Hij snapt vast zelf ook wel dat je van hem houd.' zegt hij zachtjes.
'I-ik weet het, m-maar het is altijd fijner dat je h-het zelf ookk nog kan zeggen.' Krijg ik er met veel moeite eruit.
'Ik weet het.'
Ik lig tegen hem aan en we houden ons beide stil.
Ik zou wel uren zo kunnen blijven liggen maar helaas, ik blijf al veelste lang weg en Liv is me vast al aan het zoeken.
Ik ga rechtop zitten en veeg mijn tranen weg.
'Bedankt, maar ik moet nu echt gaan.' zeg ik en ik stap van de rots af.
Ook hij stapt ook van de rots af.
Hij glimlacht en geeft me een knuffel. We blijven een paar seconde zo staan.
Ik laat hem langzaam los. We staan erg dicht tegen elkaar aan. Ik kijk hem in zijn ogen aan hij mij.
Hij komt langzaam dichterbij. Net als ik bijna zijn lippen raak haal ik mijn hoofd weg.
'Het spijt me, ik ben er nog niet klaar voor.' zeg ik en ik loop weg.
In mijn hoofd is het een gaos. Hij wou je zoenen!
Net als ik op de trap ben, kijk ik nog een keer achterom.
Ik zie dat hij weer op de rots klimt.
Dan loop ik snel de trap omhoog.

Ik open de schuif deur en ik zie dat iedereen druk aan het feesten is.
Ik glimlach even als ik Liv met een knappe jongen zie dansen.
Ik besluit om naar boven te gaan en te gaan slapen. Morgen moeten we ons om 8 uur melden.
Net als ik naar boven wil gaan hoor ik een jongensstem door de microfoon praten.
Ik loop terug om te kijken wat er aan de hand is.
'Dames en heren! Waarschijnlijk hebben jullie het nog niet gezien maar de nieuwste trailer van de simulatie is uit!' Iedereen is aan het juichen.
Elk jaar krijgt het publiek korte fragmentjes te zien van de trainingen en dit is dus de eerste trailer van de simulaties.
Het deuntje van de The Empire klinkt en dan beginnen enkele fragmenten voorbij te komen.
Ik kijk er vol bewondering naar.
Ik schrik op als ik mezelf op het scherm naar de afgrond in zie kijken.
'Ik heb een idee.' hoor ik mezelf zeggen.
Dan borrelt alles weer omhoog.
Ik was met sophia in een warm land en er was een stoeltjes lift.
Daarna verschijnt de quote van de The Empire en dan is het afgelopen.
Het blijft even stil en dan begint iedereen te juichen.
'Dan heb ik ook nog de uitslagen van vanmiddag, die projecteer ik nu op het bord en het blijft er tot morgen negen uur opstaan.' iedereen stormt op het bord af.
Ik gaap. Ik heb geen zin meer om me tussen de mensen te wringen en besluit om morgen ochtend maar even te checken op welke plaats ik sta.