Destiny Played it Well

CHAPTER 17

"Hey..." nilapitan ko agad si Jen na tulalang-tulala habang nakaupo sa bench sa labas ng ER. "Is tito okay? What happened?" I comforted her to make sure that everything gonna be alright.

"Dad got a heart attack because of me. I didn't know he would react like that. I-I'm so useless..." sisi niya sa kanyang sarili. She started crying and cursing herself.

"Shhh... Stop blaming yourself, Jen. I'm sure may iba pang dahilan bakit inataki si Tito. Ano ba talaga ang nangyari?"

"No. I know it's my fault. Dad knew I was partying all night and left you alone on your condo. He was so mad that he called me for the nth times and I didn't bother to answer his calls." she explained. Tito got mad because of that? Why?

"Wait. Tito got mad because of that? Why?" takang tanong ko. I mean sa ganyan kababaw na reason nagalit si Tito kay Jen?

"I don't know. Dad is so overprotective since we're kids. I just don't know why he is over reacting like this." even ako naguguluhan sa nangyayari. Why would Tito react like that? I mean si Jen lang ang anak niya and di naman ata okay na responsibility ni Jen alagaan ako sa condo. Mag sasalita na sana ako nung lumabas ang Doctor sa ER saka hinanap si Jen.

"Miss. Martinez? It's about your Dad." nag punas agad si Jen ng luha niya saka hinarap ang Doctor.

"What about my Dad po? Is he okay?" kabado niyang tanong. Pati ako kinabahan na din.

"He's okay, for now. But, kapag inataki pa siya ulit sa puso, he won't able to make it anymore. Your Dad is not getting any younger. I advice na hindi muna siya ma stress at magalit, he should also eat healthy foods para maiwasan na atikihin naman siya ulit." Jen and I hugged each other dahil natuwa kami sa balita that Tito is okay.

"I'll take serious of your advice, Doc. Thank you so much. Can we see him?" Jen asked.

"Ililipat muna namin siya sa regular room. You can wait there para may privacy kayo. Have a nice day." sagot nung Doctor saka umalis dahil may rounds pa siya.

"Thank God, Tito is okay." I uttered.

"Kinabahan ako dun. I thought may mangyayaring masama kay Daddy." pumatak na naman ang mga luha ni Jen. It hurts seeing her cry kasi hindi siya yung klasing babae na iiyak unless hindi talaga siya nasasaktan eh. Siya yung matapang saaming dalawa and nakakapanghina na makita siyang nanghihina.

"Shhh... Okay na si Tito. Tissue oh." kinuha ko agad ang tissue sa bag ko saka ibinigay sakanya. Kinuha niya naman agad yun saka suminga. Ewan ko kung maawa ako or mandidiri. Balahura talaga huhuhu... "Kadiri ka Jen." biro ko na ikinatawa niya habang lumuluha ang kanyang mata.

"Panira ka nang moment." sita niya.

"Eh kasi naman, maka singa ka parang di babae. Balahura ka talaga hahaha..." napalitan ang lungkot namin nang tawa. Ito yung isa sa nag papatibay sa friendship namin eh. Pag weak yung isa, kailangan malakas yung isa para ma balance at hindi kmi madaling malugmok. "Punta muna akong canteen sa baba. I'm sure hindi ka pa kumakain." presenta ko.

"Thank you, bebe. Gutom na ako. Asikasuhin ko muna yung room ni Daddy." nalukot agad ang mukha ko nung tinawag niya akong bebe, kaya kami napagkakamalan minsan na mag jowa kasi ang harot din nitong isa. Iniwan ko na muna siya saglit para bumili ng pagkain. Sa labas nalang ako ng hospital bibili ng pagkain dahil wala tingin ko hindi bet kainin ni Jen yung mga binebenta sa canteen. Naisipan ko mag drive tru nalang para madali akong makabalik. Mukhang aabsent nalang siguro ako sa trabaho para masamahan si Jen, kawawa naman pag iniwan ko lang siya.

Pag balik ko sa hospital ay tinanong ko agad san yung room ni Tito. Pag karating ko sa 5th floor ay saktong pag bukas ng elevator, nakasalubong ko si Mommy. "Mommy? What are you doing here? Are you sick? Did something happen??" sunod-sunod kung tanong kasi nakakapagtaka na andito siya sa hospital.

"No, sweetie. I came here to see Jen's Dad. I've heard he had a heart attack. I feel sorry for Jen so I want to comfort her." naupo muna kami sa bench kaharap sa pinto ng kwarto ni Tito.

"He's good now, Mom. Aabsent na din ako sa work para may kasama si Jen mag bantay sa Dad niya. Is Kuya with you?" lumingon-lingon pa ako at baka sakaling kasama niya si Kuya.

"No. His working, also your Dad. I just came all the way here to give this fruits. I can't stay here any longer, sweetie. I have to go home." Mom uttered. Nakakapagtaka na hindi siya agad pumasok sa kwarto ni Tito kasi nung nakasalubong ko siya, sasakay na sana siya ng elevator.

"You don't wanna Tito first before going home?" tumayo na ako para masamahan ko siya pumasok sa kwarto.

"No no no, sweetie. It's okay. I really have to go home. Please give this to your Tito Philip. I gotta go. Thanks, anak. Take care." bumeso na agad si Mommy sakin saka umalis na at sumakay ng elevator. What's with Mom? Bakit ba siya nag mamadali. Binitbit ko yung fruits at pagkain na binili ko saka pumasok sa kwarto ni Tito.

"Oh look, Dad. It's Erah." sabi ni Jen kaya napalingon agad si Tito sa gawi ko. He have oxygen na naka kabit sa ilong niya kaya hirap siyang lingonin ako.

"Hello, Tito. I'm glad your okay. I brought you some foods." ipinakita ko yung binili kung pagkain. Tinulungan naman ako ni Jen na ilagay yun sa lamesa. "Mom also got you these fruits. Sorry she can't make it. She's in a hurry eh." paliwanag ko pa. Tito just nod while smiling at me. "Jen, kumain ka na." at nag simula na siya kumain dahil kanina pa daw siya gutom.

"Nak, come here." mahina ngunit tama lang na marinig ko ang sinabi ni Tito. Kumuha agad ako ng upuan saka inilagay yun sa tabi ng kama niya para makausap niya ako na nag-kakarinigan kami.

"Yes, Tito. What is it?" I asked. He reached my hand and held it.

"Time flies so fast. Both you and Jen are now a fine lady. Erah, I want you to be happy and safe always." he said randomly. What's with Tito? Parang kinabahan naman ako. Para kasi siyang nag papaalam or what? Nakakakaba. "Ikaw lang ang masasandalan ng anak ko in times like this. Ang isa't-isa niya lang ang kaagapay niyo. Nak, I hope you will still love my daughter like she is your older sister no matter what will happen." kahit hindi ko alam kung ano ang ibig sabihin talaga ni Tito, ngumiti nalang ako at nangakong aalagaan namin ni Jen ang isa't-isa na parang mag kapatid.

Pasado 6:56pm nung nag paalam ako kay Jen na lalabas muna ako para mag pahangin. Hindi mawala sa isip ko yung sinabi ni Tito. Parang may something kasi na hindi ko ma puzzle out kung ano. Meron ba or nag ooverthink lang ako? Sa dami nang iniisip ko, hindi ko na namalayan na umabot na ako kakalakad dito sa park. Andaming mga stall na nag bebenta ng pagkain, may mga nag pe-perform pa sa stage habang nag guitar, tas andaming nag sk-skate board. Nag lakad-lakad pa ako dahil naaliw ako sa mga ganap.

"Get out of the way Miss!" nagulat ako sa biglang sumigaw at napalingon agad sa aking likoran but it's too late dahil may lalaking naka sakay ng skateboard na papunta sa gawi ko kaya muntikan na ako masagasaan pero nabangga ako nung lalaki dahilan para matumba ako. "Oh God!" good thing he grabbed me saka ikinulong sa bisig niya kaya hindi na ako natumba. Itinulak ko agad yung lalaki saka galit na pinagpagan ang aking sarili. Tinignan ko agad nang masama yung bumangga sakin, saka ko lang na realized na...

"IKAW?!" sabay pa naming nasabi. Sa dami ng tao sa mundo, ikaw pa talaga makakabangga ko.