ေဘက်င္း လမ္းမတစ္ေနရာမွာ ေရြ႕လ်ားေနသည့္ ကားတစ္စီးဟာ လမ္းမေတြရဲ့အလြန္ ျမစ္ကူးတံခါးနားတြင္ ရပ္တန႔္သြား၏။
ခဲနက္ေရာင္ကားေလးတစ္စီး ေပၚမွဆင္းလာသည့္ဝမ္ရိေပၚဟာ ပ်ိဳျမစ္ေနသည့္ မ်က္ႏွာအသြင္အျပင္နဲ႔မလိုက္ေအာင္ ရင့္က်က္စြာဝတ္ဆင္ထားသည္။
တည္ၾကည္ေနေသာ မ်က္ႏွာထား ၊ေစ့စပ္လွေသာ ႏွုတ္ခမ္းမ်ား ၊ ေျဖာင့္စင္းေနသည့္ ႏွာတံႏွင့္အခ်ိဳးညီေနေသာ ေမးရိုးေတြျဖင့္ဖြဲ႕စည္းထားသည့္ မ်က္ႏွာသည္ ဝတ္ဆင္ထားေသာအဝတ္အစားမ်ားျဖင့္ လိုက္ဖက္လြန္းလွသည္။
"ကားလာယူ..."
ဝမ္ရိေပၚ သူ႔ေဘာင္းဘီအိတ္ကပ္ထဲက ဖုန္းကိုထုတ္ကာ သူ၏ လူယုံ ရွင္းဟန္ကို ဖုန္းေခၚၿပီး သူရပ္ထားသည့္ ကားက္ိုလာယူခိုင္းလိုက္သည္။ရွင္းဟန္ကလည္း အျမဲတမ္းလုပ္ေပးေနက်ျဖစ္ဟန္တူသည္။ ဘယ္ေနရာမွာလဲဟူ၍ေတာင္ ေမးျမန္းျခင္းမရွိ။
ရပ္နားထားေသာ ကားေဘးကေန ေျခဦးတည့္ရာ တံတားတစ္ေလၽွာက္ ေလၽွာက္သြားသည့္ ဝမ္ရိေပၚကတံတားေပၚကေနလွမ္းျမင္ေနရသည့္ ေနရာတစ္ခုကို ၾကည့္ကာ ေျခေထာက္မ်ားကို ရပ္တန႔္လိုက္သည္။
သူၾကည့္ေနေသာ ေနရာတြင္ တစ္ခ်ိန္က ေခ်ာက္ကမ္းပါးေလးတစ္ခုရွိခဲ့ဖူးသည္။ ၾကယ္ပန္းခင္းေလးေတြျဖင့္ လွပခဲ့ဖူးသည္။ေခတ္ေတြအလီလီေျပာင္းလာသည့္အခါ ေရေျမေတြတိုက္စားရင္း ေခ်ာက္ကမ္းပါးတို႔သည္လည္း တည္ရွိမေနေတာ့။
သူျဖတ္သန္းလာတဲ့ကာလ တစ္ေလၽွာက္တြင္ စစ္ပြဲေတြနဲ႔လည္း ၾကဳံဖူးသည္။ ကပ္သုံးပါးဆိုက္ကပ္ျခင္းစသည့္ေဘးအႏၲာရယ္ေတြကိုလည္းျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ဖူးသည္။ ေခတ္အဆက္ဆက္အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ၾကသည့္ နိုင္ငံေခါင္းေဆာင္မ်ားကိုလည္း ၾကဳံေတြ႕ဖူးသည္။ဒါ့ေၾကာင့္သူ႔ရဲ့ေရွ႕မွာ လူေတြေသဆုံးတာကိုလည္း အခါေပါင္း သိန္းသန္းခ်ီမက ျမင္ေတြ႕ခဲ့ဖူးသည္။
ေသဆုံးျခင္းေတြကို အႀကိမ္ႀကိမ္ျမင္ေတြ႕ဖူးလည္းကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ၾကဳံဖူးျခင္းမရွိ။ ရွင္သန္ေနတဲ့ ဘဝတစ္ေလၽွာက္မွာ လက္ညိဳးထိုးမလြဲတဲ့ စည္းစိမ္ဥစၥာေတြနဲ႔ လိုတရဘဝမ်ိဳး ပိုင္ဆိုင္ေနရသည္။
