Secrets (Harry Styles Fanfiction)

Chapter 21

Ο γλυκός ήχος του κουδουνιού που σήμανε την λήξη της σχολικής ημέρας. Αυτός ο ευχάριστος και αγαπημένος ήχος  όλων των παιδιών. Όλοι συμφωνούσαν ότι αυτή ήταν η καλύτερη στιγμή της ημέρας, τότε που βγαίνεις από εκείνη την σιδερένια πόρτα που λειτουργεί ως πηγής της φυλακής κάθε παιδιού από τα 4 έως τα 18 του. 

Όταν διαβαίνεις εκείνη την πόρτα νιώθεις λυτρωμένος.  Είσαι πιο ελεύθερος να κάνεις ότι θέλεις χωρίς να επιπλήττεσαι  επειδή έκανες φασαρία ή κοπάνα ή οτιδήποτε άλλο που το θεωρούν άσχημο οι καθηγητές  και δεν καταλαβαίνουν πως ήμαστε παιδιά και ότι κανείς δεν είναι αλάνθαστος.

Πέρασα την πράσινη πόρτα και το αίσθημα ελευθερίας που επτά ώρες κρύβονταν μέσα μου βγήκε στην επιφάνεια. Πήρα τον πιο κοντινό δρόμο που μπορούσα για να πάω σπίτι όταν έφτασαν στα αυτιά μου δυο γνώριμες φωνές που τώρα λογομαχούσαν.  Τις ακολούθησα, με έβγαλαν σε ένα μικρό στενό κάτι μου έλεγε αλλά δεν ήμουν σίγουρη. Έκανα λίγα βήματα για να ακούσω καλύτερα και τότε κατάλαβα. Ήταν εκείνο, εκείνο το μέρος που πρώτη φορά είχε δει τα μάτια του, ήταν το στενό που είχαμε συναντηθεί για πρώτη φορά. Ήταν εκείνο που η μοίρα θέλησε να συναντηθούμε. 

Το συννεφάκι των σκέψεων εξαφανίστηκε όταν άκουσα κάτι να σπάει. Κοίταξα γύρω μου και φόβο ήταν το μόνο που μπορούσε να περιγράψει εκείνη την στιγμή. Ο βηματισμός ανέβηκε, η ανάσα έγινε πιο γρήγορη αλλά το ίδιο σταθερή και τα μάτια μου έπεσαν πάνω στο παράθυρο ενός εγκατελειμένου σπιτιού.  

Τα πόδια μου ήθελαν να πλησιάσουν για να δουν τι συμβαίνει και να βοηθήσουν αν κάποιος χρειάζονταν βοήθεια αλλά το μυαλό μου,λογικό όπως πάντα με προέτρεψε να φύγω μακρυά μήπως και μπλέξω χειρότερα. Όμως τα πόδια είναι πιο γρήγορα από το μυαλό  και έτσι κατέληξα να τρέχω με τα βιβλία των Μαθηματικών στο χέρι, τα όποια δεν είχα προλάβει να βάλω στην τσάντα, προς εκείνο το σπίτι. 

Κοίταξα από το σκονισμένο παράθυρο είδα δυο πρόσωπα, δύο γνωστές φάτσες και τότε η καρδιά μου που δεν συμμετείχε καθόλου σε όλο αυτό μου έσπασε στα δύο. 

Αναγνώρισα τον θυμωμένο Louis και τον τραυματισμένο Harry και ύστερα θυμήθηκα, θυμήθηκα τα λόγια που του είχαν ξεφύγει εκείνη την μέρα. Θυμήθηκα ότι ήθελε να τον σκοτώσει και ότι δεν δίστασε να το πει μπροστά μου ή να το πραγματοποιήσει λίγα μέτρα κοντά στο σχολείο μου. Αλλά αυτή την φορά η καρδιά και το μυαλό συνεργάστηκαν για να μου δείξουν τον σωστό δρόμο, τον δρόμο της αγάπης, της αγάπης που πάντα χρειαζόμουν και μόνο εκείνος μπορούσε να μου την δώσει. Τώρα κινδύνευε και θα έπρεπε να τον σώσω. Χωρίς να το σκεφτώ πολύ έσπρωξα την ξεχαρβαλωμένη πόρτα και μπήκα μέσα.