DS #2: Hiding from the Demon's Eyes [COMPLETED]

Kabanata 11

ERRORS AHEAD

-
-
She compared me to a sunset before, and now, I compare her to the moon. She's the light that I needed. From the exhausting day, moon will take over the rest of the day.

But flashing the moon were so painful. Darkness and sadness was eating me knowing that she's not coming back to face me. I am not able to hear her tease, her laugh, and everything. I miss my Lola.

"In the middle of your dark days, only you can surpass the bridge of hell." Hinagod ni Tito Baste ang likod ko habang abot-tanaw ang kabaong ni Lola na tinatambunan ng lupa.

Hindi na pinayagan ni tito na iburol pa si Lola dahil labas na raw ang halos lahat ng bituka ni Lola at mahihirapan lang din daw kaming maka-move on, lalo na ako. Hindi ko parin tanggap ang mga nangyari, nahinto ang imbestigasyon ilang araw lang ang nakalipas nang mangyari ang insidente dahil natagpuan ang kriminal na pumatay kay Lola roon sa tulay at wala ng buhay.

Hindi ko alam kung bakit nakakaramdam parin ako ng galit sa halip na mapanatag dahil patay na ang nilalang na kumuha ng buhay ni Lola. Gusto kong ako mismo ang gumanti, gusto kong ako mismo ang kumuha ng buhay niya gaya ng ginawa niya kay Lola.

Lumipas ang araw, Linggo, at buwan ay ako nalang mag-isa sa apartment kasama ang mga ligaw na kaluluwa. Pero wala akong pakealam sakanila dahil sila naman ang tumutulong saakin sa bago kong raket ngayon. Simula kasi nang mawala si Lola, naubos na rin ang savings na inipon nila mommy't daddy kaya kailangan ko talagang kumayod para sa apartment at gastusin sa araw-araw habang hinihintay ang mana ko.

Ayokong bumalik sa mansion dahil mas lalo kong mararamdaman na mag-isa nalang ako. Gusto ni tito Baste na sumama raw ako sakaniya sa simbahan pero ayoko. Baka masunog ako, joke.

Kinukuha rin ako ni Lola Linda pero ayoko dahil hindi ko kasundo ang mga apo niya.

"Have you eaten?" Jelal asked.

Kumunot ang noo ko at pinatong sa lamesa ang rosario na ginamit ko kanina para sa pagtaboy ng masamang espirito sa katawan ng bata.

Inirapan ko lang siya at binalingan ang unan na nasa tabi ko.

"Kumain kana ba, baby?" Tanong ko rito.

Sa totoo lang, simula nang mawala si Lola hindi na rin ako binakan ng imahinasyon ko. Iniwan na ako ng lahat.

I am empty entry. A not rhyming piece of poem. An forgotten melody.

I don't know how to deal my depression and anxiety every night. It feels like I'm stuck inside my head and no one can save me.

"Stop talking to that pillow!" Inis niyang ginulo ang kaniyang buhok, tanda ng pagkairita.

Bakit ba gayang-gaya niya ang lahat ng katangian ni Jelan? Ay mali, hindi pala lahat. May mga katangian si Jelan na tanging siya lang ang mayroon, ang pagiging badboy na mamon.

Napahagikgik ako sa isiping iyon. Ngayon, wala na akong pakealam sa kung ano mang tingin saakin ng tao kapag nakikita nila akong nagsasalita o tumatawa mag-isa. May nagsasabing epekto iyon ng trauma saakin dahil sa nangyari kay Lola, pero may iilan parin na sinasabing tuluyan na akong nabaliw.

I'm just being myself. And no one can dictate me what would I do or what should I act when they're around me. I am me!

"Bakit? I'm just talking to my boyfriend—"

"He never exist!" Hinila niya ang unan sa tabi ko at inilayo iyon saakin.

Isa siya sa mga umagapay saakin nang mga panahong halos hindi ako makapag-salita dahil sa pagka-shock. Siya rin ang taga-luto, taga-hugas, at taga-linis ng apartment ko kahit hindi naman dapat. Hindi ko alam kung bakit nagi-stay pa siya despite sa pagtrato ko sakaniya.

"Bakit ka na naman ba kasi nandito? Doon ang apartment mo, hindi dito!" Sigaw ko sakaniya at pilit inaabot ang unan.

"Look at yourself, Maliah. What's wrong with you? Where's the old Maliah? I missed the old you." Natigilan ako sa mga binigkas niyang mga salita.

Ilang segundo bago ako naka-recover sa mga sinabi niya at ngumiti ng mapait.

"I miss myself, too." Tinalikuran ko siya at naglakad nalang papunta sa kwarto ko.

Hindi ko alam kung bakit kahit nasa gitna ako ng maraming tao, at kahit laging nariyan ni Jelal ay nakakaramdam parin ako na parang nag-iisa ako. Feeling ko, ako na lang mag-isa.

Natulala ako sa salamin at tinititigan ang sarili ko. Mediyo pumayat ako at ang expressive brown eyes ko ay nagsusumigaw ng kalungkutan.

Why has to be done this way?

Pinalis ko ang luha ko at kinuha ang uniform ko at plinatsa. Wala nang gagawa no'n para saakin dahil ang inaasahan kong magpa-plantsa ng uniform ko ay iniwan rin ako.

A fainted knocked wake up my senses.

"Kakain na, come here. I cooked your favorite dishes." Wala sa sarili akong napangiti.

Hindi man bumalik ang dating Jelan ko, nabigyan naman ako ng pagkakataong makilala ang totoong Jelal na nasa mundo.

Pinatay ko ang plantsa at bumaba na para saluhan siya sa pagkain. Alam kong nagiging harsh ako sakaniya dahil natatakot ako na balang araw ay kung kailan tiwala at nasanay na ako na lagi siyang nariyan, tsaka naman niya ako iiwan.

Tahimik akong sumusubo habang wala naman siyang pakealam habang pasulyap-sulyap ako sakaniya.

"Jelal.." usal ko sa pangalan niya.

Nahinto siya sa pagkain at umupo ng maayos at tsaka ako tiningnan.

"Ano 'yon?" Interesado niyang tanong.

Hindi ko alam kung anong sasabihin ko, at mas lalong hindi ko alam kung bakit ko ba siya tinawag!

"Ahm.. n-nakakakita ako ng multo." Iyan ang unang pumasok na palusot sa utak ko kaya iyan ang sinabi ko.

"I know. And did you know, I am not a human?" I stared at his eyes searching for the crazy acts but his eyes was full of seriousness and sincerity.

His eyes drowning me from fantasyland. Tila nakakahipnotismo ito at ang kaniyang asul na mga mata ay nagsusumigaw ng awtoridad at tila nag-uutos. The last thing I knew, I am in front of him and sitting on his lap.

And all of a sudden my world literally stops when our lips became one.