"ကယ်ကြပါဦး..."
"ကယ်ကြပါဦးလို့..."
"အားကျန့်ကို ကယ်ကြဦးနော်..."
မနက်ရောင်နီထွက်ကတည်းကအိပ်ခန်းပြတင်း
ပေါက်၏သံဗန်းကိုကိုင်ကာအားကျန့်အော်နေခြင်းဖြစ်သည်။ ဖုန်းကိုလည်း သိမ်းခြင်းခံထားရတာဖြစ်ပြီး အပြင်ဘက်မှနေလည်း အိပ်ခန်းတံခါးကို သော့ပိတ်ခံထားရခြင်းဖြစ်သည်။
"အားကျန့်ကို သော့ခတ်ထားပြီး ကျောင်းလည်းမသွားခိုင်းပါဘူးလို့...လူ့အခွင့်အရေးတွေ ချိုးဖောက်ခံနေရပါတယ်...ရှောင်းလူကြီးမင်းကို ရဲတိုင်ပေးကြပါဦး..."
"ဘေးအိမ်က အဒေါ်ကြီးတို့ရေ...အားကျန့်ကိုကယ်ပါဦး...ကိုယ်နဲ့မဆိုင်သလိုမလုပ်ကြနဲ့နော်...အားကျန့်ပေးတဲ့လက်ဆောင်ခြင်းတွေကျတော့ ယူထားကြပြီးတော့ အားကျန့် ဒုက္ခရောက်နေတဲ့အချိန်ကျတော့ မသိချင်ယောင်မဆောင်ထားနဲ့နော်..."
"ကယ်ကြပါဦး..."
"ကယ်ကြဦးနော်..."
"ဂလုံး ဂလွမ်း...ခွမ်း..."
တဝုန်းဝုန်းနဲ့မြည်သံများသည် ဘေးပတ်ဝန်းကျင် အိမ်များမှ လှမ်းပစ်လိုက်သည့် ခဲလုံးများဖြစ်သည်။ မနက်ကောင်းကောင်းမိုးမလင်းခင်ကတည်းက အော်ဟစ်နေတဲ့ အသံစာစာလေးတွေကို သူတို့ မခံစားနိုင်တော့တာကြောင့်ဖြစ်သည်။
"ချောက်..."
အပြင်ဘက်မှ တံခါးဖွင့်သံနှင့်အတူ ရှောင်းဟွမ် အားကျန့်၏ အခန်းထဲသို့ဝင်လာသည်။ သူ့အဖေကိုလည်းတွေ့ရော အားကျန့်ပြေးသွားကာ...
"ပါပါး အားကျန့် ကျောင်းသွားချင်တယ်..."
"အဝတ်အစားလဲ စက်ရုံကိုလိုက်ခဲ့..."
"ပါပါး အားကျန့်ကျောင်းသွားမယ်လေ..."
"ဘာမှပြန်မပြောနဲ့ အခုချိန်ကစပြီး ပါပါးနားကနေ တစ်ဖဝါးမှ မခွာနဲ့...သွား မြန်မြန်သွားလဲ..."
"မလိုက်ချင်ဘူးလို့ ပါပါးရဲ့စက်ရုံက ပျင်းစရာကြီး...အဲ့က ကောင်မလေးတွေကလည်း အားကျန့်ကို ဟိုကိုင်ဒီကိုင်နဲ့ မလိုက်ချင်ပါဘူး..."
