အိတ္ႀကီး အိတ္ငယ္ အသြယ္သြယ္ျဖင့္ အားက်န႔္တစ္ေယာက္ လမ္းထိပ္တြင္သူ႔ကို လာေခၚမည့္ ေက်ာင္းက ဘတ္စ္ကားႀကီးကို ေစာင့္လို႔ေန၏။အားက်န႔္၏ ေဘးတြင္ သူ႔အေဖ ေရွာင္းဟြမ္ကလည္း အေဖာ္အျဖစ္ေစာင့္ေပးေနသည္။
"အားက်န႔္ ႏွစ္ည အိပ္ခရီးသြားေတာ့ ပါပါးက လြမ္းေနမွာေပါ့ေနာ္..."
"အင္းေပါ့...ဒါေပမယ့္လည္း ဗဟုသုတရဖို႔အတြက္ သြားသင့္တယ္ေလ..."
"ဟုတ္တယ္ေနာ္...အားက်န႔္ကလည္း ဗဟုသုတရခ်င္လို႔သြားတာ...သြားခ်င္လို႔သြားတာမဟုတ္ဘူး..."
"တီ...တီ..."
"ဟိုမွာကားေရာက္ၿပီ ပါပါး...အိတ္ေတြလိုက္တင္ေပးဦး..."
"ဟုတ္ၿပီ ေကာင္းေကာင္းသြားေနာ္ ဆရာ ဆရာမေတြရဲ့စကားလည္းနားေထာင္ တစ္ခုခုဆို ပါပါးကို ဖုန္းေခၚလိုက္ဟုတ္ၿပီလား..."
"အင္း ပါပါး တာ့တာ..."
"တာ့တာပါဗ်ာ..."
ကားေပၚတက္သြားသည့္ အားက်န႔္ကို ၾကည့္ေနသည့္ ေရွာင္းဟြမ္၏ အျပဳံးတို႔က မနက္ခင္းေနေရာင္ထက္ေတာင္ ေတာက္ပလို႔ေန၏။
တကယ္ေတာ့ ေက်ာင္းကစီစဥ္သည့္ ေလ့လာေရးခရီးအတြက္ အားက်န႔္ထက္ပို၍တက္ႂကြေနခဲ့သူက ေရွာင္းဟြမ္။ ခရီးသြားမည့္ ရက္မေရာက္ခင္ တစ္ပတ္ေလာက္အလိုကတည္းက သူ႔သားအတြက္ အိတ္ေတြထုတ္ပိုးျပင္ဆင္ေပးထားတာျဖစ္၏။ လြမ္းတာေတာ့ လြမ္းရမွာဆိုေပမယ့္ သူဒီႏွစ္ရက္၊ သုံးရက္မွာ အေႏွာင့္အယွက္ကင္းကင္း ေကာင္းေကာင္းေတာ့နားရဦးမည္မဟုတ္လား။
အခုေတာ့ ေရွာင္းဟြမ္၏ သမိုင္းေပးတာဝန္ေတြကို ဘတ္စ္ကား ဒရိုင္ဘာႀကီးက ေခတၱၾကားျဖတ္ ထမ္းေဆာင္ေပးလို႔ေန၏။
ကားဆရာႀကီးအေနနဲ႔ လမ္းေၾကာသင့္လို႔ အားက်န႔္ကို ပထမဦးဆုံးဝင္ေခၚခဲ့တာ မွားၿပီဟု ေတြးလိုက္သည္။ ကားေပၚစတက္လာကတည္းက လမ္းတစ္ေလၽွာက္ျမင္ျမင္ရာ လက္ညိဳးထိုးၿပီးဘာေတြေျပာလာမွန္းမသိ။
ခရီးေပၚလိုက္ပါၾကမည့္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ အကုန္လုံး လူစုံတက္စုံ ဝင္ေခၚၿပီးတာေတာင္ ဒီကေလးရဲ့ ႏွုတ္ခမ္းခၽြန္ခၽြန္ေတြကို ေနာက္ထပ္မပြင့္လာဖို႔ စြမ္းမေဆာင္နိုင္ခဲ့ဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔လည္း သြားမထိုင္။ ကားေမာင္းေနတဲ့ သူ႔ေဘးနားမွာပဲ တြတ္ထိုးေနတာျဖစ္၏။ၾကည့္ရတာေတာ့ ရြယ္တူေတြထက္ အႀကီးေတြကို ပိုခင္တြယ္တတ္တာ ျဖစ္လိမ့္မည္။
