Secrets (Harry Styles Fanfiction)

Chapter 30

 Κοίταξε τον αδελφό του στα μάτια και κατάλαβε. Ήταν καλά, καλύτερα από ότι θα μπορούσε να είναι. Πίστευε ότι δεν θα αντέξει την απώλεια της, δεν θα  τον συγχωρήσει ποτέ  που την σκότωσε και μάλιστα μπροστά στα μάτια του αλλά εκείνος δεν το έκανε. 

Ο Liam είχε την πιο αγνή καρδιά. Δεν κρατούσε κακία σε κανένα,πόσο μάλλον στον ίδιο τον αδελφό του. Ζούσαν μαζί 10 χρόνια και δεν είχαν τσακωθεί ούτε μια φορά. Ήταν το μόνο στήριγμα που είχε ο Harry εδώ και πολλά χρόνια. Ο μόνος που τον καταλάβαινε. 

Η Estel έκατσε στα πόδια του και εκείνος σταμάτησε να σκέφτεται. Της χάιδεψε τα βρεγμένα  μαλλιά της και  χαμογέλασε. 

''Πως πήγε?''

Ρώτησε ο Liam και εκείνη τον κοίταξε τόσο ντροπιασμένη και γεμάτοι τύψεις για αυτό που είχε γίνει. 

''Μιλήσατε?''

Ο Liam συνέχισε να μιλά με το ίδιο χαμόγελο που είχε και πριν τον θάνατο της αγαπημένης του. Η Estel δεν μπόρεσε να τον κοιτάξει στα μάτια παρόλα αυτά κούνησε καταφατικά το κεφάλι της. 

''Estel είμαι καλά αλήθεια. Αύριο θα πάω ένα ταξίδι μέχρι το Wolverhampton και μετά θα γυρίσω έτοιμος για νέες περιπέτειες''

Αστειεύτηκε κάνοντας την μικρή να γελάσει. 

ESTEL 

Ήταν καλά μπορούσα να το δω στα μάτια του αλλά γιατί αυτό που είπε ότι θα πάει στους γονείς του μου προξενεί καχυποψία? Μα οι γονείς τους έχουν πεθάνει σωστά? Δηλαδή ο Liam θέλει να αυτοκτονήσει? Θέλει να δώσει τέλος στην ζωή του για να είναι με την κοπέλα που του στερήσαμε? 

Είχα γουρλώσει τα μάτια μου και είχα καρφώσει το βλέμμα μου πάνω του. Εκείνος έβγαλε έναν πνιχτό γελάκι και με χάιδεψε φιλικά αγγίζοντας τον ώμο μου. 

Ο Louis   μπήκε στο δωμάτιο  και στάθηκε μπροστά μου 

''Αύριο έχουμε κι αλλά να πούμε για την ώρα θα έρθεις σπίτι?''

Σηκώθηκα πάνω αλλά ο Harry με τράβηξε για να ξανακαθίσω στα λεπτά ποδιά του. 

''Θα μείνει μαζί μας απόψε''

ανακοίνωσε χωρίς να περιμένει απάντησε από κανέναν από τους δύο μας. 

''Αλήθεια?''

Συγνώμη ο μυστήριος τύπος που ερωτεύτηκα δεν μοιάζει καθόλου με αυτόν τον γλυκό υπερπροστατευτικο  τύπο που έχω μπροστά μου. Harry Styles που χάθηκες?

''Μην ξαφνιάζεσαι μικρή''

Κοίταξα τον Louis ο οποίος ήταν έτοιμος να εκραγεί αλλά δεν θα το έκανε. Άρχισε να χτίζει μια καλύτερη σχέση με την αδελφή του και δεν θα την χαλούσε γιατί ήξερε το πόσο κρίσιμη ήταν η κατάσταση και επίσης ήξερε πως αν τώρα ξεσπούσε μετά δεν θα υπήρχαν άλλες ελπίδες για επανένωσή τους. 

''Να σου πω λίγο?''

Κατευθύνθηκε προς την κουζίνα εκεί θα μπορούσε να του μιλήσει ανοιχτά και χωρίς να τον ακούω. Ο Harry με κατέβασε από τα πόδια του και με άφησε στον καναπέ. 

''Liam κάνε παρέα στην Estel μέχρι να γυρίσω''

Ο Liam με πλησίασε και άρχισε να με πειράζει και να γελάμε κάνοντας με να νιώθω κάπως καλύτερα. 

Όταν έφτασαν στο σαλόνι. 

''Άκου δεν σημαίνει ότι σε εμπιστεύομαι επειδή μια φορά συνεργάστηκα μαζί σου''  

Ο Louis είχε κοκκινίσει ολόκληρος από τον θυμό  του. Δεν τον εμπιστεύονταν καθόλου αφού ήξερε πως  ήθελε το κακό της αδελφής του. 

''Αυτή την στιγμή στέκεσαι πάνω από ένα οπλοστάσιο. Μπορώ να προστατέψω την αδελφή σου και δεν πρόκειται να της κάνω κάτι''

''Αν πειράξεις έστω και μια τούφα από τα μαλλιά της..''

''Αντίο Louis τα λέμε τα πρωί''

Ένα χαμόγελο  ευχαρίστησης σχηματίστηκε στο πρόσωπο του αφού κατάφερε να την φέρει για ακόμα μια φορά στον Louis. Εκείνος τον κοίταξε άγρια και μετά απομακρύνθηκε. 

Ο Harry γύρισε και έκατσε στο μπράτσο του καναπέ 

''Τι σου είπε?''

Τα ανήσυχα μάτια μου τον κοίταξαν και μου γέλασε. 

''Συμφώνησε να μείνεις εδώ. Πάμε για ύπνο τώρα''