Unicode
ကျောင်း၏အပေါ်ဆုံးထပ်သည် နေ့လယ်ခင်းပီပီ နေရှိန်သည်မို့ လူတစ်ဦးတစ်ယောက်မှ မရှိချေ။ သို့တိုင် ဘခ်ဟျွန်းကတော့ တိုက်ခတ်သော လေအေးကိုသဘောကျသည်နှင့်အညီ အီဂျူးအတွက်လည်း လွတ်လပ်သောနေရာတစ်ခု ဖြစ်သောကြောင့် ဤနေရာတွင်သာ နေ့လယ်စာကိုအပြီးသတ်မြဲ။
"သူ့လက်ထဲရောက်နေတဲ့အချိန် ခံစားချက်ကို အခုထိ မှတ်မိသေးတယ်၊ တကယ်ကြီးကျွန်တော့် ဝါးစားတော့မလို ပုံစံကြီးနဲ့ပါဆို"
အီဂျူးပုံစံသည် ပြောရင်းဆိုရင်းဖြင့် မျက်ရည်ကြည်များက လတ်လာသည်။ ထိုနေ့က အီဂျူးအတော်ကြာအထိ လန့်သွားတာမှန်း ဘခ်ဟျွန်းရိပ်မိလိုက်သည်မို့ စကားပြောရရန် နောက်နေ့ချက်ချင်းပင် ဤနေရာကိုခေါ်လာပေးခြင်းသာ။ ဘာမှမပြောဘဲ ဘေးကချထားသည့် နို့ပေါင်မုန့်တစ်ထုပ်အား ဆွဲဖောက်ကာ ပေးလိုက်တော့ အလုတ်ကြီးကြီးတစ်ကိုက် ကိုက်ချရင်း ဝူးဝူးဝါးဝါး ဆက်ပြောလာပြန်၏။
"ကျွန်တော် အားအများကြီးသုံးပြီး ရုန်းတာတောင် မလွှတ်ပေးဘူး။ တကယ်ပြောတာ သခင်လေး သူကအရမ်းအင်အားကြီးတယ် ကျွန်တော်တို့-"
အီဂျူးဆက်ပြောချင်သည့်စကားအား ဘခ်ဟျွန်းနားလည်သည်။ အီဂျူးသည် ချန်းယောလ်အား ပြောပြစေချင်နေမှန်း သိသည့်တိုင် ဘခ်ဟျွန်းသည် မလှုပ်မယှက်။ အီဂျူးသည် တစ်ခုခုဆို ချန်းယောလ်အား အရင်ဆုံးပြေးတင်ပြတတ်သည့် ကောင်လေးမဟုတ်တော့။ ဘခ်ဟျွန်းနှင့်ချန်းယောလ်ကြား ဆက်ဆံရေးကို သိသွားသည့်နေ့မှစကာ အီဂျူးသည် ဘခ်ဟျွန်းစကားကိုသာ ပို၍နားထောင်တော့၏။ တစ်အိမ်လုံးတွင် မည်သူက အရေးပါဆုံးလဲ သိသွားသည့်နှယ်။
အီဂျူး၏ စကားကိုတော့ ဓားခုတ်ကောင်ကဝင်ဖြတ်သည်။
"ဘာမှကြောက်စရာမကောင်းဘူး"
"ကောင်းတယ်"
"မင်းကညံ့တာ"
"... ခြိမ်းခြောက်ခံရတာ ... ခင်ဗျားမှမဟုတ်တာ"
ရှိစုမဲ့စုသတ္တိထဲက ပြန်ခံပြောသော အီဂျူးအသံ ခြင်တဝီဝီလုပ်နေသလောက်ပင် မရှိ။
YOU ARE READING
The LOEY
Fanfictionတောတောင်ရေမြေတို့၏ သဘာဝတရားသည် စောင့်ရှောက်သူနှင့် ကြင်ရာတော်အပေါ် မူတည်၍ဖြစ်တည်သည်။ ကြင်ရာတော်၏စိတ်သည် သဘာဝတရားဖြစ်ပြီး စောင့်ရှောက်သူက ထိုသဘာဝတရားကို ထိန်းညှိသည်။ [ ဤဇာတ်လမ်းတွင် ပါဝင်သော အကြောင်းအရာများသည် စိတ်ကူးယဥ်ဖန်တီးမှု သက်သက်သာဖြစ်၏။ ] ~ ...
