Secrets (Harry Styles Fanfiction)

Chapter 6

Αυτός ο φρικτός ήχος ακούστηκε ξανά. Γιατί πάντα πρέπει να μου καταστρέφει τα όνειρα και με ένα του χτύπημα να μου λέει 

''επιστροφή στο πραγματικό κόσμο''.

  

Κάνεις δεν με καταλαβαίνει! Δεν θέλω να κατέβω από τον συννεφάκι μου που μόνο ροζ δεν είναι. Δεν θέλω να ξυπνήσω και να αφήσω πίσω τα όνειρα μου.

 Μέσα σε αυτά ζωντανεύουν όλες μου οι επιθυμίες. Είναι ο κόσμος μου τον οποίο φτιάχνω εγώ όπως θέλω. Σε αυτόν υπάρχει η μαμά και ο Louis είναι καλύτερος. Είναι πιο στοργικός μαζί μου, μου μιλά καλά και με υπερασπίζεται σε ότι και αν πω.

Δεν μου αρέσει να βρίσκομαι στην πραγματικότητα γιατί αυτή με πονάει. Ο κόσμος είναι πιο κακός, καχύποπτος και έρχεται σε αντίθεση με εμένα που προσπαθώ να είμαι καλή με όλους τους άλλους.

 Τελικά αυτός ο κόσμος δεν είναι για τους αφελής ή τους καλούς για να επιβιώσεις θα πρέπει να παλέψεις. Μόνο ένας σκληρός άνθρωπος θα μπορούσε να το κάνει αυτό. Ο κόσμος αυτός δεν είναι για εμένα! Δεν ταιριάζω  με αυτούς. Αυτούς τους ανθρώπους που με κάνουν να υποφέρω και να πονάω τόσο μόνο με ένα τους βλέμμα.

  Αν εκείνη ήταν εδώ ίσως όλα να ήταν διαφορετικά. Θα μεγαλώναμε  διαφορετικά. Θα μπορούσα να καταλάβω τι είναι οικογένεια. Θα μπορούσα να ζήσω ήρεμα και να αγαπήσω πιο πολύ. Αλλά η ζωή δεν τα φέρνει όλα όπως τα θέλουμε. Κάνεις ποτέ δεν εκπλήρωσε τα όνειρα του έτσι όπως ήλπιζε. Δούλεψε, κόπιασε για να τα εκπληρώσει και στο τέλος κατάφερε να τα κάνει πραγματικότητα αλλά πάντα τα ήθελε κάπως αλλιώς όμως η ζωή και η μύρα καθορίζουν τα πάντα και κανείς δεν μπορεί να της αποφύγει. 

 Οι σκέψεις σταμάτησαν όταν ένας δυνατός ήχος ακούστηκε από την πόρτα. Έμοιαζε με κλοτσιά που ήταν αρκετή για να με ταρακουνήσει και να εξαφανίσει τις σκέψεις μου. Σηκώθηκα πάνω ταραγμένη, προσευχόμουν να μην έγινε τίποτα θλιβερό πάλι.

 Αν είχε γίνει δεν μπορούσα να το αντιμετωπίσω. Είχαν γίνει τόσα πολλά μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα. Η καρδιά μου χτυπούσε ρυθμικά ενώ προχωρούσα με γρήγορα βήματα προς την πόρτα. 

  Η μορφή ενός εξοργισμένου Louis εμφανίστηκε στην ξύλινη άσπρη πόρτα μου κάνοντας με να φοβηθώ και να κάνω ένα βήμα πίσω. Τα μάτια του αντί για γαλάζια είχαν γίνει κόκκινα από τον θυμό του και κρατούσε πραγματικά τον θυμό του μέσα από τα δόντια του.

 Κοπάνησε το χέρι του στο τοίχο 

''μπορείς να μου πεις τι κάνεις εδώ μέσα? Έπρεπε να ήσουν έτοιμη! Ξέρεις έχω και μια δουλειά πρέπει να είμαι εκεί στην ώρα μου και εσύ ονειρεύεσαι εδώ μέσα. Τι νομίζεις πω είμαι το σκυλάκι σου? Σου έχω πει ένα εκατομμύριο φορές πως θα πρέπει να μην φέρεσαι σαν χαζό και να σταματήσεις να ζεις στον κόσμο σου''

άρχισε να μου φωνάζει αλλά δεν απαντούσα τα γαλάζια του μάτια με υπνώτιζαν. Ήταν τόσο κόκκινα κάνοντας με να πιστεύω πως είχε πιει αλλά ήταν μόνο 8 το πρωί. Γιατί ήταν τόσο  περίεργος σήμερα? 

''ξύπνα'' 

με ταρακούνησε και γύρισα την πλάτη μου προσπαθώντας να μην κλάψω. Έφυγε από το δωμάτιο αφήνοντας με να ντυθώ.

 Οι σκέψεις είχαν σταματήσει και λειτουργούσα μηχανικά. Έκανα τα ίδια πράγματα κάθε πρωί και γιατί να μην τα κάνω και τώρα?

 Σήμερα όλα μου φαίνονταν διαφορετικά. Νόμιζα πως πνιγόμουν σιγά- σιγά. Η σκουρόχρωμη μπλε φούστα ήταν τόσο σφιχτή που με δυσκολία έπαιρνα ανάσα και η άσπρη μπλούζα ήταν απλός πολύ  άσπρη και με ζάλιζε.

 Ίσως ήταν το άγχος ή ο τρόπος του αδελφού μου. Με είχε μπερδέψει πραγματικά και αναπολούσα τις στιγμές πριν τον θάνατο της μαμάς. Ήταν τόσο καλός μαζί μου και δεν είχε καμία σχέση με τον Louis του σήμερα.

 Φόρεσα τα μπλε all star που σήμερα ήταν το πιο όμορφο πάνω μου και πήρα την βαριά , ροζ τσάντα από την ξύλινη καρέκλα. Πριν βγω από το σκοτεινό πια δωμάτιο κοίταξα την φωτογραφία της μαμάς και αναστέναξα.  Μου είχε λείψει τόσο πολύ και όσο μεγάλωνα τόσο  την είχα ανάγκη.

  Κατέβηκα κάτω και τα άγρια μάτια του Louis με κάρφωσαν. Προσπάθησα να χαμογελάσω και να χαιρετήσω τον Niall και τον μπαμπά αλλά εκείνος μόλις  με είδε με τράβηξε στο αμάξι και χωρίς να πει λέξη ξεκίνησε να οδηγεί με γρήγορες ταχύτητες.