LÂL

⁶

"Hadi ama Lâl, bunu bari becer." Gözlerini kısarak karşısında topu bekleyen minik çocuğa baktı Lâl. Yine ona hakaret etmişti, ayağına gelen topu atmaya hazırlanan Lâl duyduklarıyla gerilmiş ardından içinde biriken hayal kırıklığıyla toptan bi adım uzaklaşmış sanki top ona hiç gelmemiş gibi arkasını dönmüştü ona bağıran çocuğa.

Hevesi kırılmıştı çünkü, topu ona atacaktı ama o geveze çocuk moralini bozmuştu. "Beceriksizsin işte beceriksiz. " yine bağıran çocuğa tekrar bakmadan boş okul bahçesinin diğer tarafına doğru yürümeye başladı Lâl.

Ne olurdu bi şey demeden beklese bi kaç dakika, hevesini kırmasaydı ölür müydü? Zaten topu ona atacaktı iyi veya kötü onun için uğraşacaktı. "Ah insanlar" diye mırıldandı küçük bedenine büyük gelen bi olgunlukla "asla yardımı haketmiyorlar"

●●●

Canım yanıyordu. Bu garip değildi benim hep canım yanıyor, hep bi şekilde acıdan nefesim kesilirken buluyordum kendimi evet bu kesinlikle garip değildi garip olan bu sefer acının büyüklüğü, yakıcılığıydı. Bu sefer canım o kadar çok yanıyordu ki kendimi delirecek gibi hissediyordum. Bu sefer o kadar kötüydüm ki bu şekilde ölmektense yaşamayı istiyordum. Acımı dindirsinler istiyordum.

Göz yaşlarım yanaklarıma ardından yastığıma damlarken kanayan koluma biraz daha bastırdım elimdeki bezi. Kan kaybından ölebilir miydim? Bunu beklemek istemiyordum evet ölmek istiyordum ama uzun süre bu acıya dayanmak istemiyordum, bugün yaşamak istiyordum ben. Bugün canım yanmasın istiyordum.

Acım sanki daha da katlanıyor gibi bedenime yayılırken elime telefonu aldım. Polisi arayabilirdim, ambulansı arayıp kendimi tamamen bu durumdan kurtarabilirdim. Onları hapishaneye kadar götürebilirdim. Ben onlarla baş edebilirdim. Yapmıştım da, sayamayacağım kadar çok ulaşmaya çalışmıştım polise, aynı şekilde ambulansa da ama nasıl olduğunu anlamadığım bi şekilde aramalarım onlara gitmiyor gibiydi. Arıyordum ama konuşamıyordum, kimseye derdimi anlatamıyordum. Aradığımdan polislerin haberi bile olmuyordu ama Tarık bi şekilde bunu öğreniyordu, ama engel olmuyor aksine sanki ihtiyacı varmış gibi bana işkence etmek için sebep üretiyordu, telefonu elimden hiç almamıştı bunu düşünmemişti bile, deney faresi gibi oynuyordu benimle her ayağa kalkma çabamda bir tekme yiyordum ve bu durum artık beni çok yıpratmıştı.

Tek elimle zar zor telefondan şarkı uygulamasını açtım ve ordan bir şarkı seçtim. Şarkı dinlemek bana iyi geliyordu, hep gelmişti bu hayatta bana abimden yakın hissettiren tek bi şey varsa o da şarkı dinlemekti. Yemek yemeden hatta bazı zamanlar su içmeden bile yapabiliyordum ama şarkı dinlemesem söylüyor, söyleyemesem mırıldanarak kafamı dolduruyordum eğer onu da yapamazsam beynimde döndürüyordum şarkılarımı. Giriş kısmı çoktan geçtiğinde şarkı devam ederken bende yavaşça eşlik ettim.