Secrets (Harry Styles Fanfiction)

Chapter 9

Ανυπομονησία. Αγωνία. Χαρά. Φόβος και αλλά πολλά γύριζαν στο μυαλό μου. Δεν το πίστευα χορός, Harry, αδελφός Harry και όλα αυτά τα εκπληκτικά πράγματα που θα βίωνα σήμερα μου δημιουργούσαν έναν παράξενο ενθουσιασμό.

Ο Harry θα περνούσε να με πάρει στις έννοια και πραγματικά δεν έβλεπα την ώρα να τον δω, να τον αγκαλιάσω και να νιώσω ξανά τα απαλά, κόκκινα χίλια του να ακουμπούν τα δικά μου. Αλλά περισσότερο ανυπομονούσα να γνωρίσω τον αδελφό του έτσι ώστε να μου απαντηθούν τα ερωτήματα που από το μεσημέρι με βασανίζουν. Ερωτήματα σαν: Ήταν όμορφος? Άραγε έμοιαζε καθόλου στον Harry? Τι εννοούσε ο Harry όταν έλεγε πως μοιάζουμε? Άραγε θα με συμπαθούσε? Αλλά μέχρι τώρα δεν μπορούσα να δώσω απάντηση σε κανένα από αυτά.

Καθώς βασανιζόμουν να βρω τι να φορέσω αφού δεν είχα τίποτα στο μυαλό και η ακατάστατη ,τώρα, ντουλάπα μου δεν με βοηθούσε η πόρτα χτύπησε ενώ εγώ καμάρωνα ένα κόκκινο φόρεμα, το τελευταίο δώρο της μητέρας μου που μου το είχε ζητήσει να το φορέσω σε μια ειδική περίσταση. Σύμφωνα με εμένα αυτή μπορεί να ήταν μια από τις πιο σημαντικές μου.

Ήταν ραντεβού σωστά? Παράξενο αλλά ήταν!

Το φόρεμα ήταν κατακόκκινο μέχρι το γόνατο. Είχε μια μεγάλη κόκκινη κορδέλα στην μέση με ένα μικρό φιόγκο στην άκρη. Από πάντα μου άρεσε το χρώμα της φωτιάς, το πιο ερωτικό χρώμα. Πάντα είχα πια ιδιαίτερη αγάπη στο χρώμα κόκκινο και όχι μόνο σε ρούχα αλλά και στα πάντα. 

Ξέχασα να απαντήσω στην πόρτα που χτυπούσε επίμονα έτσι εκείνη άνοιξε χωρίς την έγκρισή μου. Τα γαλανά μάτια του Niall με κοίταξαν με καμάρι. Συνειδητοποίησε πως η μικρή του αδελφούλα που μέχρι σήμερα ήθελε να την προστατεύει. Αυτή που έπεφτε στην αγκαλιά του όταν ήταν μικρή επειδή πίστευε πως ο ήχος του αέρα ήταν ένα κακό φάντασμα που ήθελε να την τρομοκρατήσει και αυτή που τριγυρνούσε στις γειτονίες και γυρνούσε στο σπίτι τους κάθε Σάββατο γεμάτη λάσπες από το παιχνίδι που είχα κάνει.

Πράγματι αυτές οι εποχές ήταν φανταστικές και μπορώ να πω πως μου λύπει αυτή η ξεγνοιασιά και η αθωότητα που επικρατούσε. Θυμάμαι ακόμα τα γέλια, το ατέλειωτο παιχνίδι και τις φάρσες που κάναμε ο ένας τον άλλο. Θυμάμαι τις βουτιές στο ποτάμι και όλα τις πληγές που είχαν πάντα τα πόδια μου γιατί δεν καθόμουν καθόλου ήσυχη όταν ήμουν μικρή.

όμως όλα αυτά τέλειωσαν. Μεγάλωσα και πια απέκτησα ευθύνες, δικαιώματα και υποχρεώσεις απέναντι στους γονείς μου και στα αδέλφια μου (και στον Louis όσο παράξενο και αν ακούγετε) Τώρα ζω μια πιο συναρπαστική ζωή. Πριν λίγο καιρό πίστευα, πως εκείνη η ζωή ήταν καλύτερη και πιο ευτυχισμένη τότε αλλά έκανα λάθος. Ετοιμάζομαι να βγω ένα ραντεβού με ένα υπέροχο αγόρι.