Secrets (Harry Styles Fanfiction)

Chapter 12

Πόνος. Πόνος. Πόνος!! Αυτό ήταν το μόνο που ένιωθα εκείνο το συννεφιασμένο πρωινό. Η καταρακτώδης βροχή έπεφτε στο τζάμι του παραθύρου μου κάνοντας εκείνο τον χαρακτηριστικό θόρυβο κάνοντας με να θέλω να θέλω να ξυπνήσω. Αλλά μάταιες οι προσπάθειες να σηκώσω το κεφάλι μου από το μαξιλάρι.

Αισθανόμουν το κεφάλι μου βαρύ και το σώμα μου να έχει παραλληλίσει. Όταν τελικά κατάφερα να ανοίξω τα μάτια μου, όλο το δωμάτιο γύριζε. Τελικά, κατέληξα στο συμπέρασμα πως χθες έκανα ένα πολύ μεγάλο λάθος που ήπια τόσο πολύ. Σήμερα η μέρα μου είχε καταστραφεί.

Αφού σίγουρα είχε χάσει την σχολική μου μέρα αποφάσισα να περάσω την μέρα στο κρεβάτι με ένα μπουκάλι νερό και πολύ πάγο στο κρεβάτι. Αλλά για να πραγματοποιηθεί αυτή η 'καταπληκτική' μέρα έπρεπε να κατέβω κάτω και να πάρω ότι χρειαζόμουν.

Μετά από πολλές προσπάθειες στάθηκα στα ποδιά μου και με μικρά βήματα προχωρούσα προς την κουζίνα.

Βρήκα τον μπαμπά, τον Niall και τον Louis να κάθονται στις καρέκλες αμίλητοι. Λίγο παράξενο σωστά. Ο Louis θα έπρεπε να είναι στην δουλειά του τώρα. Κάθε πρωί παραπονιόταν ότι άργησε αλλά τώρα ούτε καν είχε κάνει τον κόπο να πάει. Τι είχε συμβεί άραγε? Ήθελα πολύ να τον ρωτήσω αλλά ήξερα πως αν τολμήσω να πω κάτι εκείνος θα άρχιζε να φωνάζει έτσι δεν το επιχείρησα.

Περπάτησα προς το μέρος τους όταν τα βλέμματα τους καρφώθηκαν πάνω μου.

''Καλημέρα''

είπα σιγά ενώ κατευθύνθηκα προς το ψυγείο.

''Καλά ξέρεις τι ώρα είναι?''

φώναξε ο Niall κάτι που μου ήταν πολύ ξαφνικό. Πότε, μα ποτέ δεν είχαμε τσακωθεί. Νόμιζα πως θα με υποστίζεστε πάντα αλλά έκανα λάθος!

Ναι το ξέρω πως ήταν μεγάλη ανοησία αλλά τώρα έπρεπε να με αφήσουν μόνη για να ηρεμήσω.

''Όχι?''

απάντησα σιγανά και ειρωνικά.

''Δεν υπάρχει περιπτώσει να ξαναβγείς από εδώ μέσα!''

είπε αδιάφορα ο Louis. Την απογοήτευση του μπορούσες να την διακρίνεις από χιλιόμετρα μακριά. Πρώτη φορά αισθάνθηκαν υπεύθυνη για κάτι που είχα κάνει. Τον είχα απογοητεύσει περισσότερο περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Κανονικά δεν με θα έπρεπε να με νοιάζει. Σωστά? Εννοώ αυτός πάτα με φώναξε, με έκανε ναι αισθάνομαι ένα σκουπίδι αλλά τώρα με νοιάζει γιατί ποτέ δεν ήθελα να τον απογοητεύσω. Το είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου όταν εκείνη έφυγε. Είχε πει πως εγώ θα τον στηρίζω πάντα και θα είμαι πάντα μαζί του όσο και αν απομακρίνεται από εμένα.

Αλλά ακόμα και έτσι δεν υπήρχε περίπτωση να μην υπερασπιστώ τον εαυτό μου. Κάτι που εκείνος μου είχε μάθει.

''Μπορείτε να φωνάξετε άλλη φορά? Τώρα πονάει πολύ το κεφάλι μου''

είπα και πήγε να ανέβω της ξύλινες σκάλες. Ξαφνικά ένα χέρι μου άρπαξε τον καρπό κάνοντας με να πονάω τόσο πολύ.

Γύρισα για να αντικρίσω τα γαλανά μάτια του Louis να γυαλίζουν με τρομακτικό τρόπο.

''Άκου να σου πω, μικρή! Γυρνάς σπίτι ξημερώματα, βρωμάς βότκα και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς και τώρα μου αντιμιλάς? Λοιπόν, μάθε πως εγώ δεν τα δέχομαι αυτά''

φώναξε ενώ δεν με άφηνε από το χέρι του

''Το έχεις κάνει πολλές φορές! Αμέτρητες και τώρα τι θες να μου το παίξεις μεγάλος αδελφός? Εγώ πρώτη και πίστεψε με τελευταία φορά το έκανα αυτό''

φώναξα με την σειρά μου. Ο μπαμπάς δεν έπαιρνε μέρος στην υποτιθέμενη συζήτηση κάτι που με έκανε να νιώσω τόσο άσχημα. Αυτό σήμαινε πως σε όλα αυτά που και οι δυο του έλεγαν συμφωνούσε και ο μπαμπάς. Ένιωθα πολύ άσχημα που είχα προδώσει την εμπιστοσύνη όλων και πιο πολύ του πατέρα μου γιατί πάντα πίστευε πως ήμουν η μονή μου που μπορούσε να εμπιστευτεί και τώρα όλα του τα πιστεύω διαλύθηκαν μέσα σε ένα βράδυ.

Έτρεξα στο δωμάτιό μου ξαχνόντας τον φρικτό πονοκέφαλο. Έπεσα στο κρεβάτι και τα δάκρυα έτρεχαν βροχή.

Όταν στο τηλέφωνο εμφανίστηκε το όνομα του Harry. Η καρδιά του άρχισε να ξαναχτυπά όταν το διάβασα.

''Τι έγινε Esty?''

όμως δεν μπορούσα να του απαντήσω πως όλα είναι καλά. Δεν ένιωθα έτσι και εκείνος μπορούσε να νιώσει πότε ήμουν χάλια. Έτσι το μόνο που έγραψα ήταν:

''Προβλήματα''