Secrets (Harry Styles Fanfiction)

Chapter 23

Πόνος! Είναι η δυσάρεστη αίσθηση που συνήθως προκύπτει από ένα πολύ έντονο ή καταστροφικό ερέθισμα.

Και για τον ψυχικό πόνο? Δεν υπάρχει σε κανένα λεξικό. Πουθενά!

Γιατί κανείς δεν μπορεί να τον περιγράψει με λόγια.

Δεν μπορείς να εξηγήσεις πως η καρδιά σου σπάει στα δύο. Δεν μπορείς να εξηγήσεις εκείνο το βάρος που νιώθεις μέσα σου ούτε το κλάμα που εμφανίζεται εκείνη την στιγμή.

Είναι κάτι ανεξήγητο το οποίο αν δεν το έχεις βιώσει δεν μπορείς να θεωρηθείς ολοκληρωμένος άνθρωπος.

Όλοι μας κλαίμε. Κάποιοι μπορεί να κλαίνε όταν είναι μόνη τους, έχουν την ησυχία τους και σκέπτονται όλα αυτά που έχουν περάσει. Τότε τα πρώτα δάκρυα αρχίζουν να πέφτουν και μετά? Χάνεις τον έλεγχο. Δεν μπορείς να σταματήσεις να κλαις για τα λάθη σου ή να κλαις για έναν άνθρωπο που μόλις έχασες από την ζωή σου.

Κάποιοι άλλοι είναι πιο εκδηλωτικοι, πιο ευεσθητοι. Κλαίνε με το παραμικρό. Είναι άνθρωποι που όσο και να θέλουν να κάνουν τους δυνατούς μέσα τους ξέρουν πως πάντα θα δυσκολευονται να αντιμετωπισουν διάφορες καταστάσεις γιατί αισθάνονται αδύναμη και όσο και να προσπαθούν να το αντιμετωπισουν αυτό τους 'κυνηγάει' για όλη τους την ζωή.

Ένας τέτοιος άνθρωπος είμαι και εγώ και το έχω πάρει απόφαση. Αγαπώ τον εαυτό μου με τα ελαττώματα του.

Εκείνο το βράδυ με επισκέφτηκαν πολλά φαντάσματα που στοιχιωναν το παρελθόν και το παρόν μου τώρα έγιναν περισσότερα.

Μπόρεσα να δω ξανά όλες εκείνες τις σκηνές που μου είχε διηγηθεί, να τις σκεφτώ καλύτερα και να καταλήξω στο συμπέρασμα που εδώ και πολύ καιρό είχε βγάλει.

Η ζωή φέρεται το ίδιο δίκαια σε όλους τους ανθρώπους.

Και στην οικογένεια μου μάλλον είχε φερθεί πολύ άδικα και ώρα ήταν να μας χαμογελάσει ή τουλάχιστον να προσπαθήσει.

Τα φαντάσματα εξαφανίστηκαν το πρωί. Όταν όλες οι σκέψεις πετούν μακριά μαζί με τα όνειρα μας και τα ξεχνάμε την επόμενη στιγμή.

Τα μάτια άνοιξαν και αντίκρισα τον άσπρο τοίχο να μου χαμογέλασα λες και μου έλεγε:

"Δεν χρειάζεται να θυμάσαι το χθες απλός προχωρά μπροστά χωρίς να κοιτάς πίσω γιατί αν κοιτάξεις θα φοβηθείς"

Χαμογέλασα στα λόγια του και απομάκρυνα τα χέρια από το υπόλοιπο σώμα μου για να τα τεντωσω.

Περπάτησαν ως τον καθρέφτη. Τα μάτια μου τώρα είχαν χάσει το πράσινο χρώμα τους δείχνοντας πως είχα περάσει μία μεγάλη νύχτα κλεισμένη στης αναμνήσεις μου.