İNKİSAR

27.

Toprağın altına alınan kefenle kaçıncı kez attığını bilmediği çığlığını attı Gülizar. Hüngür hüngür ağlamak çare getirmezdi ama tek çareydi.

Herkesin derbeder bir halde uğurladığı cenaze çoğu insanın büyük bir yıkımıydı.
Hakan'ın gözünden dik duruşuna rağmen bir damla göz yaşı düştüğünde kocasının ilk defa ağladığını gören Süreyya şaşırsada gözyaşı dökmeye devam etti.

Bir yandan Şovkiye vatan sağolsun diye ağlıyorken bir yandan Gülizar nasıl dayanacağını bilmiyor ağlamaya devam ediyordu.

"El fatiha." İmam'ın sözüyle eller teker teker açıldığında kimisi titreyerek okumuş,kimisi acından okumayı unutmuştu.

Fakat onların dışında bir el daha vardı.

Kendi ölüsüne dua okuyan bir adam, Agâh Alaman...

9 AY SONRA..

"Kendinizi öldürme düşüncesi aklınıza ne zaman yattı."

Onu toprağa gömdükleri gün.

"Gülizar hanım?"

Gülizar da öldü.

"Lütfen cevap verir misiniz?" Gözlerimi yorgun bir halde doktora çevirdim. Sorular çoktu yanıtlar yoktu ve bu durumdan hoşnut değildi.Yutkundum.
Gözlerim kestiğim bileklerimin sargılarına çevirdim. Ölme düşüncesi son 11 aydır aklımın bir köşesinde yatıyorken 2 gün önce tamamen ortaya çıkmıştı.
Son günün resmini çizmiştim. Onunla lunaparkta atlıkarıncada güldüğümüz sahneyi çizmiştim.
Ve ondan sonra ölmek çok cazip gelmişti. Ben onunla yaşadığım her anı tuvallere teslim etmiş,ölebilirdim.
Maalesef buna Güvenlik izin vermemişti.

"Neden ölüme başvurdunuz." Aptal olduğunu düşündüğüm psikoloğa göz devirdim.
Sevgilimin öldüğünü ölmeden önce yaşadıklarımızı ve bana karşı söylediği her yalanı biliyordu ama bir yabancı gibi saçma bir soru soruyordu. Yine de bunu belli etmeden derin bir nefes aldım.