Hope in pain

Prologue

Prologue

"I don't want to talk"

Alright if I said I don't,ayaw ko talaga pero ewan ko lang talaga dito sa kaibigan ko ayaw ako tigilan na kausapin ang taong nanakit sa akin.

"But Arani he is outside a more than hour now, pinaghihintay mo yung tao!"
Sabi niya habang naglalakad papalapit saakin na para bang may nagawa akong kasalanan sa kanya.

"Look Zeya,kakarating ko lang tapos yan ibubungad mo sakin. Alam mo naman na diko gustong umuwi pero dahil kailangan ako dito ni Tito ay umuwi ako. Do you get it now, hindi siya ang dahilan kaya ako nandito ngayon" I explained to get my point this time.

I look at her and she not able to move what she heard from me. When she realized what I said ,she come to me and hug me firmly. Ito yakap na to ang diko inaasahan mula sa kanya.

Ako yung tipong tinatanggap ang lahat, kahit na hindi ko naman gusto. Na kahit masaktan pa ay ayos lang. Pero dati yun hindi na ngayon.

Naramdaman ko na lang na basa ang balikat ko umiiyak na pala siya.

Umiiyak? Huh? Bakit to umiiyak? Kinalas ko pagkayayakap niya saken at tumungin ako sa kanyang mukha na basa. Nalungkot ako sa itsura niya. Namumula mga mata at sumisinghot pa.

"Bakit ka umiiyak?" Tanong ko sa kanya pagkatapos ko punasan ang mukha nya na bakas ng luha. Tumayo ako sa aking kina nuupuan at inalalayan siyang umupo sa sopa na nasa loob ng aking opisina.

"Sorry I thought you are here to stay, Because its been what? four?, five? Antagal na non Arani" sagot niya habang sumisinghot paren.

Hindi ako sumagot. This is one of my reason not to comeback, Ang pag usapan ang mga nangyare five years ago na dapat kinalimutan na.

I gave her tissue that place in the coffee table to wipe her tears. Na ginawa niya naman.

Tinitingnan ko lang sya habang pinapakalma ang sarili niya mula sa pagiyak.Tiningnan niya ako na para bang kailangan niya ng sagot.

"Wag moko tingnan ng ganyan Zeya, kase unang una hindi na dapat natin yan pag-usapan"
Huminga ako ng malalalim at pinakalwan ko din naman agad pagkatapos ko sabihin yun. Tumayo ako sa pagkakaupo at pumunta ako sa table ko at kinuha ang kape na nag papakalma saken.

I dont know but coffee is my med. When Im happy nor sad Im just drink coffee. Even in the state that I feel stress. One cup of coffee is enough for me to calm down. It's weird pero dun ako nabubuhay.

"Okay, pero sa susunod labasin muna yun kung handa kana. It's your choice, anyway. Nandito ako kase kung diko pa nalaman kay tito na nandito kana diko pa malalaman bruha ka". At wow kailan pa niya inagaw ang Tito ko. Nakiki Tito narin siya kay Tito Lorgan huh!

Nagulat ako sa pag iiba nya ng usapan ambilis lang.

"Hindi kona sinabi kase malalaman mo din naman. See,your here already."

Inirapan nya ako. Ganyan talaga siya pag hindi nya malaman kung ano klase pagiisip na meron ako.

"Oh My Gosh! Wahhh" napabuga ang iniinom kung kape nung sumigaw sya. Tiningnan ko sya ng masama at parang wala lang sakanya ang ginawa ko. Kita ko ang tuwa sa kanya habang tumatalon.

"Di ako makapaniwala nandito kana.I miss you, finally! You have dept stories to tell about your staying in US. But for now I gotta go. I have a meeting to attend. I'm just passing by when I heard Tito talked about you that you here". Mahabang linyahan nya na hindi man lang ako hinintay mag react sa sinabi nya.