SANRI

KANIT

AİSHA

Darian'ın araması her şeyi değiştirmişti. Yaşadığım şoku halen daha üzerimden atamıyordum. Ellerim titremeye başlamıştı. Eve gittiğimde göreceğim manzara ile karşılaşmaya hazır mıydım bilemiyordum. Biraz önce Ryan ile konuştuğum şeylerin gerçekliğine ben bile tam inanamazken bunun doğru olabileceğini görmek içimi tarifi olmayan bir mutlulukla doldurmuştu. Saçmaydı belki ama bu normal olduğumun bir göstergesiyse tüm bunlara razıydım.

Ryan'a söylediğim şey üzerine en az benim kadar şok olmuştu. Bakışlarından bunu anlayabiliyordum. Olabildiğince hızlı bir şekilde eve sürmüştü. Yol gözümde bir an o kadar uzadı ki asla bitmeyecek sandım. Ryan'ın ağzını bıçak açmıyordu. Belli ki o da benim gibi etkilenmişti. Telefonumda sayısız arama vardı. Dün geceden beri telefonuma bakmamıştım. Darian çılgına dönmüş olmalıydı. İyi bir özür bulmam gerekiyordu.

Eve vardığımızda Ryan kolumdan tuttu.

"Aisha sakin ol. Derin nefes al. "

" Ben sakinim zaten." kolumu çekiştirdim. Daha sıkı tuttu.

" Hayır değilsin. Ellerin titriyor. Daha kontrollü olman gerekiyor. Ben yanındayım." derim bir nefes aldım ama bunu Ryan dediği için değil gerçekten şu an onun seans vari saçmalıklarını dinlemek istemediğim için.

"Tamam." bu normal söylenilmiş bir cevap değildi. Kolumu yavaşça bıraktı. Asansörden inince evimin kapısının ardına kadar açık olduğunu gördüm.

Hızla içeri girdim. Darian salonun ortasında polislerle bir şeyler konuşuyordu. İçeri girdiğimi görünce koşup boynuma sarıldı. Bu onun ne kadar korktuğunu gösteriyordu. Bir kez daha onu habersiz bıraktığım için kendime kızdım.

Gözleri arkamdaki Ryan'a kaydı. Sakince "Ne oldu?" diye sordum. Daha sıkı sarıldı. " Bir kez daha bana bunu yaşatırsan seni mahvederim Ash." sarılması bitip uzaklaşınca anlatmaya başladı.

" Dün gece senden haber alamadım. Defalarca aramama rağmen asla sana ulaşamadım. Bir şeylerden şüphelenmedim ama sabahta aynı şekilde sana ulaşamayınca evine gelip kontrol etmenin doğru olduğuna inandım. Gelinceye kadar Ryan'ı aradım ama şu işe bakın ki o da telefonlarını açmıyordu. İyiden iyiye endişelenmeye başladım ve buraya nasıl geldiğimi bilmiyorum. Geldiğimde kapı açıktı ve her yer berbat haldeydi. Sana bir şey olduğunu sandım. Neredeydin? Ya da neredeydiniz diye mi sormam gerekiyordu? "
öfkeyle karışık vermiş olduğu bu cevapta sonuna kadar haklıydı.

Ağzımı açıp tam bir şey söyleyecekken polis memuru araya girdi. Biraz iri yarı, mavi gözlü, sinek kaydı traşlıydı. Duruşundan oldukça kasıntı duruyordu. Biraz rahatlaması gerektiğini düşündüm.

" Aisha Hanım siz misiniz?" sesi ise görüntüsüne nazaran beni rahatsız etmişti. Tizden konuşuyordu. Kulak tırmalayıcıydı.

" Evet benim. "

" Ben Michigan polis departmanından Şef Doppler.  Bizi Bay Darian çağırdı. Ortalık oldukça karışık gözüküyor. Ekip arkadaşlarımız aramalarını tamamladılar siz gelene kadar. Görünürde herhangi bir ipucu yok. Kapı ustalıkla açılmış. Bunu yapabileceğine inandığınız, şüphelendiğiniz biri veya birileri var mı?" ayaküstü birçok şey söylemişti. Odaklanmakta oldukça zorlanmıştım.

" Hayır kimse yok. Şundan eminim bunu yapan kişiler aslında dün gece evime girmek istedi. Kapım zorlandı ve ben polisi aramakla tehdit edince durdu. Kamera kayıtlarını izledim. Ama kimse yoktu. Ben de Ryan da kaldım. Güvenlik kameralarında bir şey yok mu? Olması gerekiyor." sona doğru ses tonuma hâkim olamamıştım.