KOD 571

13.BÖLÜM O BURADA !

Bu bölümü karanlik_mai. Kardeşim'e ithafen yazıyorum...

ŞÛRA'DAN...

Direksiyon koltuğundaki yiğide bakmaya doyamıyordum. Bir yanım 'Nazarın değer bakma.' diyor; diğer yanım 'Hiç birşey olmaz, göremediğin yılların acısını çıkar.' diye bağırıyordu. Onu en küçük hastalık, gam, keder bulmasın istiyordum ama bakmamak için kendime sahip çıkamıyordum.

On yaşından bu yana gerek soğuk-sıcak arazi koşulları, gerek herkesin kaldıramayacağı psikolojik ve fiziki ağır eğitimler, gerekse çektiği anne-baba, eş-çocuk hasreti bu adamın, adam gibi adamın ne yakışıklılığından, ne yüzünün temizliğinden, ne de karizmasından en ufak bir şey götürmüyordu.

Milli İstihbarat Teşkilatı'na sık sık girmemden dolayı çakı gibi asker, manken gibi ajanlarla karşılaştığım çok oluyordu ama kimse Kara Muhafızlar kadar olağanüstü değildi.

En başta Babam tabi ki !

Otun dan çöpüne, ağacından meyvesine her canlı mükemmel, her insan olağanüstüdür benim için. Bunu görmek istersem on dakika tefekkür etmem yeterliydi. Lâkin Kara Muhafız'lar çok farklıydı. Rabbim günah yazmasın ama onlara farklı dokunmuş, onları farklı yaratmıştı sanki. Ya da can verdikleri, yollarında çile çektikleri garibanlar'ın duasıyla böyle mükemmelleşmişlerdi.

Toplum içinde ne kadar kendilerini kamufle etmeye çalışsalarda; yürüyüşleri, duruşları, belirgin kasları, ses tonları, bakışları, hatta yolun karşısına geçmek için yeşil ışığı bekleyişleri bile farklıydı. Ya da tanıdığım için bana öyle geliyordu. Babam ve Amcalarım gerçekten çok farklıydı.

'Davul bile dengi dengine.' derler ya hani !

Allah'ın, Babam'a Annem gibi bir eş nasip etmeside tesadüf olamazdı. Bu hayatta hiç birşey tesadüf değil. Babamı bu derece mükemmel yapan kurtardığı garibanların, Allah dostları'nın duaları diyelim. Peki annemi böyle eşsiz yapan ne ? Onlar kadar sıkıntı çekmemiş, onlar kadar Ümmet duası almamış. Boyu ile, posu ile, huyu ile, fedakârlığı ile, en önemlisi gözleriyle annem'in ayrıcalığı ne; bir Muhafız'ın kızı olması mı ? Ya da onca dua'yı almış Muhafız'ın alnına yazıldığı için mi ?

'Bence ikincisi !'

Annem, Babam'ın alın yazısı olduğu için bu kadar mükemmeldi. Rabbim, yolu için gençliğini aldığı babam'ın iyiliği için anneme de farklı dokunmuştu.

Annem, babamın paha biçilemez ödülüydü.

Sesini duymak istiyordum ama boş konuşmakta istemiyordum. Yüzüne bakıp; 'Ne desem acaba ?' diye düşünürken, dayanabildiğim yere kadar küçükte olsa bir ceza vermek istedim.

"Baba !"

"Efendim GökGözlüm ?"

'GökGözlüm mü ? E şimdi nasıl kıyayım bu adama ? Daha başlamadan bitti.'

"Neden bana gelirken berbere uğramadında, Anneme ve ikizlere giderken uğradın ?"

Gözlerini yoldan çekip yüzüme baktı.

"Tövbe Bismillah ! O nerden çıktı Bitanem."

"Ne bileyim ? Beni önemsemiyor musun ?"

Deli damarını unutmuş olmalıyım ki; sağa çekip aniden durduğunda şaşırmıştım.

Arabanın durmasıyla artan heyacanım, çekilen el freni sesi ile iki katına çıktı.

"Kendini ne Annenle ne de İkizlerle kıyaslama. Senin yerin hepsinden de ayrı bir yerde. Ben ikizlerin geleceğini rüyalarımda görmedim, senin göz rengine kadar gördüm. Allah ikizlerden önce seni bana evlat yazdı."