Chapter Sixteen
"What did he say?" Pag pasok sa kwarto iyon ang kaagad nyang itinanong.
Walang lakas akong humiga at tumitig sa glass window to ceiling at doon ko napagtanto na kita yung pwesto namin ni Jonathan sa pwesto malapit sa bintana. Kaya sigurado akong nakita nya kaming nag uusap doon at ng maging pagtatalo yung conversation namin doon sya nag decide na bumaba na.
Naupo sya sa tabi ko saka hinaplos ang buhok ko,napa pikit naman ako at malayang tinanggap yung kapayapaan ng pangyayaring ito.
"He wanted to get back together" Nanlaki ang mata nya pero hinawakan ko kaagad ang kamay nya bago nya maisipang babain si Jonathan. "Before you strike damnation and lightning onto him, I said no" Inalisan ng tension ang balikat nya sa narinig.
"He look like you need to punch him square in the face to make your point." Natawa ako, humiga sya sa tabi ko at tinitigan kolang sya ng matagal.
Hinawi ko ang buhok na tumakip sa mata nya at pinagmasdan kung gaano pa sya gumaganda araw araw na kasama ko sya. Parang unreal na yung nakikita ko at di na makatotohanan lahat, mula sa buhok hanggang sa talampakan wala akong makitang mali sa kanya. Ganito ba talaga kapag naglilihi? At sya ang pinaglilihan?
Kasi aminado naman din ako na kahit every seconds syang maganda sa paningin ko. Maraming oras din na na i-irita ako ng bongga sa ugali nya. Sya lang din yung may power na pakuluin ang dugo ko.
"I said that I wanted to try and make this work. Gusto kong buo ang kalalakihang pamilya ng baby natin" Dinala ko ang kamay nya sa lumalaking baby bump ko.
"Really?" Sunod sunod akong tumango.
"Wala nakong pakialam kung sino ang may kasalanang nagawa. Let's move on and forget about it." Ngumiti ako ng paulanan nya ng halik ang mukha ko.
For the first time mula ng maka uwi parang ngayon kolang ulit mararanasan na huminga. Yung tipong hinga na merong kasamang relief.
"Thank you baby. Thank you so much you will not regret this." Sumiksik sya sa leeg ko,hinalikan ko naman ang tuktok ng buhok nya.
"I know. And I owe you this much for trying and for not giving up on us" Bumalik ako sa naging araw araw na buhay namin. Ganitong ganito namin inuubos ang mga oras noon. Buong araw sa kama na magkayakap lang.
"I'm still sorry that I didn't do anything to stop you, if we actually settle this there maybe we prevented the damages" Hinawakan ko ang mukha nya saka ako ngumiti.
"No,everything happens for a reason. Also ngayon kilala kana ng pamilya" Nag twinkle sa tuwa ang abong mata nya. Bakit nakaka lunod ngayon ang tingin nya?
Nakakalito pero kahit masikip sa dibdib yung labis na kagandahan nya wala sa mga plano kong tanggalin ang atensyon sa kanya. If possible,magpapaka lunod pako sa kalaliman nya.
"Yeah I'm so happy about that and how they accept me with open mind. You're lucky to have them" Isa iyon sa maraming bagay na pinagpapasalamat ko.
"Alam ko po,it would be great if Court was here." Nag ikot sya ng mata. Saka mahinang natawa.
"She had been constantly begging me if she can see you. She thinks you're mad at her,by the way" Na alala ko yung email ni Courtney na diko pala na reply-an.
"I'll call her later. Do you think she'll come? Sinong maiiwan sa office nyo?" Nag kibit sya ng balikat at mukhang nawalan na ng paki sa trabaho nila.
"The company will live without us for a week. Not that big of a deal. The puppy also needs to unwind once in a while" Tukoy nanaman nya sa kapatid nyang malamang stress na stress na.
BINABASA MO ANG
Skeletons In the Closet (wlw)
RomanceNagmula sa mahirap na pamilya si Gabrielle kaya't matapos makapag aral agad syang nangibang bansa ng mabigyan ng pagkakataon. Doon nya nakilala si Andrea, kaagad nahulog ang loob nya para dito hanggang sa dumating sa puntong di nya na kaya pang mabu...
