SANRI

SUÇLU

DARİAN

Ne söyleyeceğimi bilemiyordum. Beynim zonkluyordu. Yaşadığım tüm bu olayları kafamda oturtamıyordum. Bunları neden yaşıyorduk? Neden oluyordu?

Amelia'nın ölümü hepimizi sarsmıştı. Aisha ise mücadelesini sürdürüyordu. Bunları hak ettiğini düşünmüyordum. Belli ki tüm bunları yapan saplantılı birisiydi. Hangi tür manyak bunu yapardı ki? Aklım almıyordu. Bir şeyler yapmak istiyordum. Bir şeyler yapmam lazımdı.

Michael hastanedeyken beni aramıştı. Ryan'ı orada bırakıp gitmek beni üzse de buna mecburdum. Benimle gelmeyi tercih etmemişti. Buna hazır değildi. Yapabileceklerinden korkuyordu. Ailesini arayıp durumu bildirmişti. Onları bekleyecekti. Cenaze için.

Bense hızlıca Michael 'in evine gittim. Ekranda bazı görüntüler açıktı. Yaklaştıkça görüntüler netleşti. Aisha'nın dairesinin bulunduğu koridoru çeken kameraydı.

"İşte Darian, Peter'in bilgisayarının ve telefonunun içerisindeyiz. Neler bulduğumu bilemezsin." heyecanla bilgisayar masasının başına oturdu.

Hemen yanına oturdum. Bir an önce her şeyi öğrenmek istiyordum. "Saati sabahın erken saatlerine alıyorum. Aisha tam o saatlerde eve giriş yapmış. Daha sonrasında ise uzunca bir süre kimse gelip gitmemiş ama şu görüntüleri izle." kayıtları açtı.

Aisha merdivenleri hızlıca çıkıyordu. Aceleci davranıyordu. Hızlıca evine girmişti. Daha sonrası ise boşluk. Hiçbir şey yoktu. Aradan geçen üç saat sonra siyah kapüşonlu siyah maskeli birisi kapısının önüne geliyordu. Etrafa biraz bakındıktan sonra kapıya doğru eğiliyordu. Sonra arkasını dönüp kameraya eliyle "tamam" işareti yapıyordu. Çok ilginçti. Muhtemelen ortağına yani Peter'e durumu bildiriyordu. Yeniden kapıya eğiliyor ama bu sefer cebinden çıkardığı bir takım göremediğimiz metallerle kapıyı açmaya çalışıyordu. Kalbim sıkışıyordu. Aisha birazdan başına geleceklerden habersizdi.

İçerideydi. Her ne kadar kendini buna hazırlasa da günün sonu tahmin ettiği gibi bitmemişti.

Her kimse biraz uğraşın ardından kapıyı açıyor. Bekliyor ve eliyle yavaşça kapıyı itekliyor. Sonra yavaş adımlarla içeriye adım atıyordu. İçeriye tamamen girdikten sonra kapı aniden kapanıyordu. "Bu kadar mı?" diyorum devamını görmek istercesine.

"Hayır bu kadar değil. Asıl kısma geliyoruz. En kötü kısma." görüntüyü biraz hızlandırıyor. Aradan 15 dakika gibi bir süre geçiyor ve kapı açılıyor. Tam o sırada kameraya Amelia giriyor. Kapı açık.

Amelia duraksıyor. Belli ki içi rahat değil. Tereddüt ettiği vücut dilinden belliydi. Ama kapıya doğru gidiyor. Hemen girmiyor. Bekliyor ve içeri giriyor. Görüntü alanından çıkıyor ama beş dakika içerisinde eve giren kapüşonlu kişi görüş alanına giriyor. Bu sefer bacağını tutuyor ve aksayarak yürüyor. Aceleyle asansöre biniyor. İşte bir katliam yaratmak bu kadar basitti.

Az önce içeri giren Amelia olacaklardan habersiz eve adım atmıştı. Beyazlar içerisinde parlıyordu.

Artık yoktu. Ne için? Kalbim deli gibi atıyordu. Az önce gördüklerimden sonra Aisha 'ya inanmamam için artık hiçbir neden yoktu. Bize anlatmaya çalışmıştı ama biz hastalığının da etkisi olduğunu düşünmüştük. Büyük aptallıktı. Şimdi söylediği her şey gerçek olmuştu ve bir cana mal olmuştu. Aisha'yı yalnız bıraktığım için kendime defalarca kızıyordum. Neden? Neden onu o gece tek başına bırakmıştım. Asla yapmayacağım bir şeydi ama sırf ona yardımcı olabilmek için kendime hâkim olamamıştım. Keşke hiç yanından ayrılmasaydım. 

Michael ben derin düşüncelerdeyken konuşmaya başlamıştı.

'' Aslında bu görüntüler sadece bir kısmı Darian. Sakinleşirsen sana başka kayıtlarda göstermek istiyorum. Bunun gibi şüpheli bir durum var mı diye baktım ve bulmam hiç zor olmadı. Peter o kadar da zeki bir adam değilmiş. Zira kayıtları silse de kendisine özel şifrelendirmiş bir klasör vardı. Tabii ki o klasörün şifresini kırdım. Ve içerisinde neler olduğuna bak.'' üzerinde '' evraklar'' yazan şifreli bir klasöre tıkladı. Söyleyecek sözüm yoktu. Sadece dinliyordum. Daha ne görebilirdim bilmiyordum. Klasörü açmasını bekledim.