အရင္ေန႔ရက္မ်ားလို ႏွစ္ေယာက္သား ေလၽွာက္ေနက်ေနရာေလးမ်ားတြင္ လက္ခ်င္းတြဲ ေလၽွာက္ေနၾကရင္း ႐ုတ္တရက္ႀကီး ေျခလွမ္းမ်ားရပ္တန႔္သြားသည့္ ဝမ္ရိေပၚေၾကာင့္ အားက်န႔္ လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။
ဝမ္ရိေပၚ၏ မ်က္ႏွာမွာ ျဖဴဖတ္ေနကာ နားထင္တြင္လည္း ေခၽြးမ်ားစို႔ေနတာျဖစ္သည္။ ထိုအခါ အားက်န႔္က ျပာျပာသလဲျဖင့္ ဝမ္ရိေပၚ၏ မ်က္ႏွာကို လက္ေလးႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ထိန္းကိုင္လိုက္ကာ...
"ဝမ္ရိေပၚ ဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္..."
ဝမ္ရိေပၚ ပ်က္ေနသည့္ မ်က္ႏွာကို အတတ္နိုင္ဆုံးထိန္းကာ ျပဳံးျပလိုက္ၿပီး...
"ကိုယ္ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး..."
"ေနမေကာင္းလို႔လား...အိမ္ျပန္ၾကမလားဟင္...အားက်န႔္ ခ်ီမယ္ေလ...လာ အားက်န႔္ ေက်ာေပၚတက္..."
စိတ္ပူေနတဲ့ဟာေလးကို ဝမ္ရိေပၚၾကည့္ၿပီးရယ္လိုက္ကာ ေခါင္းကို အသာေလးပုတ္လိုက္သည္။
"ကိုယ့္ကို ဘယ္လို ခ်ီမွာလဲ...အားက်န႔္ ဘယ္လိုလုပ္နိုင္မွာလဲ..."
"နိုင္တယ္ အခုတေလာ အားက်န႔္က အားကစားေတြလုပ္တယ္...ပါပါးဆီ စပါးေတြလာေရာင္းတဲ့သူေတြကိုလည္း စပါးအိတ္ေတြ ကူမေပးတယ္...အဲ့တာေၾကာင့္အခု အားက်န႔္က ဝမ္ရိေပၚကို ေက်ာပိုးနိုင္ၿပီ...လာပါ တက္ပါ..."
သူ႔ကို ေက်ာပိုးဖို႔ ေျမႀကီးမွာ ထိုင္ခ်လိုက္သည့္ အားက်န႔္ကို ဝမ္ရိေပၚ ေကာက္ေပြ႕ဖို႔ျပင္လိုက္စဥ္ ခႏၶာကိုယ္မိုက္ကနဲျဖစ္သြား၏။ သို႔ေသာ္လည္း ဟန္ခ်က္ျပန္ထိန္း၍ ထပ္ႀကိဳးစားလိုက္သည့္အခါတြင္ေတာ့ တစ္ကိုယ္လုံး ေျမျပင္ေပၚယိုင္လဲက်သြားသည္။
"ဝမ္ရိေပၚ..."
"ဝမ္ရိေပၚ..."
"ဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္ ဝမ္ရိေပၚ..."
ေျမႀကီးေပၚလဲက်သြားသည့္ ဝမ္ရိေပၚကို အားက်န႔္ လွုပ္ေခၚကာ ႏွိုးသည္။ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံး ေခၽြးေတြျဖင့္ ရႊဲနစ္ေနၿပီး မ်က္လုံးမ်ား မွိတ္က်ေနသည့္ ဝမ္ရိေပၚက အားက်န႔္၏ ေခၚသံမ်ားကို ျပန္လည္ေျဖၾကားနိုင္ျခင္းမရွိ။အားက်န႔္ တစ္ေယာက္တည္း ဘာလုပ္ရမလဲ မသိသည့္ အခါ ဝမ္ရိေပၚကို အသာထားခဲ့၍ လူသြားလူလာမ်ားသည့္ ဘက္သို႔ ေျပးသြားကာ အကူအညီ သြားေတာင္း၏။
