RESMEN AŞIĞIM

2. Bölüm

"Abla biliyor musun? Taksicilik hayatım boyunca hep bu anı bekledim! Bir gün bana da bu cümleyi biri söyleyecek dedim! Sonunda oldu. Valla Allah senden razı olsun. Şimdi şov yapacağım şov."

Asu, taksicinin sözlerini kocaman açtığı iri, açık kahverengi gözleriyle şaşkınlıkla dinledi. Sözleri yüzünden yargılanmaktan korkarken, taksici kendisinden de manyak çıkmıştı. Neyse ki Uraz'ın bindiği arabayı mükemmel bir mesafeden takip ediyorlardı. İlk kez böyle bir şey yapıyor olmasına rağmen taksici işinin ehliydi belli ki.

"Abla bunlar Beşiktaş'a doğru gidiyorlar ben sana diyeyim, bakalım oradan ne yapacaklar. Olay ne? Kocan seni mi aldatıyor?"

Asu ne diyeceğini bilemez bir ifadeyle kalakaldı. Hayranı olduğum şarkıcıyı takip ediyoruz dese herhalde adam korkarak en yakın karakola çekerdi taksiyi. O yüzden adama uymaya karar vererek "Onun gibi bir şey. Eski erkek arkadaşım," dedi. Nasılsa bugün kendi üstüne yalanlardan bir piramit örüyordu.

"Sen rahat ol abla, bu iş bizde!"

Asu sürekli ortadan eğilerek bir taksimetreye, bir Uraz'ın bindiği taksiye bakıyordu. Yeminle böyle bir şey olamazdı. Şu an neyden ötürü panik atak krizi geçirdiğini bilemiyordu. Gittikçe artan taksimetre yüzünden mi, yoksa yaptığı delilikler yüzünden mi? Ne ara bu seviyeye gelmişti sapıklık boyutu? O böyle bir insan hiç olmamıştı. Resmen bu aşk yüzünden gözünü hırs bürümüştü artık.

Takside yalnız kalabildiği o anlarda ilk kez bir gerçeği fark etti. Uraz onu fark etmişti! Onun farkına varmıştı! Ona bakmıştı, üstelik sadece bir kez değil, birkaç kez bakmıştı. Fazla ilgilenmemişti ama olsundu. Bu da bir şeydi!

Taksi Büyükdere Caddesi'nden çıkıp baya Maslak'a doğru devam etmek suretiyle giderken Asu artık taksimetre gerçeğinin daha çok farkına varmaya başlamıştı. Hata ettiği gerçeği yüzüne çarpıyordu. Ne olacaktı ki? Gittiği yeri görse ne olacaktı? Ne yapabilecekti? Yolunu kesip ben sana aşığım benimle evlen mi diyecekti? Peki dese ne olacaktı? Uraz ona götüyle gülerdi.

İstinye sırtlarında, ara caddelerden sokaklardan geçip kısa şık apartman gibi yeni binaların olduğu bir sitenin önünde durdular. Uraz'ın taksisi içeri girdi ama tabii ki Asular kaldı.

"Abla bizi almazlar bu siteye... Ne saçma iş he! Gecekonduların arasına yaptıkları siteye bak. Anlamak güç bu inşaat işlerini." Her konuda fikrini beyan etmekten geri kalmayan taksici, bu konuda da etmekten geri kalmadı. Asu daha fazla takside kalarak gerginlik yaşamamak adına dışından sakince "Ben ineyim zaten burada, teşekkürler size de," diyerek, içinden ağlaya ağlaya parasını çıkardı. Taksici "Abla sen otuz ver yeter, sayende iyi eğlendik, hem benim durak da buralarda, bu tarafa gelecektim zaten," deyince Asu başını kaldırıp kalakaldı. Bugün daha fazla mucizeyle karşı karşıya kalamazdı herhalde. Bugün kadir gecesi falan mıydı? Neden böyle şeyler olup duruyordu?

"Ben şey... teşekkür ederim. Gerçekten! Tüm yardımlarınız için!"

"Ne demek abla! Sana şöyle kartımı da bırakayım, lazım olursa ararsın!" Taksici Asu'nun uzattığı parayı alırken kartını da ona verdi. Asu son kez teşekkür edip arabadan indi. Taksi gazlayıp gidince bu garip yerde tek başına kalakaldı. Duvarlardan görebildiği kadarıyla sitenin içine bakmaya çalıştı. Yeni yapılmış lüks sitelerdendi. Burada oturuyor olmalıydı. Evinin Sarıyer civarında olduğunu biliyordu ama Sarıyer'in neresinde olduğunu bilmiyordu. Demek ki burasıydı. Taksicinin dediği kadar garipti açıkçası. Bir sürü kötü evlerin olduğu sokaklardan geçip buraya gelmişlerdi. Sitenin arkası, etrafı tellerle çevrili bakımsız ağaçlık bir alana bakıyordu. Sokağın kalanında başka bir yer yoktu. Önü ve çevre sokakları da kötü evlerle çevriliydi. Sokağın öbür tarafına geçip site kapısının önüne kadar geldi. Sokak ve etraf o kadar ıssızdı ki araba bile geçmiyordu. Görebildiği kadarıyla sitenin içine baktı. Keşke girmesinin bir yolu olsaydı. En azından oturduğu binanın önüne kadar gidebilseydi! Acaba hangisindeydi? Şu ön tarafta denize bakanlarda falan olmalıydı. O muhteşem şarkıları denize bakan balkonlarından birinde yazıyordu kesin!