Secrets (Harry Styles Fanfiction)

Chapter 24

Είχα διαβάσει κάποτε πως ο έρωτας είναι σαν μια ονειροπαγίδα στην αρχή δεν κατάλαβα αυτόν τον χαρακτηρισμό της συγγραφέως αλλά τώρα μπορώ να καταλάβω τι εννοεί με αυτή την λέξη.

Η ονειροπαγίδα μπορεί να σε μπερδέψει οδηγώντας σε σκοτεινά μονοπάτια κάνοντας την φαντασία σου να οργιάζει. Το σχήμα τις μπορεί να μπερδέψει το μυαλό σου και να σε ελέγξει. Όπως ακριβώς και ο έρωτας και ο άνθρωπος τον οποίο θα ερωτευτής.

Σε κάνει να χάνεις τα λογικά σου, να ζεις μόνο για το χαμόγελό του. Λυπάσαι και δεν θες την ζωή σου όταν τσακώνεστε ενώ χαίρεσαι και νομίζεις ότι θα πετάξεις από την απερίγραπτη χαρά σου όταν του συμβαίνει κάτι καλό. Αυτός είναι ο ορισμός του έρωτα και μόνο αν το νιώσεις θα γίνεις ολοκληρωμένος άνθρωπο.

"Estel τι σκέφτεσαι?"

Η φωνή του έσπασε στα δύο την σκέψη και την ανάλυση της λέξεις αυτής.

Ονειροπαγιδα!

Μια ονειροπαγιδα ήταν αυτό που ζούσα. Εκείνη με έκανε να λιώνω όταν με κοιτούν τα σμαραδια του ή να γεμίζω ζωή με ένα του και μόνο Σ' αγαπώ.

Ήμουν κλεισμένη μέσα σε ένα κύκλο. Σε ένα τόσο ζεστό και ασφαλή κύκλο.

Τότε κατάλαβα πως εκείνος εκείνος ο άνθρωπο δεν είχε φτιαχτεί για να με πληγώσει ή για να μου κάνει κακό. Είχε δημιουργηθεί για να με προστάζει από τους άλλους ανθρώπους. Να με κλείνει μέσα στα ζεστά του χέρια φτιάχνοντας μια ασπίδα που θα με προστατέψει από το κακό που υπάρχει και πάντα θα υπάρχει σε αυτόν τον μικρό και ασήμαντο κόσμο που πορευόμαστε αιώνες τώρα.

Μέχρι και πριν μερικούς μήνες νόμιζα ζούσα στο σκοτάδι.

Το είχα αποδεχτεί, είχα αποδεχτεί το γεγονός ότι μετά το θάνατο της μητέρας μου δεν θα μπορέσω να ξανανιώσω χαρούμενη. Όμως εκείνη την μέρα που τον πρώτο συνάντησα κάτι άλλαξε. Μπήκε φως μέσα μου, μια ηλιαχτίδα φωτός που μπόρεσε και άλλαξε τα πάντα.

Τώρα πια ζω γιατί τον έχω. Αναπνέω όταν τον έχω δίπλα μου και αισθάνομαι ευγνώμων που μπόρεσα και τον βρήκα.

Μπόρεσε να με βγάλει από το τούνελ που ήμουν φυλακισμένη εδώ και πολύ καιρό. Μου έδινε την δρόμο και με αργά και σταθερά βήματα μπόρεσα να σταθώ πια στα πόδια μου.

Δεν μπόρεσε να τα διορθώσει όλα αλλά τουλάχιστον έκανε την αρχή και από εδώ και πέρα ξέρω πως έχω κάποιον στο πλευρό μου να με βοηθά να περάσω κάθε δυσκολία.

"Estel, Estel με ακούς?"

Η φωνή του ακούστηκε το ίδιο τραχιά αλλά αυτή την φορά είχε ένα τόνο ανησυχίας.

Το βλέμμα του είχε αλλάξει. Σου έδινε φόβο και αγάπη. Πρώτη φορά βλέπω πόσο νοιάζεται για εμένα.

"Ναι"

Η φωνή μου ψυθυριστη όπως πάντα. Είχε κάτι παράξενο, κάτι γλυκό που αυτό έκανε τον καθένα να ξαφνιάζεται ευχάριστα.

Ποτέ δεν κατάλαβα πως μια 17χρονη κοπέλα μπορεί να έχει φωνή ενός μωρό αλλά ποτέ δεν ψάχνω τίποτα. Δεν μου αρέσει να σκαλίζω τα πράγματα για να είναι κρυμμένα είναι για το καλό όλων μας έτσι δεν τα ψάχνεις κάτι μπορεί να βρεις κάτι που δεν σου αρέσει. Ίσως πληγωθεις και εγώ το μόνο που δεν χρειάζομαι αυτή την στιγμή είναι να πληρωθώ.

"Με δουλεύεις? Σου μιλάω τόση ώρα"

Ακούστηκε ενοχλημένος αλλά μου χαμογέλασε με ανακούφιση. Κατάλαβε ότι κάπου ταξίδευα καιρό βλέμμα του μου φανέρωσε πως ήθελα να μάθει

"Λοιπόν σκεφτόμουν ονειροπαγιδες"

Τα γέλια του ακούστηκαν έξω από το μαύρο αυτοκίνητο στο δρόμο. Το φανάρι άναψε κόκκινο και εκείνος σταμάτησε στην μεγάλη ουρά που είχε σχηματιστεί.

Γύρισε το βλέμμα του προς εμένα και προσπάθησε να κρατήσει το γέλιο του, αν και ήταν φαινομενικά αδύνατο.

"Σοβαρά τώρα? Εγώ σου μιλούσα για την Daniel την οποία θα γνωρίσεις σε λιγότερο από 5 λεπτά και σκεφτόσουν ονειροπαγιδες? Με δουλεύεις?"

Τα γέλια του σταμάτησαν όταν το πράσινο φανάρι άναψε. Όμως συνέχιζε να επαναλάμβανε την λέξη μέχρι που με κοίταξε κάτω από τα κατάμαυρα γυαλιά του

"Ονειροπαγιδα μου θες να ακούσεις την ιστορία της ναι ή όχι?"

Γέλασε ξανά

"Μην με κοροϊδεύεις!"

"Εντάξει ονειροπαγιδα. Λοιπόν όπως σου έλεγα η ιστορία της Daniel είναι ότι πιο περίεργο μπορείς να φανταστεις...."

Heyyy! Ευχαριστώ για τα 1,03Κ. Πραγματικά πότε δεν το περίμενα. (YESSS! YESS! YESSS είμαι πάνω από όλα μετριόφρων)

Λοιπόν ευχαριστώ και πάλι

Love you
Dem xx.