အိတ်ကြီး အိတ်ငယ် အသွယ်သွယ်ဖြင့် အားကျန့်တစ်ယောက် လမ်းထိပ်တွင်သူ့ကို လာခေါ်မည့် ကျောင်းက ဘတ်စ်ကားကြီးကို စောင့်လို့နေ၏။အားကျန့်၏ ဘေးတွင် သူ့အဖေ ရှောင်းဟွမ်ကလည်း အဖော်အဖြစ်စောင့်ပေးနေသည်။
"အားကျန့် နှစ်ည အိပ်ခရီးသွားတော့ ပါပါးက လွမ်းနေမှာပေါ့နော်..."
"အင်းပေါ့...ဒါပေမယ့်လည်း ဗဟုသုတရဖို့အတွက် သွားသင့်တယ်လေ..."
"ဟုတ်တယ်နော်...အားကျန့်ကလည်း ဗဟုသုတရချင်လို့သွားတာ...သွားချင်လို့သွားတာမဟုတ်ဘူး..."
"တီ...တီ..."
"ဟိုမှာကားရောက်ပြီ ပါပါး...အိတ်တွေလိုက်တင်ပေးဦး..."
"ဟုတ်ပြီ ကောင်းကောင်းသွားနော် ဆရာ ဆရာမတွေရဲ့စကားလည်းနားထောင် တစ်ခုခုဆို ပါပါးကို ဖုန်းခေါ်လိုက်ဟုတ်ပြီလား..."
"အင်း ပါပါး တာ့တာ..."
"တာ့တာပါဗျာ..."
ကားပေါ်တက်သွားသည့် အားကျန့်ကို ကြည့်နေသည့် ရှောင်းဟွမ်၏ အပြုံးတို့က မနက်ခင်းနေရောင်ထက်တောင် တောက်ပလို့နေ၏။
တကယ်တော့ ကျောင်းကစီစဉ်သည့် လေ့လာရေးခရီးအတွက် အားကျန့်ထက်ပို၍တက်ကြွနေခဲ့သူက ရှောင်းဟွမ်။ ခရီးသွားမည့် ရက်မရောက်ခင် တစ်ပတ်လောက်အလိုကတည်းက သူ့သားအတွက် အိတ်တွေထုတ်ပိုးပြင်ဆင်ပေးထားတာဖြစ်၏။ လွမ်းတာတော့ လွမ်းရမှာဆိုပေမယ့် သူဒီနှစ်ရက်၊ သုံးရက်မှာ အနှောင့်အယှက်ကင်းကင်း ကောင်းကောင်းတော့နားရဦးမည်မဟုတ်လား။
အခုတော့ ရှောင်းဟွမ်၏ သမိုင်းပေးတာဝန်တွေကို ဘတ်စ်ကား ဒရိုင်ဘာကြီးက ခေတ္တကြားဖြတ် ထမ်းဆောင်ပေးလို့နေ၏။
ကားဆရာကြီးအနေနဲ့ လမ်းကြောသင့်လို့ အားကျန့်ကို ပထမဦးဆုံးဝင်ခေါ်ခဲ့တာ မှားပြီဟု တွေးလိုက်သည်။ ကားပေါ်စတက်လာကတည်းက လမ်းတစ်လျှောက်မြင်မြင်ရာ လက်ညိုးထိုးပြီးဘာတွေပြောလာမှန်းမသိ။
ခရီးပေါ်လိုက်ပါကြမည့် ကျောင်းသူကျောင်းသားတွေ အကုန်လုံး လူစုံတက်စုံ ဝင်ခေါ်ပြီးတာတောင် ဒီကလေးရဲ့ နှုတ်ခမ်းချွန်ချွန်တွေကို နောက်ထပ်မပွင့်လာဖို့ စွမ်းမဆောင်နိုင်ခဲ့ဘူး။ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့လည်း သွားမထိုင်။ ကားမောင်းနေတဲ့ သူ့ဘေးနားမှာပဲ တွတ်ထိုးနေတာဖြစ်၏။ကြည့်ရတာတော့ ရွယ်တူတွေထက် အကြီးတွေကို ပိုခင်တွယ်တတ်တာ ဖြစ်လိမ့်မည်။
