Sabah kalktığımdan beri Victor sürekli benim için hazırladığı sürprizi görmek için acele etmemi söylüyordu. Çocukları yine Rachel'e bırakıp evden çıkmak zorunda kalmıştık. Halinden memnun gibiydi. Umarım gerçekten de memnundu.
Arabayı park ettiği yerde ne yapacağımızı bilmiyordum. Ama gelirken bile kendisi kapımı açmadan arabadan inmemem gerektiğini söylemişti. Şimdi o arabadan inmiş benim yanıma doğru geliyordu.
Kapımı açtığında ben çıkarken omuzlarımı tuttu ve kendisinden başka yere bakmamamı söyledi. Ben Karşısında dimdik dururken o gözlerime bakıyordu. Genişçe de sırıtıyordu.
"Hazır mısın?" dedi. Sabırsızca kafamı aşağı yukarı salladım. Omuzlarımı ittirip arkama dönmemi sağladı. Arkama döndüğümde çevrede tek bir şey vardı. Yarısı mavi ve yarısı pembe olan büyük bir bina. Bahçesinde bir sürü çocuğun oynadığı ve yanlarında genç kadınların olduğunu bir bina. Kapısının hemen üstündeki tabelada "L.B.B. Çocuk Esirgeme Kurumu" yazan bir bina. Ellerim şaşkınlıkla ağzıma gitti. Gözümden duygusallığın etkisiyle gelen birkaç damla yaşa engel olamadım.
"Lisa Bennet Black Çocuk Esirgeme Kurumu'nun bizzat sahibisin." dedi kulağıma eğilip. Dönüp boynuna sarıldım. O kadar ince düşünülmüş bir hediyeydi ki bu. Sadece bana değil, korunmaya muhtaç olan buradaki bütün çocuklara mutluluk kaynağıydı. Çocuklara bakınca bir anneleri ya da babaları olmadığını bilmek içime öyle bir işlemişti ki.
"Teşekkür ederim." dedim ağlamaktan incelmiş ve kısılmış sesimle. Bir an önce binanın içine girmek bahçedeki çocuklarla sohbet etmek istiyordum. Bu binanın içindeki her bir çocuğu daha tanımadan sevmeye başlamıştım bile.
Binanın içine girdiğimde ilk kattaki odaların birinin kapısını açtım. İçeride dört tane yatak vardı. Aynı şekilde dört masa ve dolap. Yatak yanlarında komodin ve bir de banyo vardı. Banyo kapısını açtığımda küçük yerin gayet güzel döşendiğini gördüm. İki kabin vardı. Aynı şekilde iki lavabo ve tek duşakabin. Odalar çok tatlıydı.
Katlar yaş gruplarına göre ayrılmıştı. Giriş katta buradaki görevlilerin odaları vardı. Birinci katta 3-5 yaş arası, ikinci katta 6-9 yaş arası, üçüncü katta 10-13 yaş arası ve dördüncü katta da 14-17 yaş arasından çocuklar vardı. Her dört kişilik odada hemen hemen aynı yaştaki çocuklar kalıyordu. Ortak alan olan bir salonu ve sadece 14-17 yaşın girişine izin verilen ortak bir mutfağı vardı. Soğuk havalarda içeride oynayabilmeleri için bir oyun odası bile vardı.
Yirmi dakikadan fazla binanın içini geziyordum ve heyecandan hiç konuşamamıştım. Sadece Victor konuşuyor ve bana bilgilendirme yapıyordu.
Bahçeye çıkıp masalardan birine oturdum. Ayaklarım ağrımıştı çünkü topuklularla dört kat dolaşmıştım. Evde çocuklarım beni bekliyordu ama buradaki çocuklardan da ayrılmak istemiyordum. Linda'nın yemek saati gelmişti ama Rachel bana onu çoktan doyurduğunu söyleyen bir mesaj atmıştı. Muhtemelen o da çok iyi bir anne olurdu.
Ben bunları düşünürken dört yaşlarındaki bir çocuğun dizlerimin dibinde olduğunu fark etmemiştim. Kafamı aşağı eğince ona gülümsedim. Önce çekindi ama sonra bana kim olduğumu sordu.
"Benim adım Lisa. Peki sen kimsin?" dedim onun soruş şekliyle. Bana kolundaki bileziği gösterdi. Üzerinde Cindy yazıyordu.
"Merhaba Cindy. Bileziğine bayıldım." Hemen kolunu geri çekti.
"Anneminmiş. Bana öyle dedi onlar." Küçük parmağıyla başlarında duran genç öğretmenlerinden birini gösterdi. Sonra ona el salladı. Ela rengi çekik gözleri tekrardan beni buldu. Hiçbir şeyi farkında olmadan neşeyle gülüyor olması bana hem biraz hüzün hem de umut vermişti.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BEKLENMEDİK (+18) (TAMAMLANDI)
Romansa"Neyim ben, senin için gönderilmiş bir mucize mi?" "Kim bilir, belki de öylesindir. Yalnızca tekrardan yaşamak istiyorum. Farklı duyguları tatmak istiyorum. Senden tek istediğim ise bana yardımcı olman. Sonrasında istediğini yaparsın. İster kalırsı...
