BEYAZ GÜLÜM

29. Bölüm

Merhaba 😍🥰❤️❣️

     Demir şehir dışına çıkalı iki gün olmuştu. Bu iki günde kendimi işlerle kızımla oyalayarak geçirdim. Aklıma gelmemesi için sürekli bir şeylerle oyaladım kendimi. Çok fazla dışarıya çıkmadığım için Akif’i fazla görmemiştim. Güler yüzlü samimi biri gibi görünüyordu. Yanımda olduğu sürede sürekli gülümsüyor ve şakalar yapıyor beni güldürmeyi başarıyordu. O da Demir gibi sıra dışı bir insandı. Demir’in tam tersi olarak tabii. Çok samimi olmasak da Akif'le seviyeli bir samimiyetimiz vardı.

Demir ise giderken iki günlük işinin olduğunu ve bu gün döneceğini söylemişti. Hangi şehre gittiğini sormamıştım o da söylememişti. Hoş sorsam da söyler miydi bilinmez ancak o riske girmek istememiştim. Şu an hangi şehirde ne yapıyor bilmiyordum fakat merak da ediyordum.

Demir gittikten sonra sadece üç kez konuşmuştuk. Ne yazık ki konuşmalarımız nasılsın, iyi misin, bir sorun var mı dan  ötesine gitmemişti. Bu tarz konuşmamızın en büyük nedeni aslında bendim. Ayrılırken duygularımı görmezden gelişine sinirlenip tepki göstermiş soğuk davranmıştım. Gittikten sonrada ilk onun aramasını beklemiş inatla aramamıştım. Hoş arasam da hangi bahaneyi sunacaktım onu da bilmiyordum.

O ise bilerek mi yoksa işlerinin yoğunluğundan mı bilinmez bir gün sonra aramıştı. Onun bu kadar geç aramasına tepki gösterip kendimce haklı olduğumu düşünerek mesafeli konuşmuştum. Benim mesafeli konuşmama karşılık o da aynı mesafeyi koruyarak o tarzda konuşmayı sürdürmüştü.

Aslına bakarsanız Demir ile ilişkimiz çoğunlukla bu tarzda ilerliyordu. Ben bir adım geri gittiğimde o da misilleme yapar gibi benden iki adım geriye gidiyordu. Sanki mıknatısın birbirini iten tarafları gibiydik. Bir şekilde bir yolunu bulup bir birimizin uzağına itiyorduk. Yine bir adım geri gittiğim için o da mesafesini koymuş o şekilde konuşmuştu. Bu şekilde devam ederse belki de geldiğinde mecbur kalmadıkça aramayacak veya görüşmeyecekti.

Benim açımdan isyan etmemek elde değildi. Hayatımın belirli döneminden sonra günlerim kolay geçmemiş ve rahat bir yaşam sürme zamanım olmamıştı. Her konuda mücadele ederek günlerimi geçirmiştim. Yine kolay olmuyordu ve olmayacak gibi de görünüyordu.  Olmamasının tek nedeni aslında sadece Demir’di. O anlaşılması güç, gizemli ve mesafeli olmasaydı belki de daha kolay olurdu her şey . Ne hissettiğini net bir şekilde ortaya koysa ben de o şekilde davranır umudumu daha da canlandırır yada yok ederdim. Onun bana karşı hem mesafeli hem çok yakın olması kafamı Allak bullak ediyordu.

Birkaç kez beni öpmüş ve o dudaklarda onun bana karşı hissettiğini düşündüğüm duyguyu hissetmiştim. Fakat hemen ardından yine aramıza mesafe koymuş duygudan eser bırakmamıştı. Tüm bunlardan dolayı bir girdabın içinde savruluyordum sanki.

  Demir aslında üç bilinmezlik denklemin en bilinmezeydi.  Benim ile alakalı düşüncelerini geçtim  her hangi bir konuda, durum da, olayda da, ne hissettiğini, ne düşündüğünü ve ne planladığını anlayamıyor fikir dahi yürütemiyordum. Nasıl duygularını anlayabilirim ki. Tabii tüm bunların tersi olarak ben onun aklından geçenleri, ne yapacağını kestiremezken o aklımdan geçenlerden çok  daha fazlasını anlayabiliyordu. Sesimden mimiklerimden ve vücut hareketlerimden ne yapmak istediğimi anında anlayıp cevap verebiliyordu.

  Bazen , gözlerini kısarak gözlerimin içine baktığında akıl okuma yeteneğinin olduğunu düşünmeden edemediğim çok anlarım oldu. Hele ki yüzümde gözlerini gezdirdiğinde ifademin ona itaat ettiğini ve her şeyimi tüm ayrıntılarıyla anlattığını düşünmemek elimde olmuyor. Tabii bu yeteneğinin tek bir eksiği olduğunu söylemeden edemiyorum. O da duygularımı anlamakta yetersiz olması gibi mesela. Aslında o konuda da yetersiz değil de olabilir. Belki de biliyor ve bilmezlikten geliyor da olma ihtimali var. Tabii bu ihtimalin olmasını istemezdim. Benim için daha kötü olanı olurdu galiba.