The Simulations

Hoofdstuk 19

'Hallelujah, hallelujah.' Zingt het koor.
Ik klap in mijn handen. Het is een van de mooiste liedjes die ik heb gehoord.
Ik kijk om me heen.
Eva, Maya en Liv zitten naast mij. Het is een kerk dienst, het wordt dus niet uitgezonden en hoeven we niet in onze nette kleren en land bij land te zitten.
Renée is ondertussen op het podium geklommen.
'Goedemiddag kandidaten van de simulatie, jullie hebben je eerste dag erop zitten.' Zegt ze door een microfoon.
Waar heeft ze die zo snel vandaan gehaald?
'Ik had gehoord dat er wat ongelukjes en technische problemen zijn geweest,' Renée kijkt naar mij.
Ik krimp in elkaar. Zij weet het dus ook.
'Maar dat is nu gelukkig weer opgelost. Jullie krijgen straks als laatste oefening voor vandaag op het voetbalveld een bootcamp van een ex marinier en daarna zijn jullie vrij om te doen wat je wilt.' Ik zucht, ik heb er dus totaal geen zin in. 'Morgen gaan we weer verder, we volgen een strak schema en als je die niet volgt of je bent te laat dan..' Renée maakt een raar gebaar maar ik weet wat ze bedoeld. Minder kans om in leven te blijven.
De mensen om mij heen staan op en ik ook.
Ik loop achter Liv aan richting de uitgang.
Door de grote groep mensen ben ik Eva en Maya al kwijt geraakt.
Liv wurmt zich door de mensen heen en ook zij ben ik nu kwijt.
Ik zucht.
Ik loop langzaam met de groep mensen mee de kerk uit richting het voetbalveld.
Opeens tikt er iemand op mijn schouder.
Ik draai me om en ik zie dat het Matteo is.
Mijn hart maakt een sprongetje.
'Hé Luna, gaat het? ik hoorde wat er gebeurde.' zegt hij.
Hoe kan hij nou weten wat er is gebeurd?
'Het gaat wel beter. Gewoon de combinatie van alcohol en de simulatie spuit is niet goed gevallen.' glimlach ik.
Ik ga hem dus echt niet vertellen dat ik cocaïne er nog bij heb gebruikt.
Hij glimlacht.
'Gelukkig maar dat het beter gaat!' zegt hij.
Er valt een dodelijke stilte.
We lopen nog steeds mee met de groep.
'Hoe was jouw simulatie eigenlijk.' besluit ik om te zeggen.
Ik kan mezelf wel voor mijn hoofd slaan.
Dat zeg je toch niet? het klinkt net als zo'n vraag van: ''hoe was je dag?''
Matteo's glimlach verdwijnt en hij kijkt naar de grond.
'Tja, hoe moet je dat zeggen? Eng?' hij haalt zijn wenkbrauw op. 'En die van jou?'
Ik denk terug. ik weet het niet meer.
'Om eerlijk te zijn.. ' Mijn zin word onderbroken door een grote gespierde bodybulder die op het grasveld staat.
In zijn hand heeft hij een luid spreker en schreeuwt daar door heen dat we moeten opdrukken.
Ik ga op mijn buik liggen en probeer op te drukken.
'Ik vertel je het straks wel.' fluister ik en ik probeer een paar keer op te drukken.

Ik plof op mijn bed.
De bootcamp heeft me gesloopt.
Ik kijk op de klok. half 9.
Een mooi moment om even te douche en Alice te zoeken om te vragen wat er nou is gebeurt.
Ik sta op en loop richting de douche.
Ik laat mijn kleren naar beneden glijden en stap dan in de douche cabine.
Ik laat een warme straal water naar beneden glijden.
In de spiegel zie ik mezelf.
De blauwe plek op mijn heup is nu paars geworden en minder rood.
Ik vraag me nog steeds af wat er is gebeurt.
Waarschijnlijk kom ik dat straks te weten.
'Ik ben er!' Schreeuwt Liv en ik hoor ook dat zij op haar bed ploft.
Ik draai de kraan uit, droog me af en doe mijn joggingsbroek met een zwart topje aan.
Ik pak één van de potjes van het aanrecht smeer het bij mijn scheiding en binnen een paar seconde is mijn haar kurkdroog.
Ik vind nog steeds raar om te zien.
Ik open de badkamer deur en ik ga op mijn bed zitten.
'Ik ben helemaal gesloopt.' zegt Liv.
'Ik ook.' Ik gooi mijn kleren in de wasmand.
'Ik ga even wat eten en dan ga ik slapen, moet ik nog wat voor jou meenemen?' vraag ik.
'Nee bedankt. niet echt honger.' ik knik en loop dan richting de overloop en storm de trap af.
Ik kom de woonkamer binnen en ik zie Alice op de bank zitten.
Een mooie gelegenheid om eventjes wat te vragen.
Snel pak ik uit de koelkast een proteïne bar en een flesje water en kom dan naast haar zitten.
Ik zie dat er meerdere mensen in de woonkamer zitten.
'Alice?' vraag ik.
'Ja?' Ze kijkt me aan.
'Kan je me vertellen wat er vanacht is gebeurd?' Ze knikt.
'Gaat het wel goed met je?' Ik kijk haar aan. Ze ziet er bleekjes uit.
'Jawel, een beetje misselijk maar meer ook niet.' zegt ze.
Ik knik.
'Vanaf waar wil je het horen?'
'Vanaf het moment van de cocaïne.' Alice kijkt me niet verbaast aan en ze begint te vertellen.
'Ehmm, een meisje heeft je wat aangeboden en je nam het aan, je was toen al ladder zat.'
Ik kijk haar niet begrijpend aan.
'Welk meisje?' vraag ik.
Haar ogen beginnen te draaien.
'Ehmm, ik dacht Angel of Heather maar ik weet het niet zeker.' zegt ze.
'Weetje zeker dat het goed met je gaat?' vraag ik.
'Ja.' zegt ze en op dat moment valt ze flauw.
Ik kan haar gelukkig opvangen want ze valt naar mij toe.
'Iemand bel de dokter!' schreeuw ik en de rest van de mensen in het huis zijn in rep en roer.

Als na een tijdje de ambulance weg is gereden loop ik naar boven.
Alice is naar het ziekenhuis. Ze denken dat het serum haar niet goed is gevallen.
''Ze komt er wel bovenop, alleen ze zal wel veel dingen kwijt zijn.'' zeiden ze.
Ik loop mijn kamer in en plof op mijn bed en schreeuw zo hard als ik kan in mijn kussen.
'Gaat het?' Liv ligt op
'Nee, de enige keer dat ik er misschien er achter kan komen wat er is gebeurt, ontgaat me!' ik ga rechtop zitten.
Liv kijkt me vragend aan.
'Laat maar' zeg ik en ik loop richting de badkamer. Snel poets ik mijn tanden en ga dan in bed liggen.
Liv doet de lamp uit en het blijft stil.
'Luna? vind je Matteo echt leuk?' vraagt ze voorzichtig.
Ik draai me om.
'Ja, eigenlijk wel. Hoezo?' vraag ik.
'Oh, nee gewoon. Welterusten.' zegt ze en ik sluit mijn ogen.