Secrets (Harry Styles Fanfiction)

Chapter 8

Η βροντερή φωνή της Mrs. Sparkles με επανέφερε στο πραγματικό κόσμο. Όχι δεν ονειρευόμουν, όπως συνηθίζω να κάνω στο μάθημα, αλλά σκεφτόμουν. Όχι, όχι τον Harry! Ναι το ομολογώ μου είχε λύψει αλλά δεν γύριζε στο μυαλό μου την συγκεκριμένη στιγμή.

Ο μόνος που μπορούσε να μου χαλάσει την διάθεση μια τόσο ωραία μέρα ήταν ο Louis. Ο ήλιος έλαμπε, τα πουλιά κελαηδούσαν. Τώρα η άνοιξε είχε έρθει για τα καλά. Υπήρχε μια ζεστασιά στην ατμόσφαιρα που με έκανε να νιώθω πιο χαρούμενη.

Ήταν η αγαπημένη εποχή της μαμάς. Κάτι τέτοιες μέρες κάναμε βόλτες στο πάρκο ή στην λίμνη και γυρνούσαμε σπίτι με την δύση του ηλίου. Περνούσαμε υπέροχα όλοι μαζί και κάναμε όνειρα για το μέλλον. Εκείνοι ονειρεύονταν το καλύτερο για τα παιδιά τους και εμείς παίζαμε ξέγνοιαστα ελπίζοντας πως σε δέκα, είκοσι χρόνια θα είμαστε πάλι όπως τότε, ενωμένοι σαν μια γροθιά!!

Να όμως που η ζωή μερικές φορές δεν τα φέρνει όπως εμείς θέλουμε. Αντίθετα μας αναγκάζει να παίξουμε το παιχνίδι της ζωής και μας δοκιμάζει για να δει αν θα μπορέσουμε να αντέξουμε. Αν αντέξουμε είμαστε οι νικητές αλλά αν χάσουμε είμαστε νικητές του εαυτού μας γιατί ξέρουμε πως παλέψαμε σκληρά και βάλαμε τα δυνατά μας για να πετύχουμε κάτι. Δεν μπορέσουμε να νικήσουμε αλλά φτάσαμε στα όρια μας. Γιατί είναι κάλο ένας άνθρωπος να γνωρίζει πια είναι τα όρια του και να τα ξεπερνά για να νικά στο τέλος την προσωπική του ευτυχία.

Δεν θέλω να τα σκέφτομαι όλα αυτά. Είναι μια καινούρια μέρα και με περιμένουν νέες εκπλήξεις. Θέλω να είμαι αισιόδοξη και να αντιμετωπίζω την κάθε δυσκολία με χαμόγελο γιατί μόνο έτσι εγώ μπορώ να κερδίσω την ευτυχία μου. Θα παλέψω και στο τέλος θα βγω νικήτρια. Αυτός είναι ο προσωπικώς μου στόχος που με πίστα και πίστη θα τον πετύχω!

Όμως δεν τον καταλαβαίνω! Πραγματικά δεν το καταλαβαίνω! Είναι μια τόσο υπέροχη μέρα που κάνει και τον κατσούφη άνθρωπο να χαμογελά. Γιατί εκείνος δεν το κάνει? Είναι τόσο απομονωμένος που δεν θυμάμαι τον χρόνο, την ώρα και όλα τα αλλά που κάνουν έναν άνθρωπο να ζει και να υπάρχει?

Σκεπτόμενη όλα αυτά κατάλαβα πως είχαν περάσει κιόλας επτά ώρες. Σε λίγο το κουδούνι θα χτυπούσε και οι σιδερένια, μαύρη πόρτα του σχολείου θα έκλεινε βάζοντας τέλος και σε αυτή την σχολική μέρα που ήταν η αρχή μιας νέας, ανοιξιάτικης εβδομάδας. 

Δεν μπορώ ακόμα να πιστέψω πως τον Ιούνιο γίνομαι δεκαοκτώ και πόσο μάλλον πως η τελευταία χρόνια που θα πήγαινα σχολείο έφτασε κιόλας. Είναι απίστευτο πραγματικά ακόμα θυμάμαι την πρώτη μέρα μου μέρα στο δημοτικό που φορούσα εκείνη την γελοία, μπλε, μακριά φούστα που με δυσκόλευε να περπατήσω στην αρχή. Ακόμα θυμάμαι την πρώτη και μοναδική μου φίλη,Zoe, που πάντα με υποστήριζε και με υποστηρίζει. Δεν γίνετε να πιστέψω πως του χρόνου με περιμένει το πανεπιστήμιο και μετά μια εργασία. Όλα μου φαίνονται τόσο απότομα και νομίζω πως θέλω να γυρίσω τον χρόνο πίσω γιατί ψάχνω για αυτές τις στιγμές και που δεν πρόλαβα να χαρώ και θέλω μια δεύτερη ευκαιρία.