Hope in pain

Chapter 36

Raus

Nanatili akong nakatungo at nakaluhod.

Ang sakit.

Ang bigat sa pakiramdam.

Nasasaktan ako sa pinapakitang galit sa mga mata ni Reury habang nakatingin sa'ken.
Mas nasaaaktan ako nakikita at naririnig ko ang pag iyak niya.

Wala na ang pagkasabik niya na makita ako.

Yung tuwa at naramdaman kong saya mula sa kanya ay nawala na lang bigla.

Napalitan iyon ng galit at hinagpis.

Looking back where I start seeing Arani crying I knew from there...I promise myself to protect her, to take care of her, to love her in all cost....But seeing our daughter crying and wishing that 'They okay without me'...'They happy even without me around'...All of that I accept everthing she say. How can I say no to her, right?
When I see her, I knew everything she want, without second thought and without thinking properly...I'll gave it to her...even I hurt like this.

It's hurt big time.

"Andrie...get her" napatunghay ako ng sabihin iyon ng Daddy ni Arani.

Agad naman sumunod si Andrie at kinuha ang anak ko.

"Tito Drie..."umiiyak ito at agad na yumakap si Reury sa Tito niya.

Ang bilis n'yang sumama dito samantalang unang pagkikita, napagkamalan pang kidnapper.

"Hush now...Tito is here..."
Umalis ito kasama ang anak ko.

Kahit nakalabas na ay nakatingin parin ako sa pinto.

"Raus...patawarin mo ako...
Nagagalit ang apo ko dahil kasalanan ko ang nangyare...pasensiya kana." napabaling ako kay Mommy.

"I dont know Mom...I can't just forgive you. Hindi ko kayang patawarin ka lalo't pa nagalit saken ang anak ko at nandito ngayon si Arani."
Tumayo ako sa pag kakaluhod ko sa sahig at tumingin sa mga taong nandito.

Kahit pa na patawarin ko sila ngayon ay wala rin naman iyong halaga dahil sarili ko'y hindi ko kayang patawarin.

"Walang kasalanan dito ang Mommy mo Raus. Pakiusap wag na kayong mag sisihan. It does matter? Ngayon pa na nandito na ang lahat. Bakit kailangan niyo pang palawakin kung pwede naman ayusin?
Hindi ba 'yon pwede?"
Umiyak si Mommy kay Dad.

Tiningnan ko ito naluluha dahil gusto kong yakapin siya.

Natahimik ako roon sa sinabi ni Daddy.

Nagsimulang nagpaalam ang mga bisita.

Hindi ko na alam kung sino ang mga iyon dahil sariling nararamdaman lang aking inalala.

Naramdaman kong may tumapik sa balikat ko at nakitang Daddy iyon ni Arani.

Nilibot ko pa ang buong silid at kami na lang ang nandito.

"Reury is were in chaotic mind. Ang pagtrato niya sa'nyo ay isang mechanism niya upang hindi lubos na masaktan. Pahupain niyo muna ang sama ng loob...Alis muna ako...hahanapin ko lang mag Tito" I smile timidly and nod at him.

"Thank you. I dont how to do anymore...sana mapagaan ni Andrie ang pamangkin niya. Ako na muna bahala kay Arani"
Tumango lang ito naiwan akong magisa at tiningnan ang walang malay na si Arani.

Hinawakan ko ang kamay nito at dinala sa labi ko tapos hinalikan iyon.

Seeing her in bed and suffering from the pain that she's feeling plus the damage
I'd cause her.

Patawarin mo ako, Arani.
Sa pangalawang beses ay nasaktan kita.

Nangako ako na papatawarin sila ngunit hindi ko magawa ngayong nandito ka at galit si Reury sa'ken.