GECE SAÇLI

28

Sezen Aksu - Son Bakış

Emir'den.

"Tarih 9 Eylül, 2023. Günlerden Cumartesi." Kolumu havaya kaldırarak bileğimde takılı olan kol saatine kısa bir bakış attım. "Saat öğleden sonra biri çeyrek geçiyor."

Oturduğum sandalyede daha rahat bir pozisyon alırken konuşmaya devam ettim. "Bugün beş yüz seksen üçüncü gün." Dudaklarımı birbirine bastırarak zoraki bir gülümseme yerleştirdim yüzüme. "Dile kolay geliyor değil mi?"

Karşılığında aldığım koca bir sessizlik alışkın olduğum bir durumdu. "Keşke yaşaması da söylemesi kadar kolay olsaydı." Derince bir iç çekerek hastane yatağında uzanan Helin'in yüzüne çevirdim bakışlarımı. "Gözlerini kapatmanın üzerinden tamı tamına beş yüz seksen üç geçti. Sen geçen yüzlerce günü fark ediyor musun bilmiyorum ama biz her günü bir öncekinden daha sancılı bitiriyoruz."

Kolumda takılı olan Helin'in babasına ait saatin kemeriyle oynamaya başladım. "Dün gece bu saati çantanın içindeki gizli gözde buldum. Daha önce nasıl fark etmedim bilmiyorum. Pili bitmişti, sabah buraya gelmeden önce saatçiye uğrayıp pilini değiştirttim. Uyanık olsaydın bu saati hâlâ bana vermek isteyecek kadar sever miydin beni bilmiyorum ama senin gözlerden sakındığın bu saati öylece bir köşeye atmak istemedim."

Helin'in babasının ölümünün üzerinden tamı tamına on iki yıl geçmişti. O zamanları çok hatırlamıyordum ama Helin'in anlattıklarına göre bu saat bileğinden hiç çıkmazmış. Nereden bakılırsa en az on beş yıllık olan bu saatte en ufak bir hasar, eskimişlik belirtisi yoktu. Helin bunu babasının emaneti bilmişti o uyanana kadar geçici koruma görevini ben üstlenmiştim. Uyandığı gün yine bileğindeki yerini alacaktı.

"Dünden bugüne değişen pek bir şey yok aslında. Dün gelip buraya ne anlattıysam hâlâ aynı şeyler sürekliliğini devam ettiriyor." Yatağın tam karşısındaki camdan görünen bir o yana bir bu yana koşuşturan sağlık görevlilerine baktım. "Her güne yeni bir umutla uyanıp her geceyi iyi haberini alamamanın verdiği hüzünle kapatıyoruz."

Her gün, her saat, her dakika hastanede olamadığım her an birinin arayıp 'hastanız uyandı' demesini beklerken buluyordum kendimi. Bir kulağım sürekli çalmayı bekleyen o telefondaydı fakat telefon hiç çalmıyordu.

"Buraya ne zaman girsem beni duyup duymadığın sorusu dönüp duruyor kafamın içinde. Doktorlar böyle bir ihtimalin olabildiğini ama tam bir kesinliğe kavuşmadığını söylüyorlar. Yine de hastanın yanında motive edecek, hayata bağlayacak şeyler söyleyin belki de etkili olabilir dedi geçen gün doktorun." Ben onun uyanması için burada oturup saatlerce pozitif şeylerden bahsedebilirdim ama o uyanır mıydı?

"Hiçbir şeyi kaçırma, göremediğin şeyler için üzülme diye sana her gün neler yaşıyorsak anlatıyorum. Dün teyzem akşam yemeğinde sarma yapmıştı. Helin bir yemeği görünce bile aklıma sen gelemezsin ya..." Farkında olmadan kemerini sıktığım saati serbest bıraktım. "Tabaktaki sarmaları gördüğümde aklıma direkt sen geldin, boşluğuma geldi 'Helin sarma çok sever ona da götürelim' dedim. O an masaya büyük bir sessizlik çöktü, o an boğazıma koca bir yumru oturdu. Sana anlamsız gelir belki bilmiyorum ama dün hissettiğim boşluğu ben daha önce hiç hissetmemiştim."

Teyzemle Alya'nın bakışları hâlâ gözümün önündeydi. Tek bir lokma yiyemeden masadan kalkmış akşamın o saatinde hastanenin yolunu tutmuştum. Gündüz dışında ziyaretçi olarak kimseyi içeri almadıklarından camdan ezberlediğim görüntüsünü izlemekle yetinmek zorunda kalmıştım.

"Dün bir şeyi daha fark ettim," Akşam yemek masasında oturan yumru yeniden kendisini belli etmeye başladı. "Ben senin kokunu unutmaya başlamışım." Sandalyeyi yatağa doğru yaklaştırarak çarşafın üzerindeki Helin'in elini kavradım. "Fark ettiğimde neredeyse delirecektim. Manyak gibi sana ait bir şeyler aradım etrafta. Evinize gitmek istedim, ne amaçla gittiğimi bilmiyorum sadece sana ait bir şey olsun istedim elimde. Kokun hâlâ üzerinden sinmemiş bir kıyafet, belki yastığın, belki hâlâ sen içindeymişsin gibi kokan odan... Her şeye razıydım ama annen beni içeriye almadı."