BİR ADIM ÖTE AŞK CEREN&SEYHAN (ADANA'DA AŞK BİR BAŞKADIR SERİ 1)

BİR ADIM ÖTE AŞK CEREN💞SEYHAN İLK SERİ FİNAL PART 4

Keyifle Okuyun Canlar 💖 Satır Arası Yorumlarınızı Bekliyorum Canlar 😍🥰

PART 4

Mahir'in kederle dolu gözleri, her an akmaya hazırdı. Hissettiği meyus acıyla iki alyansı tuttuğu avucunu yumruk haline getirip sıktı. Kendini hapishanede bile bu kadar çaresiz hissetmemişti. Az önce Mete ile olan telefon konuşmalarında aldığı haberle yıkılmıştı. Kendini aklama yolunda ilerleme katetmedikleri gibi geriye düştüklerini öğrenmişti. Sonuç olarak, dönüp dolaşıp aynı yere geri gelmişlerdi. Sil baştan başlamak onu aylarca Elif'inden ayrı bırakabilirdi. Eli kolu bağlanmış gibiydi. Nasıl bir yol izleyeceğini bilemediği gibi, planladıkları tüm yollar yüzüne kapanmıştı. Canı çok yanıyordu. İçindeki kora dönmüş ateş, sadece yüreğini değil, bedenini de cayır cayır yakıyordu.

Sıkılmaktan kan toplamış olan avucunu açtı. İki alyans yan yanaydı ama O, sevdiğiyle ayrıydı. Alyansların üstüne düşen kocaman bir damla yaşla, ağladığını fark etti. Acısı adeta gözlerinden dökülüyordu. Kaderi neden böyleydi, neden acı çekmek üzerine kuruluydu, neden en sevdiklerinden ayrı kalmakla sınanıyordu? İsyan etmek istemiyordu ama yine de içten içe bunu sorguluyordu. Sınavı veren Yaradan'ın çözümü de verdiğini biliyordu. Bu çözüm yolunu görebilmek için her gün dua ediyordu. Zira yeterince sınandığını düşünüyordu. Gözünden akan ikinci damla yaşla aynı anda hüzünlü bir ses odasına yayıldı.

"Amcacığım."

Eliyle apar topar gözlerini sildikten sonra Ceren'e döndü. Cevap vermesine fırsat olmadan genç kız koşarak ona sarıldı.

"Canım amcam üzülme her şey yoluna girecek. Çok yakında Elif yengem hiç ayrılmamak üzere bu eve gelecek."

Genç kızın teselli dolu sözleriyle sadece burukça gülümsedi. Bir süre sessizce sarılı kaldılar. İç çekişlerinden ve hafifçe sarsılan narin omuzlarından onun da ağladığını anladı. Genç kızın içinde kopan fırtınalardan habersiz, sarı saçlarını şefkatle okşadı. Kendisi için akıttığı bu gözyaşları içini yaksa da ses etmedi. Zira o da gözyaşlarını zor tutuyordu. Kendini bir bıraksa yaşına başına bakmaz yılların acısını çıkarırcasına ağlayabilirdi.

Amcasının sessiz kalışından konuşamayacak durumda olduğunu anlamıştı Ceren. Belki de amcasının bu ruh halinden kurtulması için acısıyla baş başa kalması ve içindekileri akıtması gerekiyordu. İçsel huzura ve rahata böyle kavuşabilirdi belki. Yavaşça amcasından ayrıldı. Onu hiç bu kadar çökmüş görmemişti. Yüzünde daha önce görmediği derin çizgiler oluşmuş, açık teni oldukça solmuştu. Onun dolu dolu olan mavi gözlerine bakıp "Seni çok seviyorum amca." dedi. "Yakında Elif yengemle kavuşacağınıza dair çok büyük bir his var içimde. Bütün bu üzüntüler son bulacak, çok ama çok mutlu olacaksınız."

Amcasının ince bir çizgi halini almış dudakları yumuşamış, hafifçe gülümsemişti. Sonrasında da gözünü yavaşça kapayıp açarak ona teşekkür etmişti. Amcasına tekrar sevgiyle sarıldı. "Ben çıkayım amca, sen de dinlen olur mu?" Amcası tamam anlamında başını salladıktan sonra onun alnını şefkatle öptü.

Odadan çıkar çıkmaz merdivenlere doğru yöneldi. Zira arkadaşını çok bekletmişti. Koridorun sonundaki odanın önüne geldiğinde, babaannesi ve annesinin seslerini işitti. Konuşmaları henüz bitmemişti demek. Onlara görünmeden geçmeye çalışırken annesinin sorusuyla olduğu yerde kaldı ve merakla dinlemeye başladı.

"Anne, Mete'yle görüştün mü?"

"Evet kızım. Mahir'im bize az bile anlatmış. En başa geri döndüklerini söyledi. Bu kez ilerlemeleri zorlu olabilir, aylarca sürebilirmiş. Mahir'im Elif'inden uzun süre ayrı kalabilirmiş."