SANRI

İNANÇ

AİSHA

Darian'ı karşımda gördüğüme şaşırmış bir o kadar da mutlu olmuştum. Kapıyı açar açmaz beni kucaklamasını hiç beklemiyordum ama iyi gelmişti. Uzun zamandır hissetmediğim kadar güvende hissediyordum. Ben de ona aynı şekilde karşılık vererek daha sıkı sarıldım. Bunun aramızdaki kırgınlığı biraz olsun gidermesini umdum.

"Aptal kız , bir daha benimle saçma sapan konuşmaya kalkma ki böyle bir şey yaparsan umurumda bile değil artık." söylediği sözlere kahkaha attım.

" Ne zamandan beri umurunda değil peki bay umursamaz?" keyfim yerine gelmişti.

" Senden ayrı kalıncaya kadar." işte bunu beklemiyordum.

Kısacık bir suskunluktan sonra tam bir şey söyleyecekken lafa girdi,
" Bir şey söylemene gerek yok , hadi içeri girelim tabi beni günün sonunda kovmayacaksan."

" Saçmalama ne zaman yaptım bunu ." dedim imada bulunarak.

" Hiçbir zaman . " dedi gülerek.

Mutfağa geçip iki tane kupa çıkardım. Kahvelerimizi içerken aramızdaki buzları eritebilirdik.
"Şu an dejavu yaşıyorum." Darian'a bakıp söylediği sözlere hareket çektim.

" Ahlaksız kadın. "

" En az senin kadar ."
Elimdeki kupayı ona uzattım. Kahveye bayılıyordum.
" Nasılsın Ash?"

Darian'ın karşısına oturdum.

" Daha iyiyim. Ryan ile konuşmak iyi geldi. Verdiği ilaçları düzenli kullanıp terapilerine gidiyorum. henüz 2 kere gidebildim fakat üst katımda oturduğunu belirtmek isterim. Her karşılaşmamız bir seans niteliğinde zaten. " kahvemden bir yudum aldım.

" Bunları duyduğuma çok sevindim. Senin için çok endişelendim Ash. Bambaşka biri gibiydin. Bu geçici süreçte her zaman yanında olduğumu bilmeni isterim. Benden bir şey saklamanı istemiyorum. '' son sözlerine doğru ciddileşmişti.

'' Bu kadar endişelenmene gerek yok Dan. Anlıyorum seni de kırdım özür dilerim fakat ne yaptığımın bilincinde değildim. Tüm bunları telafi etmeye çalışıyorum. Korkuyorum. Kendimden ve çevremden gerçekten korkuyorum. Neden böyle olduğumu neden başıma bunların geldiğini bilmiyorum. Ben hayatım boyunca hep iyi yaşadım. En iyi okullara gittim, en iyi eğitimleri aldım. Okulda sürekli göz önünde olan bir öğrenciydim. İyi yaşadım Dan, bir çok insana göre iyi. Şimdi bu halimi düşündükçe kendime yediremiyorum. " gözlerim neredeyse dolmuştu.

Gerçekten böyleydi. Hayatım güzeldi. Belki de kendime fazla yüklenmiştim. Bilmiyorum. Bu yüzden çalışma hayatımı yavaşlatmaya, minimum düzeye indirmeye karar vermiştim.
" Biliyorum. " dedi.

"Pardon?" neyi biliyordu?

"Güzel bir hayatın olduğunu biliyorum. " sesi içine kaçmış gibiydi.

" Nasıl ve ne şekilde olduğunu sorabilir miyim?" kızgınlığın eşiğine gelmiştim fakat kendimi dizginlemeye çalıştım.

"Lütfen sakin ol. Her an üzerime atlayacak çita gibi duruyorsun. Ki bunu başka bir zaman isteyebilirdim ama şu an için almayayım." yerinde doğruldu.

'' Anlat .'' emir verdim.

'' Biliyorsun ki sen bana ailen hakkında hiçbir şey anlatmadın. Bunu elbette ki merak ediyordum fakat anlatmak istemediğin için sana konusunu açmadım. Fakat gel gör ki ne zaman hastanelik oldun o zaman doktorlar aileni sorunca kayıtlarda pek bir şey yoktu. Anne ve baba adının bile doğruluğundan emin olamadık. Kayıtlarda gözüküyorlar fakat ne adresleri ne de numaraları doğru. Neyse. Sen beni evden kovunca ben de artık bu işin daha ciddi bir hal aldığına karar verdim ve aileni bulmak istedim. Sana yardım edebilmek için yaptım bunu. '' peşi sıra anlattıklarına hayret ettim.