"ဘာလို႔အရမ္းေအာ္တာလဲ...အားက်န႔္မေၾကာက္တတ္ပါဘူး..."
မေၾကာက္ဘူးေျပာေနသည့္ အားက်န႔္တစ္ေယာက္ သူ႔ေရွ႕သို႔ တျဖည္းျဖည္း နီးကပ္လာသည့္လူေၾကာင့္ တစ္ကိုယ္လုံး တဆတ္ဆတ္တုန္ေနမိသည္။ မ်က္ႏွာတည္ေနလြန္းေသာလူက သူ႔ကို ျဖတ္ရိုက္ေတာ့မည့္ပုံေပါက္ေနတာေၾကာင့္ အားက်န႔္မ်က္လုံးမ်ားမွိတ္ခ်လိုက္သည့္အခါ ထိုသူက သူ႔ကို ေက်ာ္၍ သြားေလသည္။
အားက်န႔္မ်က္လုံးမ်ား ျပန္ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ခုနကသူၾကည့္ေနသည့္ ဓားေျမာင္ေလးသာမက ဓားေျမာင္ေလးထည့္ထားသည့္မွန္အိမ္ေလးက သယ္မျခင္းခံေနရတာျဖစ္သည္။ သူ႔ကို မကိုင္ေစခ်င္လို႔ သြားသိမ္းဖို႔လုပ္ေနသည့္သူကို အားက်န႔္ၾကည့္ၿပီး...
"စိတ္ပုတ္လိုက္တာေနာ္...ခဏေလးပဲၾကည့္တာကို..."
တိုးတိုးေလးလွမ္းေျပာလိုက္သည့္ ထိုစကားေလးကိုမွန္အိမ္ကိုင္ၿပီးအိမ္တြင္းတစ္ေနရာသို႔ သြားဖို႔လုပ္ေနသည့္ ဝမ္ရိေပၚ တစ္ေယာက္ ၾကားျဖစ္ေအာင္ၾကားလိုက္ပါေသးသည္။ ႏွုတ္ခမ္းေထာင့္မ်ားေကာ့ညြတ္မိလိုက္သည္မွာ သိသိသာသာ။
"အားက်န႔္..."
ဝမ္ရိေပၚကို အားက်န႔္ ေငးၾကည့္ေနရင္း သူ႔အနားသို႔ ရွင္းမင္ျပန္ေရာက္လာ၏။ လက္ထဲမွာလည္း သူငွားလိုက္သည့္ စာအုပ္ေလးကို ယူလာတာျဖစ္သည္။
"အားက်န႔္ ငါေျပာစရာရွိလို႔..."
"အင္း ေျပာေလ..."
"ငါ စာကူးတာ မၿပီးေသးလို႔ အဲ့တာ ခဏေလာက္ထိုင္ေစာင့္ေပးပါလား...ျမန္ျမန္ေလး ကူးမယ္ေလ ခဏေလးပဲ ရလား..."
"အင္း ရတယ္ လာ လာ...အားက်န႔္တို႔ ဟိုအေရွ႕က စားပြဲခုံႀကီးေပၚမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးစာသြားလုပ္ၾကတာေပါ့..."
အားက်န႔္တစ္ေယာက္ သူ႔အိမ္မဟုတ္ေသာ္ျငား ကိုယ္တိုင္စီမံခန႔္ခြဲကာ ရွင္းမင္၏ လက္ကိုဆြဲ၍ ဧည့္ခန္းအလယ္ဗဟိုက ဆိုဖာေတြဝန္းရံထားသည့္ စားပြဲဆီသို႔ ဦးတည္သြားေနသည္။ ထိုစဥ္ရွင္းမင္၏ အေဖျဖစ္သူက ေရာက္လာၿပီး သူ႔သားကို သတိေပးသည္။
"ရွင္းမင္ ဒီမွာမေနနဲ႔ေလ သူငယ္ခ်င္းကိုေခၚၿပီးတစ္ေနရာရာမွာ သြားလုပ္...ေတာ္ၾကာ ဝမ္သခင္ေလး အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေနဦးမယ္..."
