Ceren içindeki hüznü almasını beklercesine o güzel yüzünü rüzgara vermiş, mavi gözlerini sıkıca kapamıştı.
Son zamanlarda huzur bulduğu tek yer burasıydı. Bebek sarısı gür saçlarının rüzgarda dağılmasına aldırmadan mis gibi havayı içine çekti.
Aklın...
Ceren gözlerini zar zor açarak uyandı. Yatağında uyuduğunu sanıyordu ama yabancı bir yerde olduğunu gördü. Etrafı halsizce inceledikten sonra hastane odasında olduğunu anladı. Kolunda da serum takılıydı. Akşam saatleriydi ama hava tam kararmamıştı. Buna rağmen eşyalar dâhil her şey karaltı şeklinde görünüyordu. Karşısındaki koltukta oturan birinin karaltısını gördü.
"Baba?" diye seslendi. Sesi cılız ve pürüzlü çıkmıştı. Boğazını hafifçe temizledikten sonra tekrar seslendi.
Koltukta oturan kişi ayağa kalkıp hemen yanına geldi.
"Ceren, prensesim iyi misin?"
"Amca sen misin?"
"Evet benim. Abim içecek bir şeyler almaya gitti, birazdan gelir."
"Yüksek doz ilaçtan dolayı olduğunu söyledi doktor."
Genç kız bulanık gören gözlerini kapadı ve içini hafifçe çektikten sonra mırıldandı. "Mide ilacı!"
"Ayran içmen ve kusman iyi olmuş, mideni yıkamak zorunda kalmadılar."
"Ne kadar süre burada kalacağız? Çiftliğe gitmek istiyorum." diye mızmızlanırken babası içeri girdi.
Elindeki kutunun içinde dumanı üstünde tüten iki kâğıt bardak vardı. Odaya yayılan mis gibi kokudan içlerindekinin çay olduğunu anladı. Onun uyanık olduğunu gören babası, elindekileri koltuğun üstüne bırakıp yanına geldi.
"İyi misin kızım?"
"İyiyim babacığım, lütfen çiftliğe gidelim."
"Tamam. Doktorun birazdan kontrole gelecek, çıkabilir derse çıkarız... Bu arada annenle konuş kızım, sesini duysun. Telefonla bütünleşti resmen. Her dakika arıyor."
Babasının serzenişine gülümseyerek kendisine uzatılan telefonu aldı. Az sonra annesi, babaannesi ve yengeleriyle tek tek konuşmuş, onları iyi olduğuna ikna ettikten sonra telefonu kapamıştı. Bu arada doktor da kontrole gelmiş, serum bitince çıkabileceklerini söylemişti. Yarılanmış serum bitene kadar uyumak istiyordu fakat kahramanını düşünmekten uykuya bir türlü dalamıyordu. 'Avukat Seyhan Denizer' İlk görüşte âşık olduğu adam. Onun gece siyahı gözleri aklına her geldiğinde, heyecandan kalbi kıpır kıpır oluyordu. Abisinin arkadaşı olduğunu öğrendiği an içi umutla dolmuştu. Onunla tekrar karşılaşma şansı olduğu için sevinmişti. Fakat şu an içi daralıyor, kalbi sıkışıyordu. Soyadını öğrenmesinden itibaren O artık onun için imkânsız olmuştu. Ondan uzak durmak için sebepleri vardı. Genç adam büyük ihtimalle affedemediği o malum şahsın da akrabasıydı. Yüzünü buruşturdu. Bunu düşünmek bile canını sıkıyordu. Ama aralarındaki esas ve en büyük engel; iki aile arasında kan davasına sebebiyet verecek düşmanlıktı. İçine çektiği nefesini oflarcasına bıraktı ve yatağın otomatik düğmesine basıp oturma pozisyonuna gelmesini sağladı. Zaten bütün bu düşünceler kafasında dolanırken uyuması imkânsızdı. Yan taraftaki çekmeceli dolabın üzerindeki çantasından cep telefonunu çıkardı. Kafasını dağıtmak için biraz sosyal medyada dolaşmaya karar verdi.
