Secrets (Harry Styles Fanfiction)

Chapter 18

HARRY

Το τηλέφωνο έσπασε εκείνη την ενοχλητική σιωπή που επικρατούσε στο σκοτεινό μου δωμάτιο. Ήθελα να είναι αυτή, ήλπιζα να είναι. Είχα πολλές ώρες να τις μιλήσει και ένιωθα ένα κομμάτι μου μισό, πρώτη φορά ένας άνθρωπος με είχε κάνει να νιώσω έτσι. 

Αυτό έγινε γιατί μετά τον θάνατο τον γωνιών μου δεν ένιωσα πόνο, όπως ακριβώς έκανε ο Liam δεν έκλαιγα για μέρες, δεν φοβόμουν, το μόνο που ήθελα ήταν να πάρω εκδίκηση για τον θάνατο του. Και αυτό ένιωθα μέχρι που  γνώρισα εκείνη. 

Όμως μια μέρα  όλα εξαφανίστηκαν  το μόνο που ήθελα ήταν να είμαι μαζί της, να μυρίζω τα υπέροχα παλιά της, να γεύομαι τα ζεστά φιλιά της και να είμαι στην αγκαλιά της. Η επιθυμία μου για εκδίκηση εκδίκηση δεν υπήρχε πια, ένιωθα τύψεις και νιώθω ακόμα που το παραδέχομαι  ακόμα και στον ίδιο μου τον εαυτό. 

Αλλά όμως αν όλα αυτά ήταν λάθος? Αν δεν ήθελαν να νιώθω έτσι? Οι γονείς μου ήταν διαφορετικοί  άνθρωποι. Αγαπούσαν όλους τους ανθρώπους γιατί πίστευαν πώς :

''Κάθε άνθρωπος  έχει την δική του ξεχωριστή ομορφιά''

όπως η μητέρα μου συνήθιζε να μου λέει πριν κοιμηθώ το βραδύ για να με καθοδηγήσει στον σωστό τον δρόμο, τον δρόμο του καλού. Ήθελε να το θυμάμαι και το πέτυχε! Ακόμα την θυμάμαι να το λέει αλλά όχι δεν κράτησα τον λόγο μου, τον όρκο που της είχα δώσει λίγο καιρό πριν την πάρει ο θεός από κοντά μου και την κάνει άγγελο. Πριν την πάει στης πύλες του παραδείσου, πριν χάσει το φως της και μαζί με τον πατέρα μου πεθάνουν κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου. 

Τώρα αυτή η κοπέλα ήρθε για να με μεταμορφώσει από τέρας σε πρίγκιπα.  Από διάβολο σε άγγελό, από καλό σε κακό. Και σχεδόν τα έχει καταφέρει κάτι που τόσο καιρό θεωρούσα μέχρι και εδώ ακατόρθωτο αυτή μπόρεσε και το έκανε. 

Το τηλέφωνο επέμενε και από τον χτύπο μπορούσε κάνεις να καταλάβει πως θα έφερνε άσχημα νέα. Το κοίταξα και κατάλαβα με λύπη   πως δεν ήταν αυτή αλλά ο Alex. 

Περίεργο, ποτέ δεν είχε τηλεφωνήσει σε εμένα. Δεν ήξερα καν ότι το είχε. Ο Alex ήταν περίεργος άνθρωπος. Πότε δεν μιλούσε σε κανένα, έκανε την δουλειά του και φαίνονταν πως δεν είχε ψυχή. Δεν είχε κανένα συγγενή και ποτέ δεν νοιάζονταν για κανένα. Δεν είχε φίλους γιατί όλους τους απομάκρυνε από κοντά του  και ποτέ δεν νοιάζονταν. 

''Αlex! Τι γίνετε?''

είπα ενώ είχε μουδιάσει ολόκληρος. Τι να ήθελε? Με είχε φοβίσει πολύ. Γιατί αυτή το ξαφνικό τηλεφώνημα?

''Τι αλήθεια? Μα πως? Έχουμε κάποια σχέση εμείς?.....Από φυσικά αίτια...Καλά Αντίο''

Μούδιασα. Η θεία της Estel. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Ήθελα να ήμουν εκεί αλλά αν πήγαινα θα κινούσα υποψίες και αρκετά είχα προκαλέσει και ιδικά τον αδελφό της που με κοιτούσε με μισό μάτι....