The Simulations

Hoofdstuk 49

Ik sta voor het simulatie gebouw.
Volgens Emma begint om klokslag drie uur de ceremonie, inclusief pers en fotografen.
Hierover is niks tegen mij gezegd. Ik zucht terwijl ik door de donkere glazen probeer te kijken.
Niemand.
Ik besluit dan maar om naar binnen te lopen.
De deur waait achter mij dicht en ik kijk de lange gang in. Het is de gang met alle schilderijen van de winnaars.
Als het goed is moet ik hier ook straks hangen. Ik weet niet of ik daar zo blij mee moet zijn.
Je gezicht hangt hier dan voor altijd en elk jaar zullen weer simulanten naar je kijken en denken: 'ik wil ook net zoals haar winnen.'
Ik zou je één ding zeggen, dat wil je niet.
Het liefst was ik gewoon na dit alles naar huis gegaan, naar Tyler - die gelukkig nog leeft! - en mijn moeder maar ook naar Julia en Amy.
Maar helaas ben ik verplicht om hier te blijven en te genieten van mijn 'roem en rijkdom.'
Ik weet niet of ik daar zo blij mee moet zijn.
Ik moet weer terug denken aan de dag dat ik die brief kreeg.
Die ene duistere dag die ervoor zorgde dat mijn hele wereld in elkaar stortte.
Maar door dit alles ontmoette ik ook geweldige nieuwe mensen zoals Maya of Eva.
En vond ik liefde. Mijn gevoel veranderd als ik aan Matteo denk.
Ik heb geen idee wie ervan de jongens heeft gewonnen. Volgens Emma moet dat dus Matteo zijn, maar ik vertrouw het niet. Anders was hij toch ook naar het penthouse gekomen? Of houden ze hem extra voor mij weg.
Deden ze dit andere jaren ook zo? Ik denk terug.
Ik weet nog wel dat ieder jaar bij de winnaars ceremonie het meisje en de jongen super blij zijn als ze elkaar zien.
Maar tegelijkertijd ook weer teleurgesteld want ze hadden allebei het liefst iemand van hun eigen land zien staan.
Dat is eigenlijk nog nooit gebeurd. De jongen en het meisje uit het zelfde land die hebben gewonnen.
Ik kijk de lange gang rond. Mijn ogen vallen weer op het sombere meisje.
Met stevige passen loop ik er naar toe. Ik kijk haar strak aan.
Ze zit er uitgeput uit. Meer alsof haar leven van haar af is gepakt.
Ik probeer me te herinneren wat Andrea, ik bedoel Emma, over haar had verteld toen bij de eerste simulatie dag.
'Ze heeft niet lang kunnen genieten van haar prijs, binnen een week overleed ze.'
'Hoe is ze dood gegaan?' 
'Weten ze niet precies, waarschijnlijk heeft ze een overdosis genomen.'

Ik blijf haar aanstaren. Ergens komt me het gezicht bekend voor maar ik kan het niet plaatsten.
'Luna? Wat doe jij hier nou?' Ik hoor de stem van Renée door de gang galmen en de gehaaste pasjes komen naar mij toe.
Ik blijf me focussen op het schilderij. Ik moet haar naar naam weten.
'Je hoeft hier nog niet te zijn hoor! We kwamen je over een uur pas ophalen want dan gaan we je kleren doorlaten passen en je make-up doen en natuurlijk gaan we de binnenkomst oefenen.' Verteld Renée vrolijk maar al snel merkt ze dat ik gefocust naar het schilderij zit te kijken.
'Hoe heet ze?' Vraag ik na enkele secondes stil te zijn.
'Emma Jones, één van de eerste winnaressen. Ze heeft zichzelf, nadat ze gewonnen had, een overdosis gegeven. Tenminste dat denken we. We hebben haar lichaam nooit kunnen vinden. De simulaties hadden haar kapot gemaakt. Van binnen en buiten.' Renée kijkt ook naar het schilderij.
We blijven allebei stil.
Dan herken ik het gezicht. Ik weet wie ze is! Al die tijd heb ik niks doorgehad!
Het is Andrea! Hoe kan ik zo stom zijn geweest!
'Maar nu je er toch bent kunnen we gelijk je jurk passen en je make-up doen, volg mij maar naar de styling.'
Renée trekt me aan mijn arm mee. Nog één keer kijk achterom naar het schilderij en loop dan met moeite achter Renée aan.

Don't worry, over enkele minuten staat het volgende deel erop. Ik zit nog even na te denken over het einde :)