SANRI

KATİL

DARİAN

Amelia'nın cenazesi için Aisha'nın yanından ayrılmak zorunda kalmıştım. Gitmeden önce Michael'ı arayıp onunla kalmasını söylemiştim. Durumu daha iyiye gidiyordu. Şükürler olsun. Yalnız kaldığında neler olabileceğini tahmin edebiliyordum bu yüzden onu tek başına bırakamazdım.

Cenaze ortamı berbattı. Cenazelere katılmayı bırakmıştım. Ailemin başına gelen olaylardan sonra kimsenin cenazesine katılmamıştım. Yıllar sonra buraya ilk kez Amelia için geliyordum. Ne acı... İnsanlar gelip gidiyordu fakat Ryan tükenmişti. Gözleri kıpkırmızı ve yüzü soluktu. Birkaç günde, tanıdığım o enerjik Ryan gitmiş yerine bambaşka birisi gelmişti. 

Bu duyguyu çok iyi biliyordum. Kardeşini kaybetme duygusu. Kendisini suçladığından adım gibi emindim. Böyle bir şey olabileceğini tahmin edemezdi fakat keşkelerin içinde boğulduğunu görebiliyordum. Sayısız gerçekleşemeyecek ihtimaller üzerine düşünüp kendini suçlamak, insanın kendini cezalandırmak için yaptığı en iyi şeylerdendi.

Böyle zamanlarda insanları teselli edemezdiniz. Sadece susup varlığınızla destek olabilirdiniz. Gereksiz konuşmaların hiçbirine gerek yoktur. İnsanın sessizliğine eş aradığı nadir anlardandır. Ben de öyle yaptım. Sadece var oldum. Cenaze esnasında insanlara odaklandım sadece. Gelip geçen tanımadık onlarca yüz vardı. "Acaba "dedim "Bu insanların arasında Amelia'nın katili dolaşıyor mu? " düşünmeden edememiştim. Neden olmasın? Yaptığı şeyi izlemek için gelebilirdi. Tıpkı dünkü gibi. 

Bu sefer daha dikkatli incelemeye başlamıştım. Benim açımdan cenaze ortamı iyiden iyiye değişmişti şimdi. Her gelenin potansiyel katil olma fikri üzerinde durmuştum. Ama özellikle sarışın kadınların. Şansa bakın ki sarışın kadın sayısı fazlaydı. Dikkatimi vermekte zorlanmadım desem yalan olurdu. Kimisi ağlıyordu kimisi ise duygusuz ve ifadesiz bir tavırla sadece bakıyordu. Ne kadar dikkatimi versem de kimseye böyle bir suçlama yapacak kadar emin olamıyordum. Cenazenin sonuna doğru herkes dağılırken kalabalık arasında bir kişi dikkatimi çekmişti.

Çoğu insan eşleriyle veya yakınlarıyla gelmişti. Ve Amelia'nın ailesi ile diyalog içerisindeydiler. Fakat bir kişi hiç kimse ile konuşmamıştı. Uzakta, gerçekten fark edilemeyecek yerdeydi. Kalabalığın arkasındaki bir ağacın önündeydi. Tek başına. Gözlerim ister istemez onda takılı kalmıştı. Ya ben abartıyordum ya da gerçekten oydu. 

Dün gördüğüm kişinin özelliklerini taşıyordu. Sarı saç, orta boy. Maalesef elimde başka ipucu yoktu. Ona odaklandım. Gözünde büyük siyah bir gözlük vardı. İyi taktikti. Herkes gibi gözüküyordu ama değildi. Artık iyiden iyiye bunu hissetmeye başlamıştım. Dakikalarca hareketsiz orada durdu. Amelia'nın tabutu gömüleceği sırada arkasını dönüp ilerlemeye başlamıştı. İster istemez onu takip etmeye başlamıştım. Arkasına bakmadı fakat hızlanmaya başlamıştı. Seri ve hızlı adımlar atıyordu.

Kilisenin arazisinden çıktıktan sonra koşmaya başlamıştı. Peşinden ben de koşmaya başladım. Epey hızlıydı. Kesinlikle oydu. Buraya ne yaptığını görmeye gelmişti. Büyük keyif almış olmalıydı. Aradaki mesafeyi kapatmaya çalışıyordum fakat yetişemiyordum. Bir ara ayağı tökezledi ve bundan faydalanarak daha hızlı koşmaya çalıştım. Caddeye girdiğimizde ileride camları siyah filmle kaplı bir araba durdu. Ve o kadın hızla arabaya bindi. Neredeyse yetişmiştim ki hızla uzaklaştılar. Elimden kaçırmıştım. Yine.

Nefes nefese kalmıştım. Kalbim yerinden çıkacak gibiydi. Çok yaklaşmıştım. Onu yakalamam an meselesiydi. Nereden çıkmıştı bu araba? Kiminle iş birliği yapıyordu? Acaba Peter miydi? Nefes nefese caddenin ortasında kalmıştım. Bu işi çözmem gerekiyordu. Onun yakalanması gerekiyordu. Asıl hedefi Aisha'ydı. Amelia ise sadece şansız bir kurbandı. Ve Aisha'yı öldürene kadar durmayacaktı.