"တူ...တူ...တူ..."
အႀကိမ္ ၄၀ ထက္မက ဖုန္းေခၚလည္း တစ္ဖက္ကျပန္လည္ေျဖၾကားျခင္းမရွိတာေၾကာင့္ ေရွာင္းဟြမ္ ေနာက္ဆုံးတစ္ေခါက္ေခၚကာ ဖုန္းကိုတိကနဲ ခ်လိုက္သည္။
ဖုန္းကို ကုတ္အကၤ်ီထဲ ျပန္ထည့္လို႔ ေရွာင္းဟြမ္တစ္ေယာက္ သူ႔ကားထဲမွ ထြက္လာၿပီး ေရာက္ေနသည့္အိမ္ဝန္းအေရွ႕တြင္ မတ္တပ္ရပ္ကာ ခါးေထာက္ၿပီး နန္းေတာ္ႀကီးသမၽွ ခန္းနားလွသည့္ အိမ္ကိုစိုက္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။
ညေန အစည္းအေဝးၿပီးတာနဲ႔ မိဘဆရာေတြ႕ဆုံပြဲမီလိုမီျငား သူအားက်န႔္၏ ေက်ာင္းကို လိုက္သြားခဲ့ေသးသည္။ မမီနိုင္မွန္းသိေသာ္လည္း အားက်န႔္ကို ျပန္ေခ်ာ့သည့္အေနနဲ႔ တစ္ခါတည္းေက်ာင္းကႀကိဳၿပီး စားခ်င္တာေတြ ဝယ္ေကၽြးမလို႔စီစဥ္ထားခဲ့တာ။ မေတြ႕မိေတာ့ ဌာနဆိုင္ရာ ဆရာဆရာမေတြကို အက်ိဳးအေၾကာင္းေမးၾကည့္တဲ့ အခါ သူဘာမွေတာင္မေျပာရေသးဘူး သူ႔ကို လက္ဆြဲလာႏွုတ္ဆက္ၾကတာ။
အားက်န႔္ ရဲ့ အစ္ကိုျဖစ္သူက အုပ္ထိန္းသူအျဖစ္လာေပးသည့္အေၾကာင္း။ ထိုအစ္ကိုလုပ္သူက ေက်ာင္းရဲ့ရန္ပုံေငြကိုေထာက္ပံ့ေပးမည့္အေၾကာင္း။ ေမြးထားတဲ့သားေလးေတြက လူရည္ခၽြန္ေလးေတြျဖစ္ေၾကာင္းရႊန္းရႊန္းေဝေအာင္ေျပာခံခဲ့ရေသးသည္။
အားက်န႔္မွာ ဘယ္တုန္းက အစ္ကိုတစ္ေယာက္ရွိသြားတာလဲ။ သူ႔မွာေရာ ဘယ္တုန္းက ေနာက္ထပ္သားတစ္ေယာက္က ေပၚလာတာလဲ။ အဓိက အခ်က္က အုပ္ထိန္းသူဆိုတဲ့ သူ႔ေနရာကို ဝင္ယူလိုက္တာပဲ။
အဲ့အခ်ိန္ကတည္းက အားက်န႔္ကို ဖုန္းေခၚေနတာ အခုခ်ိန္ထိမကိုင္ခဲ့ဘူး။ အဲ့တာေၾကာင့္ အားက်န႔္ရဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြထဲက ရွင္းမင္ဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးကို တီးေခါက္ၾကည့္မိေတာ့ အားက်န႔္ရွိေနနိုင္မယ့္ေနရာေတြကို သိလာရသည္။ တကယ္ပဲ ေျပာသလို အားက်န႔္ဒီအိမ္ႀကီးထဲမွာ ရွိေနရင္ေတာ့လား။
"ေတာက္..."
ေရွာင္းဟြမ္ ေတာက္တစ္ခ်က္ေခါက္ၿပီး ထိုၿခံဝန္းေရွ႕က လူေခၚဘဲလ္ကို အဆက္မျပတ္တီးလိုက္သည္။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ထြက္မလာသည့္ၿခံေစာင့္ အလုပ္ သမားေတြေၾကာင့္ ေရွာင္းဟြမ္ ကားတံခါးကို ဖြင့္ကာ ဟြန္းေပၚကို လက္ျဖင့္ ဖိထား၏။ အင္မတန္မွဆူညံေနသည့္ အသံေၾကာင့္ အလုပ္သမားေလးတစ္ေယာက္ထြက္လာကာ တံခါးလာဖြင့္လိုက္ၿပီး...
