Secrets (Harry Styles Fanfiction)

Chapter 14

Κανεις και το εννοώ κανεις δεν μπορεί να μου καταστρεψει τις καλύτερες στιγμές ολόκληρης της ζωής μου και πανω απο όλα κανείς δεν θα επηρρεάσει την ευτυχία μου.

Για πρώτη φορά στην ζωή μου νιώθω την ευτυχία. Ακουγα κάποιους να μιλάνε για εκεινη και δεν μπορουσα να τους καταλάβω. Τώρα που μπόρεσα να τους καταλάβω κανεις ουτε άνθρωπος, ουτε φάντασμα, ουτε φαντασίωση, ουτς αλήθεια δεν θα μου την στερήσουν.

Μα γιατί δεν αρέσει σε κανένα που είμαι ευτυχισμένη? Δεν μπορούν να ανεχθούν εναν άνθρωπο ευτυχισμένο ή μήπως ζηλευουν που κάποιος-καποτε μπορεσε να βρει την ευτυχία την οποία όσο και να προσπαθούσαν δεν την έβρισκαν εκείνοι. Πραγματικά δεν ξέρω ποιος φταίει! Εγώ ή αυτοι? Γιατί δεν μπορούν να καταλάβουν πόλλα πραγματα που για εμενα είμαι δεδομένα όπως για παράδειγμα η αγάπη, η φροντιδα και γενικά όλα αυτά που μπορούν να κανουν εναν
άνθρωπο χαρούμενο.

Προχωρισα στο διάδρομο. Οι δυο κάτασπροι τοίχοι στέκονταν σαν φύλακες κοντά μου και εγώ αναμεσα ένιωθα πως πνηγομαι.Οι αγαπημένοι πινακες της μαμάς που συνέχιζαν να στολίζουν τους δυο αυτους μονοτονους τοίχους, τους οποιους παλιά έβλεπα και η εικόνα του πρωσοπου της έρχονταν στο μυαλό μου τώρα φανταζαν πιο μεγάλοι και πιο τρομακτικοι απο οτι τους είχαν συνηθησει.

Προσπαθούσα να την θυμηθω να μου χαμογελά άλλα το μονο που κατάφεραν ήταν να βλςπω ξάνα και ξάνα αυτοι την τρομακτική γυναικα που πριν λίγο είχε επισκεφθεί το όνειρο μου κανοντας τον ενα απεσιο και τρομακτικό εφιάλτη.

Αποφάσισα πως για την ωρα το καλυτερο θα ηταν να μην την σκέφτομαι, λιγο δύσκολο γιατί όλα την θύμιζαν μεσά στο σπίτι απο το πιο μικρό και ασήμαντο πραγμα μέχρι το πιο μεγαλο, άλλα δεν ηταν ακατόρθωτο! Μπορούσα να φέρνω αλλά πράγματα στο μυαλό μου όπως ο Harry ή το ποδόσφαιρο, καλα οχι το ποδόσφαιρο γιατί δεν ήξερα άλλα και ο Harry μου έφτανε και μου περίσσευε.

Προχωρισα προς την ξύλινη σκάλα ενω αισθανομουν λύτρωση γιατί πήρα παλι οξυγόνο και χαρούμενη γιατί ειχα φύγει απο το μοναδικό μερος του σπιτιού που θύμιζε την μάμα.

Κατεβηκα αργά και φασανιστηκα τα σκαλιά κάνοντας κατι που με ηρέμησε πολυ. Μέτρησα ενα προς ενα τα σκαλοπάτια -πλακα,πλακα ειναι 20- Συνάντησα τον μπαμπά στην κουζίνα που μαγείρευε. Το μονο καλό που είχε γίνει όλα αυτά τα χρονια. Ο μπαμπας είχε γίνει ο καλύτερος μάγειρας ολης της γειτονίας και δαιχονταν συνέχεια συγχαρητήρια απο ολους για τα θεσπεσια πιατά που ετοιμαζε.