The Unfortunate Crush (Published under UKIYOTO PUBLISHING HOUSE)

Chapter 17

The waves dance under the sun as the tide beats against the sturdy rocks. Kung mayroon mang isang bagay na nakakapagpakalma sa aking kalooban ngayon, ito ay walang iba kundi ang karagatan.

There's just something about the sea that calms my soul, perhaps it has something to do with its gentle crushing force.

I am randomly talking to the sea as if it is an old friend. Na kada umaalon ito patungo sa akin, nagsasabi ako ng problema sa kanya, at kapag babalik na ang alon mula sa kanyang pinanggalingan, ay saka ko siya hahayaang kunin ang aking problema at dalhin niya na iyon sa kawalan ng karagatan.

Somehow, it's effective. Or maybe that's just what I'm trying to think. Either way, nababawasan kahit papaano ang bigat na aking nararamdaman.

I do not know what the future holds starting from this day. Tumingala ako sa langit.

I'm kind of expecting a rescue team any minute now. Binigay ko kay Rett ang cellphone na nakita ko, at malamang ay gagamitin niya 'yun para magtawag agad ng rescue team.

Matapos ng pag-amin ko kagabi ay umalis si Rett sa Camp Eden. I was left crying until there are no more tears left for me to cry. That's the time that I've decided to go to the cave where we stayed the first night we're stuck on this island.

Doon ko piniling matulog.

Rett doesn't want to see me kung kaya't habang wala pang dumarating na rescue team, mainam na rin itong hindi niya ako nakikita.

We've been on this island for almost four months at magsisinungaling ako kapag sinabi kong hindi ako naging masaya sa pagka-stranded namin rito.

I will miss the forest, the river, the sea, the waves, and Rett.

I am now planning the things that I should do once I return to the civilization.

Should I go abroad?

Pakiramdam ko kasi ay masyado ng maliit ang Pilipinas para sa aming dalawa.

Tumayo na ako at saka ko pinagpagan ang aking damit na suot. Matagal na oras rin akong nakaupo sa may pangpang.

Pagtalikod ko ay biglang bumungad sa akin ang nakatayo na lalaking nakahalukipkip habang ako ay tinatanaw. Nakatayo ito ng ilang metros mula sa akin.

Sa gulat ko ay hindi ko naituloy ang paglalakad.

Rett.

Kanina pa siya riyan?

I don't know why but my heart is beating so fast right now. Kinakabahan rin ako dahil blangko ang kanyang ekspresyon habang nakatingin sa akin.

I've decided to walk on a different path. Dahil nasa bandang kaliwa ko siya ay kumanan ako but there is no use dahil sinundan agad ako ni Rett. Mabagal nga lang ang kanyang paglakad. Sa huli ay huminto na ako sa paglalakad at hinayaan siyang makalapit sa akin.

Nakayuko lang ako habang pinaglalaruan ang aking mga daliri.

Nang makalapit ito sa akin ay hindi pa rin ako umimik. HInintay ko ang kanyang sasabihin.

"Come with me," walang ekspresyon na sabi niya.

Sa huli ay wala akong nagawa kung hindi ay sundan siya.

He led me to the Camp Eden.

Maya maya pa ay iminuwestra nito ang mesang may pagkain.

"Eat, then we'll talk." He said coldly

Tumango lang ako. Walang lakas para umangal.

Saka ko rin natanto na hindi pa pala ako kumakain magmula kahapon.