"ကယ္ၾကပါဦး..."
"ကယ္ၾကပါဦးလို႔..."
"အားက်န႔္ကို ကယ္ၾကဦးေနာ္..."
မနက္ေရာင္နီထြက္ကတည္းကအိပ္ခန္းျပတင္း
ေပါက္၏သံဗန္းကိုကိုင္ကာအားက်န႔္ေအာ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ဖုန္းကိုလည္း သိမ္းျခင္းခံထားရတာျဖစ္ၿပီး အျပင္ဘက္မွေနလည္း အိပ္ခန္းတံခါးကို ေသာ့ပိတ္ခံထားရျခင္းျဖစ္သည္။
"အားက်န႔္ကို ေသာ့ခတ္ထားၿပီး ေက်ာင္းလည္းမသြားခိုင္းပါဘူးလို႔...လူ႔အခြင့္အေရးေတြ ခ်ိဳးေဖာက္ခံေနရပါတယ္...ေရွာင္းလူႀကီးမင္းကို ရဲတိုင္ေပးၾကပါဦး..."
"ေဘးအိမ္က အေဒၚႀကီးတို႔ေရ...အားက်န႔္ကိုကယ္ပါဦး...ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္သလိုမလုပ္ၾကနဲ႔ေနာ္...အားက်န႔္ေပးတဲ့လက္ေဆာင္ျခင္းေတြက်ေတာ့ ယူထားၾကၿပီးေတာ့ အားက်န႔္ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ မသိခ်င္ေယာင္မေဆာင္ထားနဲ႔ေနာ္..."
"ကယ္ၾကပါဦး..."
"ကယ္ၾကဦးေနာ္..."
"ဂလုံး ဂလြမ္း...ခြမ္း..."
တဝုန္းဝုန္းနဲ႔ျမည္သံမ်ားသည္ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ အိမ္မ်ားမွ လွမ္းပစ္လိုက္သည့္ ခဲလုံးမ်ားျဖစ္သည္။ မနက္ေကာင္းေကာင္းမိုးမလင္းခင္ကတည္းက ေအာ္ဟစ္ေနတဲ့ အသံစာစာေလးေတြကို သူတို႔ မခံစားနိုင္ေတာ့တာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
"ေခ်ာက္..."
အျပင္ဘက္မွ တံခါးဖြင့္သံႏွင့္အတူ ေရွာင္းဟြမ္ အားက်န႔္၏ အခန္းထဲသို႔ဝင္လာသည္။ သူ႔အေဖကိုလည္းေတြ႕ေရာ အားက်န႔္ေျပးသြားကာ...
"ပါပါး အားက်န႔္ ေက်ာင္းသြားခ်င္တယ္..."
"အဝတ္အစားလဲ စက္႐ုံကိုလိုက္ခဲ့..."
"ပါပါး အားက်န႔္ေက်ာင္းသြားမယ္ေလ..."
"ဘာမွျပန္မေျပာနဲ႔ အခုခ်ိန္ကစၿပီး ပါပါးနားကေန တစ္ဖဝါးမွ မခြာနဲ႔...သြား ျမန္ျမန္သြားလဲ..."
"မလိုက္ခ်င္ဘူးလို႔ ပါပါးရဲ့စက္႐ုံက ပ်င္းစရာႀကီး...အဲ့က ေကာင္မေလးေတြကလည္း အားက်န႔္ကို ဟိုကိုင္ဒီကိုင္နဲ႔ မလိုက္ခ်င္ပါဘူး..."
