BEYAZ GÜLÜM

45. Bölüm

Merhaba arkadaşlar. Bu bölüme 500 yorum gelecek diye umuyorum. 🥰😘🥰😘🥰

Demir erken saatlerde hazırlanıp çıkmıştı. Bir ara gözlerimi araladığımda yanıma yaklaşıp yatağın boş kalan yerine oturarak saçlarımı okşamış ve kısık ses tonu ile “kalkma, saat daha çok erken.” Demişti. Uykulu çıkan ses tonum ile “gidiyor musun? ” diye sormuştum. Kafasını sallayarak, “ En kısa sürede dönmeye çalışacağım.” Demişti ve yüzümde gözlerini bir süre gezdirmişti. Gözlerini üzerimden çekmekte zorlanıyor gibiydi. Gözlerini saçlarıma çıkararak yaklaşıp alnıma dudaklarını bastırmıştı. Hala dudakları alnımda, “ kapat gözlerini, uykun açılmasın” demişti. Dudağını alnımdan çektiğinde ben de kafamı sallayarak dediğini yapmıştım. “aferin benim gülüme” dedikten sonra yavaş hareketlerle yataktan kalkarak odadan çıkmıştı.

Dediği gibi çok erken olmalıydı. Gözlerimi kapatır kapatmaz uykuya dalmam çok geç olmamıştı. Uyandığım da ise saat on ikiye geliyordu. Evde ondan fazla koruma ile tek başıma kalmıştım. Nereye gitsem en az biri yakınlarımda yerini alıyordu. Bahçede, nehir ile kanyonla gezerken, evin geniş arazisinde gezintiye çıktığımda daha da yakınlarımda oluyorlardı.

Bazen ise o kadar abartıyorlardı ki evde zaman geçirdiğimde zile basarak bir sorun olup olmadığını soruyorlardı. Bu durum beni endişelendiriyor ve yaşadığım o tehlikeli anların hala geçmediğini kanıtlıyordu. Bilmiyorum belki de Demir güvenlik konusunu abartıyordu. Hangisi gerçek olursa olsun hepsi de can sıkıcıydı.

Ev kalabalıktı fakat yine de çok sıkılıyordum. Her gün en az bir kez ailemi ve kızımı arardım. Fakat bu gün üç kez aramış ve uzun uzun kızımla konuşmuştum. Ancak Demir biraz daha gelmezse sıkıntıdan bir kaç kez daha arayabilirdim ve onlar da benden bıktığı için telefonu açmak yerine tamamen kapatabilirlerdi. En son aradığım da annem, “eee yeter kızım bir rahat vermedin” diye isyan etmişti...

Şu an da ise veranda da kahvemi yudumlayarak kitap okuyordum. Kitap okumak hobilerimin arasında her zaman en sevdiğim etkinlik olmuştu. Kitaplarda gezinmek konuların içinde kendimi bulmak, yaşadığım kötü anlardan sıyrılıp kurgunun içinde kaybolmak, bana ayrı bir keyif ve mutluluk vermiştir. Akın ve ailesi ile yaşadığım sıkıntılardan kitaplara sığınarak kurtulmaya çalışmak kitaba olan düşkünlüğümü daha da artıran neden olmuştu. Akşamları kızımı uyuttuğumda o günü tamamen unutmak için okumak ve okuduğum kurgunun içinde huzur bulmaya çalışmak ayrı bir keyif olmuştu.

Aslında okudum kitapları satın alacak param dahi yoktu. Kitaplara ulaşmak için de çok çaba sarf ederdim. Okuduğum kitapları genelde mahallede üniversite okuyan komşunun kızı Ezel getirirdi. O da kitap okumayı çok severdi. Beğendiği kitapları bana getirir ben de okuduktan sonra geri verirdim. Birlikte uzun uzun kitap hakkında konuşur kurgunun güzelliği ile ilgili tartışırdık. Bazen öyle karakterlere kaptırırdık ki kendimizi gerçekmiş gibi kahramanlara sahip çıkardık.

Ezel sürekli “Gece senin hayatın da kitap olmalı” derdi. Aslında yaşadıklarıma çok üzülür elinden geldiği kadarıyla destek olmaya çalışırdı. Ancak onun da yapacaklarının sınırları vardı. Şu an çok uzakta olsam da asla birbirimizden kopmadık. Ara ara konuşuruz, birbirimiz hakkında bilgi almadan yapamayız. Dostluğumuz kolay kolay bitecek bir ilişki değil. Zor günlerimde yanımda olan bir kişiyi kaybedecek kadar nankör olmadım ve olmak istemem de. Onun iyiliği ve mutluluğu için elimden geleni yapmaktan asla çekinmem. İnanıyorum ki o da benim için aynı şeyleri düşünüyor. Böyle bir dostluğu kaybetmek aptallıktan başka bir şey olmadığını düşünüyorum

Farkında olmadan çok derinlere dalmış olduğumu korumalardan birinin yanıma gelip, “Gece hanım” diye seslenmesi ile fark ettim. Aklımı toparlayıp adama odaklandığımda onu dinlediğimi anlayarak, “akrabanız olduğunu söyleyen bir adam geldi. Sizinle görüşmek istiyor. Ne yapmamızı istersiniz” diye sordu. Şaşkınlıkla, “akrabam mı?” diye sordum. Koruma, “evet efendim, öyle olduğunu söyledi” dedi.