Eylül

19. Bölüm

Medya: İlhan Şeşen - Ellerimde Çiçekler

Satır arası yorum ve oy vermeyi unutmayın lütfen.

İyi okumalar.

EYLÜL'DEN
3 hafta sonra

Yatakta dönüp telefonumu elime alıp saate baktım. Daha çok erkendi. Sonra Ayaz'dan gelen mesajı görüp okudum.

Gönderen; Ayaz'ım
Özledim ;)

Gülümsedim. Bende çok özlemiştim sevgilimi. O günün üzerinden 3 hafta geçmişti. Ayaz sık sık arıyordu, defalarca gelmişti. Bende kendimi artık daha iyi hissediyordum.

Bu süre içinde ablam neredeyse hep yanımdaydı. Hatta neredeyse 2 hafta ablamda kalmış sonra da tekrar buraya gelmiştim. Biyolojik ailem de hep yanımdalardı. Beni hiç yanlız bırakmamışlardı.

Ecem ablayla da sık sık görüşmüştüm. Hatta ilaçlarımı kesmişti. Artık o ilaçları kullanmıyordum. Ve bu psikolojimi de olumlu yönde çok etkilemişti. Daha iyi hissediyordum. Yaralarım da neredeyse tamamen geçmişti.

Bugün Ayaz'ın yanına gitmek istiyordum. Ama ona haber vermeyecektim, sürpriz yapmak istiyordum. O bu süreçte beni asla yalnız bırakmamış sürekli arayıp, yanıma gelmişti. Beni eğlendirmeye çalışmıştı.

O günü de hiç konuşmamıştık. Daha doğrusu Ayaz konuşup özür dilemek istese de ben özür dilenecek bir şey yapmadığını söyleyip onu susturmuştum. Onun bir suçu yoktu ki zaten. Nereden bilebilirdi böyle bir şeyi.

Yataktan kalkıp banyoya gittim. Üzerimi çıkarıp duşa girdim. Ilık su bedenimden akıp geçerken ne kadar banyoda kaldım hiçbir fikrim yoktu. Banyodan çıkıp giyinme odasına girdim.

Altıma gri bir eşofman üstüme de Ayaz'dan çaldığım siyah bir t-shirt giydim. Odadan çıkıp aşağı inerken merdivenlerden çıkan Yiğit'i fark ettim. Beni görünce gülümsemesi büyüdü. "Abla, bende seni uyandırmaya geliyordum." Dedi.

Birlikte aşağı indiğimizde kimse yoktu. "Yemek odasındalar, bizi bekliyorlar." Dedi Yiğit. Kollarını da belime sarmıştı ve öyle sarılı vaziyette yemek odasına gittik.

1 saat sonra Ecem ablayla seansım vardı. Ve beni Rüzgar abim bırakacaktı. Seanstan sonra beni Ayaz'a bırakmasını istediğimde beni onaylamıştı.

"Kızım.." dedi gergince Asaf bey. Bu gerginlikten anladığım kadarıyla kesin bir şey vardı. Devam etmesi için başımla onayladığımda konuşmaya devam etti. "Dedenler seni öğrenmişler. Uzun süredir seninle tanışmak, seni görmek için ısrar ediyorlardı. Şimdiye kadar bir şekilde idare etmiştim. Ama sabah beni aradığında bilet aldığını birkaç güne burada olacağını söyledi. Önce sana sormak isterdim ama aniden böyle bir şey olunca sana soramadım özür dilerim." Dedi mahçup bir ifadeyle. "Ama istemezsen anlarım. Seni hiçbir şeye zorlamayacağız asla. Tanışmak istemezsen bir şekilde babamla konuşurum."

Dediklerini düşündüm. Eninde sonunda tanışacaktık zaten. Daha fazla uzatmaya da gerek yoktu. "Benim için sorun yok, tanışabiliriz." Dedim. Tanışalım bakalım şu akrabalarla.

Kahvaltıdan sonra Rüzgar abim beni kliniğe götürmüştü. İlaçları bıraktığım için çok mutluydum. Şuan herhangi bir ilaç kullanmıyordum sadece senaslara gidiyordum. Bu konuşma senasları da bana çok iyi geliyordu. Yaşadığım son olayın psikolojisini de daha kolay atlatabilmeme yardımcı oluyordu. Bunun farkındaydım. Seansım bittiğinde de beni Ayaz'ın evine bırakmıştı.

Ayaz'ın evde olduğunu biliyordum. Daha yeni mesajlaşmıştık. Ama benim geleceğimden haberi yoktu. Ayaz'ın katına çıkıp bana çok önceden vermiş olduğu anahtarla kapıyı açarak girdim.