İNKİSAR

36.

"Öldü." Diye bağırdı kadın acımasızca. Varlığını bildiğinden,hissettiğinden ve emin olduğundan içi rahat fakat azıcık vicdan sızısı ile bağırdı.

Karşısında yıllardır dağ gibi duran adam iki dizinin üstüne dayanamayıp çöktüğünde gözlerinden akan yaşı ıslaklığı yanağına bulaştığında farketmişti.

"Gülizarım öldü mü?" Dediğinde kadın bunu duymanın bile verdiği korkuyla yüzünü buruşturdu.

"Öldü." Dedi acımasızca. Hem kızının fermanını hem babasının fermanını elleriyle değil diliyle yazdı.

"Öldü ve biz boşandık. Bırak peşimi." Dedi kadın son konuştuğunda.

~~

Bölüm sonu sürpriz! Yoruma göre 37 gelecek.

Nefesim benden alınmış gibiydi. Nefes alamıyordum,ben artık yaşamanın yükünü sırtlamış,yaşadığımı bile anlayamıyordum.
Korkuyordum,karşımdaydı. Korkuyordum,günler geri gelmezdi. Geçmiş,geçmişti. Geçmişin kefaretini geleceğe ödeyemezdim.

"Agâh." Dedim hafif sendelerken. O iri elini belimde hissettiğim sırada bana ne kadar huzur verdiğini kabul etmek istemesemde hissettim. O iri elleri bana güven verdi.

"Sadece sakin ol." Diye mırıldadı kulağıma doğru.
Ona yaslanmak,tutunmak istedim. Sanki bunu anlamış gibi belime kollarını iyice doladı ve beklemediğim bir şekilde boynumu öptü. Bu durumda bile bedenim hafifçe kaskatı kesilip,heyecanlanmıştı. Agâh benim kıpırdamayacağımı anlamış gibi belimdeki eliyle ileri doğru baskı yaptı. Derin derin nefesler alıyorken tekrar dudakları aralandı. Kulağımın hemen yanındaydı dudakları,kulaktan kulağa konuşmakla ilgili bir sıkıntımız vardı onunla.

"Nefesin tükenirse nefesin olurum Gülizar."

Sustum. Şuanda zaten nefesim Agâhtı bir nefes kadar uzağımdaydı. Benim tek limanım,sığınağımdı.

Karşıma geçmiş adam bana kollarını açsa ona sarılamazdım.
Büyüdükçe yavaşlar adımlar. Büyüdüm ve adım atacak halim kalmadı.