SANRI

İHTİMAL

DARİAN

Kapıyı açar açmaz karşılaştığım manzara beni şaşkına uğratmıştı. Aisha masasının üzerine oturmuş kahkahalarla gülüyordu. Aralıksız öyle gülüyordu ki yüzü kıpkırmızı olmuştu. Onu böyle ilk defa görüyordum. Onu güldürebilmek için her şeyi yapan ben bu durum karşısında endişelenmiştim. Normal gibi gelmemişti. Üstelik kapıyı açmış olmama rağmen devam ediyordu. Bir elim kapıda öylece eşikte kaldım. Beni görüp durmasını bekledim ama varlığımdan haberdar bile değildi.

" Aisha " diye seslendim. Hiçbir tepki vermemişti sadece kahkahasının desibelini biraz düşürmüştü. Bu sefer daha gür bir şekilde ,

" Aisha . " diye bağırdım.

İrkilerek masadan indi. Yüzünde şok olmuş bir ifade ile bana bakıyordu. Elini kalbine götürdü. Derin nefesler almaya başlamıştı. Panik atak geçirdiğini düşünerek yanına hızla koştum. Yanına gitmemle kendini kollarıma bırakması bir olmuştu. Onu koltuğa taşıdım. Elleri titriyor nöbet geçiriyormuşçasına vücudu kasılıyordu. Koltuğa yatırdıktan sonra Ryan'ı aradım.

Ryan benim üniversitede tanıştığım ve kısa bir süre sonra samimi olduğum en iyi dostlarımdan birisiydi. Herhangi bir şey olduğunda her zaman onu arardım ve hemen yardımcı olurdu. Şimdide onu aramamın sebebi buydu. En iyi şekilde yardım edeceğini biliyordum.
Telefonumu cebimden alıp hızlıca Ryan'ı aradım . İkinci çalışta açmıştı.

" Vayy Darian numaramı hatırladın sonunda."

" Ryan gevezeliği bırak ve atölyeye hemen birini gönder Aisha sanırım nöbet geçiriyor."

" Ne! Tamam en yakın hastaneyi arıyorum arkadaşımı göndereceğim. Ben de hemen yola çıkıyorum. Sen sakin ol ve dilini yutmamasını sağla" dedi ve telefonu kapattı.

Dediği gibi yaptım ve beklemeye başladım. Doktorlar gelip bizi en yakın Henry Ford Hastanesine götürdüler. Hastanede yapmış oldukları iğne ve serumlardan sonra neyse ki Aisha'nın kasılmaları durmuştu ve rahat bir uyku çekiyor gibi gözüküyordu. Tam yarım saat sonra Ryan hastaneye geldi. Doktorlarla konuştuktan sonra yanımıza geldi.

" Aisha nasıl?" diye sordu.

" Şimdi daha iyi." dedim yorgun bir sesle.

" Ne oldu peki?"

" Hiçbir fikrim yok. Öğleden sonra beraber dışarıya çıkacaktık ve her zaman yaptığım gibi tam saatinde odaya girdim. Onu masanın üzerine oturmuş kahkahalarla gülerken buldum. Normal bir gülüş değildi Ryan. Onu hiç böyle görmedim. " ellerimle şakaklarımı ovdum. Başım çatlıyordu.

" Peki bu hale nasıl geldi?"

" Önce öylece bakakaldım . Benim geldiğimi bile fark etmedi. Halbuki kapıya dönük oturuyordu. Ona seslendim. Tepki vermedi. Sadece daha az güldü. Bir kez daha adını yüksek sesle seslenince anında irkildi ve masadan atladı. Sonra bir an için bana baktı ve kalbine tutarak titremeye başladı. Çok korktum Ryan görmen lazımdı. Ne yapacağımı bilemedim. " odanın dışına çıkıp nefes aldım. Ryan peşimden geldi.

" Darian. Doktorlarla görüştüm. Fiziksel herhangi bir sağlık sorunu yok. Yalnız bu gibi durumlar psikolojik olabilir bu yüzden bir psikiyatrist ile görüşse iyi olur. "

" Ne yani Aisha'nın bütün sorunu psikolojik mi?" dedim hayretle.

" Olabilir. Şimdilik kesinliği yok. Onu gittikten sonra anlayacağız." dedi.

" Peki.'' dedim düşünceli bir şekilde.

Hastaneden çıkıp Aisha' yı kendi evime getirdim. Halen daha uyku halindeydi. Neler olduğunu, neden olduğunu deli gibi merak ediyordum. Ryan'ın söyledikleri beynimde dönüyor , gerçekten Aisha'nın psikolojik bir sorunu olup olmadığını düşünüp duruyordum. İhtimal vermiyordum çünkü Aisha kadar dışa dönük ve hareketli bir insan hayatımda tanımamıştım. Her zaman güler yüzlü, enerjik, konuşkan bir insanın ciddi manada ruhsal bir rahatsızlığının olabilmesini anlayamıyordum. Bu zamana kadar - varsa tabi - rahatsızlığını nasıl oldu da anlayamamıştım , hiç fark etmemiştim bilmiyordum. Belki de böyle bir şey yoktur. Hemen en kötüsünü düşünmesem iyi olacaktı.